23
«Жетістік тарихы» кітабы
Қалалық әкімдіктің қоғамдық кеңесінің мүшесі ретінде, мен инклю-
зивті білім беруді ілгерілетуге тырысамын, енді ғана имплантация
жасатқан балалардың ата-аналарымен кездесемін, оларға өзіміздің
тәжірибеміз туралы әңгімелеймін, оларды қолдауға, көкіректеріне
үміт отын ұялатуға тырысамын. Бұрын күйеуім маған бұл қоғамдық
жүктеменің не үшін керек екенін түсінбейтін. Ауырғаннан кейін маған
селқостануға, мазалануға, шаршауға болмайды. Бір күні менің уақы-
тым болмады да, мен күйеуімді өзімнің орныма баруға көндірдім.
Ол ата-аналардың жанарларынан үміт отын көріп, сол отты тұтатқан
өзі болғанына қуанды. Енді ондай кездесулерге өзі баратын болды.
Ата-аналарға да онымен араласқан ұнайды. Қанша дегенмен, ауру
балалардың проблемаларымен көбінесе аналары айналысады, сон-
дықтан, бұл жағдайда әке көбірек сенім туғызады.
Ол тек ата-аналармен ғана емес, сонымен қатар алматылық әріп-
тестерінің тәжірибесімен танысу үшін аймақтардан келетін дәрігерлер-
мен де кездеседі. – Осындай машақатқа толы жұмыс сізге не үшін қа-
жет? –деп таңғала
қойған сұрақтарға, күйеуім:
– Бұрын мен мұндай кездесулерге қарсы болатынмын, қызымызға
көз тиеді деп қорықтым. Ал одан кейін туындаған жағдайға әйелімнің
көзімен қарадым да, проблеманы тар аяда көретінімді, ал әйелімнің
көру аясы – 180 градус екенін түсіндім. Ол тек біздің отбасымыздың
проблемасын ғана көріп қоймайды. Біз өз балаларымыздан қандай ба-
лалар туатынын білмейміз ғой.
Күйеуім жайында бөлек айту керек. Туыстарым менің осындай мо-
мын жігітке күйеуге шыққаныма таң қалған болатын, мен жаратылысы
басқа адамды таңдайды деп ойлады. Бірақ, олар енді оның сенімділі-
гін, отбасына адалдығын және менің теріс эмоцияларыма қарсы тұрып,
өз қабілет, жігерін көрсете білгенін бағалады, Қызымыздың әкесіне
деген балалық махаббаты шексіз. Биыл біздің қосылғанымызға 10
жыл толды. Осы жылдарды ол ғұмырындағы ең бақытты жылдар деп
есептейді. Мен болсам, егер Ғали болмағанда, басқа түскен сын сәті-
не шыдау қолымнан келмеген болар еді. Оның қасында мен өзімді
сүйікті әйел екенімді сезіп шаттанамын, Менің отбасым – Жаратқан-
ның бергені! Халық «Әркімге шыдай алатындай сын беріледі» дейді.
Кейде мұның бәрі қашан бітер екен деп ойлаймын, ал содан кейін өз
ойымнан өзім ұяламын. Ең бастысы – қол жеткен сәтке тоқтап қалмай,
жақсылыққа сене білсең алынбайтын қамал жоқ. Біздің айналамызға
жақсы адамдарды жібереді.
Біз «ерекше» баланың бақытты ата-анасымыз.
24
Ата-ананың қолынан келмейтін іс болмайды
ЖАНЫМЫзДА ЖАНЫ ЖАйСАҢ, ЖАҚСЫ
АДАМДАР БАРШЫЛЫҚ...
Наталья Данилова түсірген фотосурет
Кенжебай Ашурұлы және Зухра Мұхамедқызы Исаевтар Алма-
тыда тұрады. 2004 жылдың наурыз айында олардың ұлы Әмір
дүниеге келді. Оның диагнозы - БЦП. Ұлына деген сүйіспеншілігі мен
терең бауырмалдығы туралы Кенжебай Ашурұлы әңгімелейді.
Мен отбасында 6 баланың ішіндегі кенжесі болдым және анама
өте жақын едім, онсыз тіпті ұйықтай алмайтынмын, әрдайым оның