асқақ қарап өтуге тырысамын,
сенен өзге біреуге ғашық жансып.
Тағдыр бізді осылай тұсады да,
екі айырды. Аңсаушы ек тел өсуді.
Беріп сені басқаның құшағына,
серік қылып жүрмін тек елесіңді.
Жұртқа жұмбақ болды да мендегі елес,
біреулерге бұл күнде мазақ та өзім...
Махаббаттың күйігі — ерлер емес,
әйел ғана шыдайтын азап-төзім.
1966
* * *
Біз екеуіміз біргеміз.
Бақыттылықтан жанарымда менің қалды ғой күміс
шық түнып.
Дүние деген тып-тымық!
өліп-өшкен бар болмысыңменен сен отырасың тіл
қатпай,
жанарыңмен ғана ұқтырып
(адамдар бүгін бірінен бірі алшақтап кеткен
Заманда ұғысу деген - мықтылық!)
өмір бізді айырсын -
бұған да тіпті қайғыдан өксіп өкінбен,
түндерде мейлі арпалысайын жанымда жанған отыммен,
мейлің сен тіпті басқа жанменен мен жоқта
оңаша қалып отыр ма ең -
бәрібір мені ұмыта алмайсың. Мен сенімен біргемін
ұғысқан алғаш со күннен.
Менің аусарлау ақылдым!
Қақтығысы мол жер үстін басып жанымда өзің жүргелі,
қажыта алмайды мұң мені.
Мен жиіркенемін кейбіреулерден. Сүю дейтіні олардың—-
төсекте жатқан түндері.
Бұл дүниенің қасіреті менше - ұғыса алмайтын
жандардың
түсініскен боп жүргені.
1967
Менменшілдік артты да сана-күштен,
Екеуміз де кетістік “тамам іс” деп.
Махаббаттың жалынын жалғыз жұтып,
сен ренжіп жүрсің ғой маған іштен…
Екеуміз де ақылға бекінбедік,
таластық та “сенікі шетін” дедік.
Бүгін біздер мұңдымыз, жүрсек тағы
дымымыз да кетпеген секілденіп.
Құр өкпені қайтеміз. Жетер, күнім,
деймін іштей: “табысқай екі ел бүгін!”
Екеуміз де ұғындық, бірімізге
бірімізсіз өмір жоқ екендігін.
Елжірейсің, өкпенің бәрі біткен.
Құшағыңды отырмын сағынып мен,
Екеуміз де үнсізбіз… жақындасақ,
кететіндей өрт болып бал үміттер.
1967
* * *
Өлең көп деп біреулер жазғырар ма
махаббат, сезім жайлы.
Олар, әттең, мендегі жазды ұғар ма
жолдар келіп тұрғанда өзің жайлы.
өзің жайлы-
өкініш, өсегі мен
құштарлығы тағы мол өмір жайлы:
құштарлығым күн сайын өседі де,
қуаныштан тәттірек со бір қайғы.
өмір – сенсің, бар жұртты ұмыттырып,
өзіңді құштыратын.
Ішіп-жеген жанарыңды үміт қылып,
күттіретін біткенше күш-қуатым.
Сенсіз жырмен жоқ менің тілдеспегім,
қайтем енді біреулер оны ұқпаса…
Бұл күнәкар тірлікте жүрмес те едім,
өзіңмен жолықпасам.
1967
* * *
Алтын арай атқанда таң нұрланып,
Жыр-көктеммен құлпырды дала-кілем.
Құшағым – гүл. Келемін бал-бұл жанып
жастықтың алаңымен.
Қыз арманы секілді алғы уақытым,
шырын сезім жүректе, жанарда да.
Әлем сыйлап тұрғандай бар бақытын
жалғыз-ақ маған ғана!
Жастығыма болғандай уақыт ғашық,
жетелейді өмірдің бағына әсем.
Сезім көлі – жанарың бақыт шашып
келесің жанымда сен!
…Талқысы мол тағдырдың бір басында,
ұлылықты үреймен алыстырған -
бас иеміз сонда да бұл ғасырға
екеумізді табыстырған.
1970
***
Екеу-ақпыз. Отырмыз тіл қатыспай.
Сен Күншығыс, мен бейне Күнбатыстай.
Бұл үнсіздік қанша күн өмір сүрмек,
жүруші ек қой қайғы да, мұң да құшпай.
Неге-неге осынша алыстадық,
өліп-өшкен жүректі жаныштадық.
Сен отырсың жігіттік өрлігіңмен
иілуге алдымда намыстанып.
Менде ме деп бар кінә, мұңға баттым,
құптамаппын бас иіп, тыңдамаппын.
Көтергендей аспанды мен де отырмын
нәзік жыныстығымды бұлдап-ақ тым.
Қойшы, жаным, пайда не бұдан ұтқан,
жүдеу тартты дүние, құлазып маң.
Біз екеуміз “сыймаймыз”, несіне онда
татулықты күтеміз мына жұрттан…
1967
***
Налып келдің соншалық, тұнжырадың
өсегімен біреулердің.
Мен де өзіңмен қосыла қынжыламын,
мұндайда жүдеулеумін.
Қабағыңнан –
менен артып жан ұққан ба! –
іздеймін күлкі таңын.
Табынарым – сен бұлай жабыққанда
мен кімді пір тұтамын…
Жақсылықтың бәрінен түңілмеші
бір-екі жаман үшін.
Қайғы қылдың, жаным-ау, мұның несін
болмаса жалаң ісің?!
Түңілер сәт шындықтан өтер кейде,
өшетін үміт, сенім…
Бірақ өмір шарт мінез. Көтермейді
күйректігін жігіттердің!
1967
***
Сен үшін сонау алыстардағы елес ем,
осынша мені арман қып келдің неге сен.
“Сыртыңнан сүйіп жүретінімді сезуші едің ғой”
демесең,
мен саған ғашық емес ем.
Бас иген көп-көп бозбалаларға паңдана
асқақтау басып, бақытты болдым. “Сонда да
жан-жүрегіңді толтырар бір жан жетпей жүрді ғой”
демесең,
мен саған ғашық емес ем.
Бір дауыл сәттің соғарын сезіп жүргенмен,
сен екеніңді білген бе ем…
Әйтеуір, жаным, “бұл күнде менсіз жүре алмайсың ғой”
демесең,
Мен саған ғашық емес ем.
1968
***
Самолетке барамын көтеріліп,
Көкіректі күдік-жел өтеді ұрып.
Асау көңіл жабығып осындайда,
оралмастай көрініп кетеді үміт.
Жалтаңдаймын “қалайша ол жетпеді” деп,
көтеремін тырмысып өкшені кеп…
Сонау тұрған көп жанның арасынан
сенің жүзің елестеп кетсе еді деп.
Орап жақсы сөздердің құндағына,
достар қалды қолдарын бұлғады да.
Жетпейді ғой өзгенің ақ тілегі
тіл қатпай-ақ өзіңнің тұрғаныңа.
үнсіз-ақ сен тұрар ең жанымды ұғып,
(түсіну де, меніңше, дарындылық)
сенің келмегеніңнің өзі-ақ мені
оралдырар мың есе сағындырып!
1968
***
Келесің дәйім шілденің
от күні болып, ынтығып,
құшағыңда құрып сүлдерім
шыға алмай қалам бұлқынып.
Кетеді сонда жон аттап
тәкаппар менің өрлігім,
жанарда жүрген қонақтап
қоңырқай күздей сорлы мұң.
Сендегі сезім селінен
еркелей тұрып жасқанам.
Сүйе ала ма екен беріле
біз екеуміздей басқалар…
Сенімен еріп үйге бір
келеді шуақ жылытып.
тірліктің күйтің күйбеңін
кетемін сонда ұмытып.
* * *
Мені еркелетіңдер—
тым азып кеттім.
Жаутаңдап қалған жетімдей
құлазып кеттім.
Асау жүрек те бұл шақта
басылып қалды.
Арман жұлдыздар моншақтай
шашылып қалды.
Достарыңызбен бөлісу: |
