о ндағы Q – ағымды мән. Qmax – УЗЭ сақталған сапа көрсеткішінің максимальді мәні. Егер жүйе экстремумға жылжиса, бірақ әлі жетпесе, онда Q Qmax . Сезгіштігі жоқ зонадан қозғалыс жалғасады, экстремумға жеткене де, нәтижесінде жүйе реверске қосылады және УЗЭ-да максимум өшіріледі. Осылайша экстремальді жүйе экстремумға қатысты үзілмелі тербелістер жасайды. Неғұрлым амплитуда тербелісі кішкентай болса, соғұрлым жүйе күшейту коэффициенті жоғары болады. Бөгеттұрақтылық автоберілісті экстремальді жүйеден жоғары.
3.
К – үзілмелі коммутацияны іске қосатын коммутатор.
Жүйенің орындалатын механизмнің реверсін периодты түрде жасайтын коммутатор қарастырып жатқан жүйенің ерекшілігі болып табылады. Берілген құрылым алғаш рет 1944 ж. Казаковпен жасалған. Сигнум-реле командасымен немесе коммутатор командасымен РЭ-ның іске қосылуы оның екінші ерекшілігі болып табылады.
СР, ондағы реверс коммутатордың командасымен емес, өз еркімен болады. Коммутатор реле элементіне команда береді болғанда, ондағы - реле элементінің сезгіштігі жоқ зонасы.
Реле және коммутатор іске қосылған кезде екеуі бір-бірімен байланысты болу керек.
ПОӘК 042–14.01.20.ХХ/02-2008
|
____________ № 1 басылым
|
124 беттiң 64-сi
|
,
ондағы Т1 –коммутатор жұмысының басталу мезеті; Т2 – коммутатор жұмысының аяқталу мезеті.
Жүйе экстремумға жеткенде, тоқтамай, экстремумның қасында үзіліссіз автотербелістер жасайды. Тербеліс амплитудасы жүйені баптауға байланысты, ол дегеніміз коммутатор жұмысының ұзақтығынан және сигнумөреленің сезгіштігінен байланысты.
, Q < Q.
Экстремум қасындағы автотербелістер амплитудасы НБ экстремальді сипаттама формасына тәуелді неғұрлым кішкентай, соғұрлым жүйенің автотербелістер амплитудасы үлкен болады.
Ұсынылатын әдебиеттер:
4.1 Негізгі
4.1.1 Цирлин А. М. Оптимальное управление технологическими процессами.- М.: Энергоатомаиздат, 1986.400с.
4.1.2 Чураков Е. П. Оптимальные и адаптивные системы: Учеб. Пособие для вузов. – М.: Энергоатомиздат, 1987. – 256 с.: ил.
4.1.3 Иванов В. А., Фалдин Н. В. Теория оптимальных систем автоматического управления. – М.: Наука, 1981. – 336 с.
4.1.4 Куропаткин П. В. Оптимальные и адаптивные системы. – М.: Высш. шк., 1987. – 256 с.
4.1.5 Александров А. Г. Оптимальные и адаптивные системы. – М.: Высш. шк., 1989. – 263 с.
Достарыңызбен бөлісу: |