Рымєали Нўрєали

 
147 
тәңріден  жаралғанын  шу  дегеннен  жария  етеді.  Бұл  көпшілікке, 
халыққа, әулетіне, ұрпағына, жеткіншегіне арналған билік сөз. Шежіре 
сөз.  Өсиет  сөз.  Біріккен  ел  екі  топтан  құралған:  оң  қол,  сол  қол. 
Тархандар, бектер, ақсүйектер, әр түрлі атақ иелері. Соларға “сөзімді 
мұқият тыңда, терең ұқ” деп жар салады. 
Ежелгі  түркілердің  кеңістік  ұғымы  дүниенің  төрт  бағытын  түгел 
қамтиды:  күн  шығыс,  күн  ортасы  /оңтүстік/,  күн  батыс,  түн  ортасы 
/солтүстік/.  Сол  атырапты  түгел  мекен  еткен  түркілердің  ілгеріде  – 
Шантұң жазығына дейін теңізге сәл жетпегенін, батыста – Інжу өзенін 
кешіп  Темірқақпаға  дейін  барғанын,  терістікте  Байырқы  жеріне  дейін 
жаулағанын зор мақтанмен баян етеді. 
Өтүкен  қойнауынан  шығып  алтын,  күміс  қазынасы,  жеміс,  жібек 
байлығы  мол,  тәтті  сөзді,  айлалы  табғаш  елімен  қоңсылас  болып, 
олардың  алдау-арбауына  көніп,  шылауына  шырмалып  қалған  түркі 
халқының  қырылып,  жойылғандығы,  елдігінен  айрылып,  тоз-тоз 
болып, шашырап кеткендігі зор өкінішпен айтылады. 
Сол  құлдыраудан  қайта  бас  көтеріп,  тіріліп,  ес  жиып,  Тәңірінің 
жарылқауымен кедейді байытып, азды көбейтіп, түрік жұртын ел еткен 
қағанның  біріктіруші,  қуатты  қасиеті,  ерлік  істері  мадақталады.  Таққа 
таласқыш, жаңылғыш, билікке кіріптарлар мансұқ етіледі. Ертеңі үшін, 
ұрпақ  жадында  сақталу  үшін  ата  сөз,  шежіре  сөз  арнаулы  шебер 
бәдізшілер қолымен мәңгі тасқа жаздырылған. Оны орындаған – Білге 
қаған немересі – Иоллық тегін. 
Күлтегіннің үлкен жазуы аталатын ескерткіш – мазмұны бай, аса 
мағыналы,  әрі  тарихи,  әрі  әдеби  тамаша  шығарма.  Мұнда  көне 
түркілердің  ғарыштық  ұғымы,  дүниетанымы,  елдік  мұраттары, 
мемлекет  ұстындары,  уақыт  пен  кеңістік  түсініктері  шығармашылық 
әлуеті, соғыс әдістері, жер-сулар, тау-тас, дала-жазық, қойнау, әртүрлі 
билік  иелері,  қару-жарақтары,  аттары,  киім-кешегі,  түрлі  елдермен 
қарым-қатынасы – осының бәрі көрінеді. 
Жыр  асқақ,  ірі,  ғарыштық  кең  құлашпен  басталады.  Көк  тәңірі, 
қара  жер,  кісі,  қаған,  түркі  халқы,  дүниенің  төрт  бұрышы  ұғымдары 
еркін қолданылады. Бастарды жүгіндіріп, тізелерді шөктіріп, шығысы – 
Қадырқан  қойнауы,  батысы  –  Темір  қақпаға  шейін  жайлап,  көк 
түркілердің  ұлы  қағанатын  /империясын/  тудырған  білгір  қағандар, 
алып  қағандар,  ақылды  әміршілер  ел  ұстап,  заң  жасап,  ұзақ  билік 
құрып, ақыры дүниеден өткендігі айтылады. 
Ел билеудегі жалғастықтың үзілуі, жақсы дәстүрлердің жойылуы, 
інінің ағадай, ұлдың әкедей тізгін ұстай алмауы, біліксіздік, жалтақтық, 
алауыздық  жайлап,  жат  жұрт  –  табғаштардың  алдауына  сеніп, 
арбауына  көнгендіктен,  ағалы-інілі  дауласқандықтан,  бек  пен  халық 
жауласқандықтан  түркі  халқы  жұмған  жұдырықтай  тұтастығынан, 
елдігінен  айрылып,  телім-телім  болып  тентіреп,  шашылып  кеткендігі 

 
148 
зор  өкінішпен  қан  жылап  айтылады.  Бек  ұлдардың  құл  болғандығы, 
пәк  қыздардың  күң  болғандығы,  түркі  бектерінің  түркі  аты  жойылып, 
табғаш  атына  көшіп,  табаны  күректей  елу  жыл  езгіге  түскені 
баяндалады.  Бұдан  кейін  көктегі  түрік  тәңірісі,  түркінің  қасиетті  жер-
суы  “Түркі  халқы  жойылмасын!  Ел  болсын!”  деп  аян  береді.  Елтеріс 
қаған, Елбілге қатын бас болып, тәңір құт берген соң, әуелде қасына 
он  жетті  ер,  артынан  жетпіс  ер,  кейін  жеті  жүз  ер  қудаланған, 
қорланған,  құл  болған,    күң  болған,  жерінен,  елінен  айрылған 
халықтың басын қосып, ата-баба мекеніне қайта оралтады.  
Жырда  түркілердің  қайта  бас  көтеріп,  топтаса  бастаған  кездегі 
дұшпандары  –  табғаштар,  тоғыз  оғыздар,  қырғыздар,  құры  қандар, 
отыз  татарлар,  қытайлар,  татарға  қарсы  қырық  жеті  рет  аттанып, 
жиырма рет айқас жасағаны, сөйтіп бастыны еңкейтіп, тізеліні бүктіріп, 
ел жиып, қағандық құрып, мемлекет болғаны зор құрметпен айтылады. 
Елтеріс  қаған  дүние  салған  соң,  оның  орнын  үлкен  ұлы  болып, 
түркі елі көркейе түсті, ел үшін, жер үшін жиырма бес рет аттанып, он 
үш  рет  соғыс-сүрен  салған.  Тіпті  қандас  түргеш  елінің  өзімен  де 
шайқасуға тура келген. Аздармен, қырғыздармен күрескен. 
Соғыстарда қаны судай ағып, сүйегі таудай болып үйіліп қалған, 
білместігінен, берекесіздігінен тағы құлдырап кеткен, аш-арық, кедей-
кепшік  елге  билік  құрған  қаған  түнде  ұйықтамай,  күндіз  отырмай, 
жатпай-тұрмай  түркі  халқы  қамы  үшін  терістікте  –  оғұздармен, 
шығыста  –  қытай,  татабылармен,  түстікте  –  табғаштармен  он  екі  рет 
шайқасқан. 
Бұдан  кейін  Күлтегіннің  батырлық  жорықтары    жырланады. 
Әкесінен жеті жаста жетім қалған Күлтегін он жасынан-ақ атқа қонып, 
он алты жасында алты чуб, соғдаларға аттанып, оларды талқандайды. 
Табғаш,  оңтұтықтардың  бес  мың  әскерімен  соғысып,  олардың 
көсемдерін қолға түсіріп, қағанын тұтқындайды. 
Күлтегіннің  жиырма бір, жиырма  алты,  жиырма жеті,  отыз,  отыз 
бір  жастарында  жасаған  ерлік  жорықтары,  жекпе-жектері,  соғыстары 
атап-атап  айтылады.  Жауға  ұмтылғанда  мініп  шапқан  жүйріктері: 
Талдықын  шордың  Боз  аты,  Ышбар  Ямтардың  Боз  аты,  Иегін 
Сілікбектің  Торы  аты,  Байырқының  Ақ  айғыры,  Башғы  Боз  ат,  Алып 
шалшы  Ақ  ат,  Азбан  Ақ  ат,  Аз  қаракер,  Өгсіз  Ақ  ат  –  бұлар  анық 
айтылады.  Ер  қаруының  қатарында  сауыт,  сүңгі,  қылыш  бар.  Батыр 
Күлтегін  “әскерді  талқандады,  жауды  өлтірді,  шабуылға  ұмтылды, 
жауға жаяу ұмтылды, атқа мініп шапты, бір ерін оққа ұшырды, екі ерін 
найзаға  ілді,  қағанын  өлтірді,  құртты,  бағындырды,  көшірді,  қос 
батырын  найзамен  шанышты,  алты  ерін  шанышты,  шайқаста  жетінші 
ерін  қылыштады,  бір  ерін  шанышты,  тоғыз  ерін  қуалап  шанышты, 
қуалап  шапты,  екі  ерін  шанышты,  он  ерді  қоршап  өлтірдік”  деп,  сан-

 
149 
алуан  үрейлі  де  қорқынышты,  дәлді  де  нақты  соғыс  көріністері 
берілген. 
Ағасы  Білге  қаған  мен  Күлтегін  екеуі  оңтұтық,  қырғыз,  түргеш, 
кеңерес, қарлық, аз, ізгіл, тоғыз оғұз, едіз, оғұз елдерімен соғысқаны, 
шайқастың  қалай,  қай  жерде  өткендігі,  әскер  саны,  қағандарының 
өлтірілуі,  түрлі  әскери  айла-әдістер  –  баршасы  дәлме-дәл  айтылады. 
Қырық жеті жасында опат болған Күлтегіннің жерлеуіне қытай, татабы, 
қырғыз,  табғаш,  соғда,  бершекер,  бұқар  ұлыстарынан  кімдердің 
келгені,  нендей  сый  әкелгені,  қай  күні  өліп,  қай  күні  қойылғаны,  тас 
белгіні  кім  қойды,  бедізшісі  кім  –  жазу  қашан  жазылып  бітті  –  мұның 
бәрі анық көрсетілген. 
Елдік, 
мемлекеттік 
болу 
үшін 
қорғаныстың, 
қарудың, 
жаугершіліктің  қажеттілігі  мен  маңызы  Тоныкөк  толғауларында  ашық 
айтылады.  Барлық  билікті  ұстап  отырған  қаған  мен  ақылгөй  дана 
бірауыздылығы, сөз бен істің ажырамауы үнемі ескеріледі. Түркі елінің 
тұтастығы  ынтымақта,  барлық  күштердің  ұйтқысында  екендігі  түп 
нысана болып табылады. 
Тоныкөк  ескерткішінің  басты  ерекшелігі  –  мұндағы  негізгі 
оқиғалар Тоныкөк аузымен баяндалады. Әр түрлі жағдайларға батагөй 
дана,  әрі  үлкен  қолбасшы,  жауынгер  өзі  баға  береді.    Ой  түйеді. 
Тұжырым жасайды. 
Түркі халқының елдігінен айрылып, қағансыз қалып, еңсесі түсіп, 
тағы  да  басқаларға  бағынған  қаралы  күндерді  бастан  өткеріп,  қайта 
көтеріле бастаған, билікке Елтеріс қаған отырған уақыттағы сан-алуан 
жорықтары, 
табғаштармен, 
құтандармен, 
оғұздармен 
болған 
соғыстары нақты түрде, тіпті тарихи адамдардың  есімдеріне дейін дәл 
көрсетіліп,  нақты  айтылады.  Сол  сияқты  Өтүкен    қойнауы,  Шантұң 
қаласы,  Теңіз  өзені  секілді  жер  атаулары  кездеседі.  Әсіресе, 
қырғыздармен  соғыстың  мән-жайы,  жорық  жолдарында  кездескен 
қиындықтар,  Ақтермен  өзенінен  өтіп  барып,  дұшпанды  түн  ішінде 
ұйқыда басып, қағанын өлтіріп, жеңіске  жеткен кездер мадақталады. 
Көшпелі ел. Жаугершілік заман. Кім бірлікті, қуатты болса, билік 
сонда.  Бір  майданнан  кейін  бір  майдан,  қарсыластарды  қарумен  тізе 
бүктіріп,  бағындырып  қана  бейбіт  күнге  жетуге  болады.  Көк 
түркілердің  тағы  бір  дұшпаны  он  оқтармен  шайқасу  үшін  Жарыс 
жазығынан  өтіп,  Ертіс  дариясын  кешіп  барып,  Алтын  қойнаудан  асып 
соғыс  салған ерлер  дұшпандары  сан  жағынан екі-үш есе  артық болса 
да,  тәңірі  қуат  беріп,  жеңіп,  қағанын  түсіріп,  елудей  батырын 
тұтқындап, мерейлері  үстем болады. 
Осы  қаһармандық  жорықтарды  жырлаған  Тоныкөк  алдымен 
Елтеріс қаған, Білге қаған, Қапаған қағандарды мадақтайды. Солармен 
үзеңгі  жолдас  болып  қатар  жүрген  өзін  де  ауызға  алады,  түнде 
ұйқтамай, күндіз отырмай, түркі елі үшін, мемлекеті үшін қызыл қанын 

 
150 
суша ағызып, қара терін төккенін, күш-қуатын сарқып бергенін, сөйтіп 
темір  қазыққа  байланған,  құрсауы  берік  құдыретті  қауым  жасағанын 
паш етеді. 
Елдік,  азаттық,  тәуелсіздікті  қамтамасыз  ету  үшін  қағанды 
құрметтеу,  ақылгөйді  тыңдау,  қажет  болғанда  төнген  қауіпке  қарсы 
аттанып,  малды-жанды  аямай  басыңды  бәйгеге  тігіп,  қаптаған  қалың 
жаумен соғысу, тіпті сол жолда мерт болу, батырлық рухты мадақтау, 
ердің  қанаты  –  атты  жырлау,  қару-жарақты  айту,  жер-су  аттарын, 
болған оқиғаларды, тарихи есімдерді дәл көрсету, түркі халықтарының 
кейінгі  эпикалық  туындыларына  өзек  болған  сан-алуан  ойлардың, 
сарындардың, мотивтердің қайнар көзі – мәңгі тасқа түскен жырларда 
жатыр.  Олардың  поэтикалық  табиғаты,  ұйқас,  ырғақ,  бунақ  өрнегі, 
ақындық  ойлау  жүйесі  түркінің  кейінгі  дәуірлердегі  әдебиеттерімен 
асыл  арналар  арқылы  жалғасып  жатыр.  Тасқа  қашалған  көне  сөздің 
алтындай  жалт-жұлты,  қорғасындай  салмағы,  теңіздей  терең 
мағынасы,  афористік-философиялық  қуаты  жүрегіңді  елжіретіп,  жан-
жүйеңді  билейді.  Бұлар  дәл  бүгінгі  нәсілге  айтылып  тұрғандай.  Мың 
сан  әуез,  көл  дария  сарын,  миллион  толқын  ішіндегі    күретамыр:  ел 
ұғымы, тәуелсіздік рухы, азаттық идеясы. 
Қожа  Ахмет  Йасауйдың  шыққан  ортасына,  туған-өскен  жеріне, 
ата-анасына,  ұстаздарына,  шәкірттеріне,  бір  сөзбен  айтқанда,  ұлы 
Хәкімнің  ғұмырбаянына  қатысты  негізгі  деректер  бүгінгі  таңда 
анықтамалық  кітаптарда,  энциклопедияларда,  арнаулы  зерттеулерде, 
диссертацияларда,  түрлі  жинақтарда  және  қолжазба  материалдарда 
шоғырланғанын айтуымызға болады. Бұларды негізінен бірнеше топқа 
бөліп қарау дұрыс, олар: Еуропа және орыс зерттеушілерінің еңбектері 
(А.Бомбачи, 
К.Э.Босворт, 
Дж. 
С.Тримингэм, 
В.В.Бартольд, 
Е.Э.Бертельс, 
А.К.Боровков, 
В.А.Гордлевский, 
Ю.Новицкий, 
М.Е.Массон, И.В.Стеблева, П.Мелиоранский); 
-  түрік  халықтары  зерттеушілерінің  еңбектері  (Ә.Науаи, 
Ә.Нәджип,  К.Таджикова,  А.Фитрат,  М.Ф.Көпірілі,  Зәки  Уәлиди  Тоған, 
А.Сиражиддин, И.Хақұлов, К.Ераслан); 
-  қазақ  зерттеушілерінің  еңбектері  (Ж.Аймауытов,  М.Дулатов, 
Б.Кенжебаев, 
Н.Сауранбаев, 
Ә.Қоңыратбаев, 
М.Жармұхамедов, 
М.Шафиғи, С.Дәуітұлы, Ә.Дербісалиев, А.Ахметбекова). 
Осы  зерттеушілер  еңбектерін  көктей  шолып  негізгі  деректерді 
қорытып  шыққанда,  ұлы  софының  өмір  жолын  қысқаша  түрде  былай 
баяндауға болар еді. 
Болашақ  ғұлама,  ойшыл,  діндар,  ақын,  софы  Қожа  Ахмет 
Йасауйдың қазіргі Қазақстан жеріндегі Исфиджаб /Сайрам/ қаласында 
туғандығына ешкім шәк келтірмейді. Бұл сол ХІ ғасырдағы Жібек жолы 
бойында тұрған, гүлденген шаһарлардың бірі. Атақты араб сапаршысы 
/географ/  ал-Макдиси  қалада  жабық  базарлар,  күмбезді  мешіттер, 

 
151 
сыртқа шығатын төрт қақпа барлығын жаза келіп, мұндағы тұрмыстың 
жақсылығын,  елдің  бай  да  ауқатты  екенін  көрсетеді  (К.Байпақов, 
Л.М.Ерзакович. Қазақстанның көне қалалары. А., 1974).  
Ахметтің  әкесі  Ибрагимді  М.Е.Массон  секілді  зерттеушілер 
түркілер әулетінен десе, В.А.Гордлевский бастатқан ғалымдар оның он 
бесінші атасы Мұхамед пайғамбардың немерелес інісі әрі күйеу баласы 
әйгілі  Хазірет Ғали деген тұжырым жасайды. Бұл ретте зерттеушілер 
негізінен Шарафаддин Изадидің “Зафар-нама” еңбегіне сүйенеді. Қазақ 
оқымыстылары М.Жармұхамедов, С.Дәуітұлы екінші пікірді жақтайды. 
Қожа  Ахмет  Йасауйдың  өлген  уақыты  1166  жыл  деп  дәлді 
көрсетіліп  келгенмен,  оның  туған  жылы  анық  емес-ті.  Ғалымдар 
М.Ф.Көпірілі, В.А.Гордлевский, М.Жармұхамедов “Диуани Хикметтің” өз 
текстіне және басқа да қолжазба мұралар текстеріне сүйеніп, оны 1103 
жылы туып, 1228 жылы өлді деп көрсетеді. Сонда Қожа Ахмет Йасауй 
126 жыл жасаған болып шығады. 
Әкесі  Ибрагим  Ахметтің  7  жасында  өледі,  шешесі  Айша  /лақап 
аты  Қарашаш/  да  көп  жасамаған.  Олардың  зираттары  кейінгі 
замандарға дейін сақталып, бастарына тәу етушілер көп болған. Әпкесі 
Гауһаршахназ  екеуі  Яссы  /Түркістан/  қаласына  келіп,  бұл  жерде  бала 
Ахмет әйгілі шайқы Арыстан Баптың көзіне түседі. Үлкен діндар, софы 
айрықша  қабілеттері  ерте  байқалған  дарынды  шәкіртін  өле-өлгенше 
қасынан тастамай, оған фәлсафа, құқық, дін, ділге қатысты білімдерді 
сіңіреді. 
“Диуани  Хикметте”  Қожа  Ахметтің  “төрт  жасымда  Мұхамед 
пайғамбар  ұртындағы  қасиетті  құрмасын  маған  берді,  жеті  жасымда 
Арыстан  баб  іздеп  тапты”  деген  сөздерді  айту  тегін  емес.  Арыстан 
баптан  он  алты  жыл  оқыған  Ахмет  ұстазы  дүние  салған  соң,  білімін 
жалғастыру  үшін  мәдениет  пен  ғылымның  үлкен  орталығы,  ислам 
әлемінің  алтын  қазықтарының  бірінен  саналатын  Бұхараға  келіп, 
осындағы  мыңсан  тәліптердің  қатарына  қосылады.  Қабылет-дарыны 
ерекше Қожа Ахмет Йасауй бұл жерде софылық мектептің биік ұстыны, 
әйгілі шайқы Жүсіп Хамаданидің мектебінің озық шәкіртіне айналады. 
Жүсіп  Хамадани  (Батыс  Иранның  Хамадан  өлкесінде  туған)  өз 
заманында  зор  білім  алып,  биік  діни  тұғырға  көтерілген,  софылық 
ағымның көрнекті өкілдерінің бірі, ол кезде Бағдат, Исфаһан, Самарқан 
қалаларында  әртүрлі  ғылым  салаларынан  білім  алып,  дін  тарихын, 
ислам  шарттарын  ерекше  меңгеріп,  ақыры  түбі  Жүнаид  бағытына 
кететін  софылық  мектептің  ту  ұстаушыларының  біріне  айналады. 
Исламның  мистикалық  бағытын  дамытқан  бұл  ілім  бойынша  Ақиқатқа 
жету үшін Хақтың еркіне көніп, өз менмендігіңді жойып, Жаратушыны 
ғана  мойындау  қажет.  Биік  мақсат  –  ерекше  хәлге  түсу,  нақты 
байланыстардан  үзілу.  Софы  пенделік  тілек  атаулыдан  тиылып,  өз 
“менін” жойып, Хақтың рухына сіңіп кетуі керек. Олар мұның үстіне, ең 

 
152 
басты  талап  ретінде  мұсылмандық  шарттарын,  шариғат  қағидаларын 
қатал сақтауды міндет еткен. Бұлар исламды тәртіп пен бағыну жолы 
ғана  емес,  сезім  мен  жүрек  дініне  айналдыру  қажет  деп  білген 
(Е.Э.Бертельс,  И.П.Перушевский).  Осы  Жүнаид  –  Жүсіп  Хамадани  – 
Қожа Ахмет Йасауй жолы софылық арнадағы басты ағыстардың бірінен 
саналады. 
Түрік  ғалымы  М.Ф.Көпірілі  тәліп  Ахмет  Йасауй  ұстазы  Жүсіп 
Хамаданидің сүйікті де дарынды шәкірті ретінде онымен көп жерлерді 
аралағанын айтады. “Хикметтен” Ахметтің Хорасан, Шам /Сирия/ және 
Иракта болғанын оқып білуге болады. 
Ұстазы Жүсіп Хамадани дүние салған соң Ахмет Йасауй алдымен 
Бұқарадағы діни орталықтың тұтқасын ұстап, артынан шариғат, құқық, 
фәлсәфаның зор білгірі ретінде атағы шыққан ғұлама тұлғаға айналып, 
отыз  бес  жасында  атамекені  Түркістан  қаласына  оралады  да  өле-
өлгенше сол жерде софылық мектептің шамшырағын жағып, тамырын 
күллі  мұсылман  әлеміне  жайған  діни  ағымның  мыңсан  шәкіртін 
тәрбиелейді, қара  халықтың  көзін  ашып,  Алла  жолына  нұсқайды,  аты 
аңыз болып кетеді. 
Бір зерттеушінің айтуынша – 120 (М.Ф.Көпірілі), бір зерттеушінің 
айтуынша  –  125    (В.А.Гордлевский),  бір  зерттеушінің  айтуынша  -  126  
(М.Жармұхамедов)  жас,  қысқасы  өте  көп  көп  жасап,  дүниеден  өткен 
Қожа  Ахмет  Йасауй  Жамал,  Гауһар  деген  қыз,  Ибрагим  деген  ұл 
сүйген. Оның әйелі мен балаларының бейітіне де халық зиярат еткен, 
әулиелі орын санаған. 
Қожа  Ахмет  Йасауй  туралы  аңыз-әңгімелер  халық  прозасында 
ерекше  кең  тараған.  Ғасырлар  тереңінен  әлсіреп  жеткен 
жаңғырықтарының  өзінен  бір  кезде  ұлы  хәкімді  ел  жұрттың  қалай 
қастерлеп,  құдірет  тұтқанын  аңғаруға  болады  М.Е.Массон  қағазға 
түсіріп, көпшілікке мәлім еткен бір  аңызда жас Ахмет түрткен жерден 
су шығып кеткен, кейін сол жердің баққа айналуы, екінші аңызда Алла 
жіберген  Ақмаясымен  аспанға  ұшып,  күнделікті  Мекеге  барып  намаз 
оқып келудің фантастикалық оқиғасы айтылады. 
Көз  тірісінде-ақ  ісі  мен  есімі,  ерекше  өмірі,  ұстанған  жолы,  
көрсеткен өнегесі аңызға айналған Қожа Ахметтің даңқы ол өлген соң 
тіпті  асқақтап  кеткен.  Әмір  Темір  Көреген  (Ақсақ  Темір)  орнатқан 
теңдесі  жоқ ғажайып  күмбез  кесене  діни  білімнің,  софылық  ағымның, 
зиярат  етушілердің  махаббатына  бөленген  дін  исламның  қасиеті 
мекеніне айналады. Бұл мавзолейге әйгілі софы, діндарлар ғана емес, 
ел билеген сұлтандар, жау қашырған батырлар,  кесім айтқан билерді 
жерлеу  дәстүрге  айналады.  Сөйтіп  бұл  орын  Ұлы  даланың  ұлы 
перзенттерінің сүйегі жатқан киелі қабырстан ғана емес, исі қазақтың 
қасиетті  төрі  болды.  Ел  аузында  екінші  Меке  аталған  Түркістан 
қаласына,  ондағы  қасиетті  орынға  дінсіздіктің    (атеизм)  қылышынан 

 
153 
қан  тамған  кеңестік  дәуірдің  өзінде  де  тәу  етушілер  нөпірі  бірде-бір 
толастаған жоқ. Отаршылық қамытынан құтылып азаттықтың екі тізгін, 
бір шылбырын қолға алған тәуелсіз Қазақстан әйгілі кесенені қалпына 
келтіріп  болып,  рухани  астана  –  Түркістан  шаһарының  1500  жылдық 
мүшел жасын айдай әлемге көрсетіп тойлап өтті. 
Әрқашанда белгілі бір қайраткер, санаткер, ойшылды танып білу 
үшін  ол  өмір  сүрген  дәуірдегі  әлеуметтік-қоғамдық  жағдай,  саяси 
ортаны  зерттеп  бағалаудың    маңызы  зор.  Мұның  үстіне  шыққан  тегі, 
тәрбиленген  мектебі,  ұстанған  бағытын  да  айқындау  қажет. 
Замандастары  не  деді,  кейінгілер  қалай  қарады  -    бұларды  да  ашу 
міндет.  Түптеп  келгенде,  әсіресе  артына  жазба  мұра  қалдырған 
тұлғаны  тану  үшін  ең  бастысы  –  оның  еңбектеріне  үңілу,  мәтіндерге 
(текстерге) көңіл бөлу, шығармаларында айтылған шындықтарды ашу 
болмақ. 
Осы  тұрғыдан  келгенде,  Қожа  Ахмет  Йасауйды  танып  білудің  ең 
өнімді  және  төте  жолы  оның  басты  еңбегі  “Диуани  Хикметті”  зерттеу 
арқылы іске асырылу керек. 
Мамандар хикмет текстері топтастырылып, көшіріліп ХҮ ғасырдан 
бастап жинақтала бастады деген пікірге саяды. Ал “Диуани Хикметтің” 
бізге  жеткен  ең  көне  қолжазба  көшірмелері  ХҮІІ  ғасырда  жазылған  
(Ыстамбұлда сақтаулы). 
Ал  ХІХ  ғасырдың  орта  шеніне  дейін  Түркістандағы  мавзолейде 
тіпті көне қолжазбалардың, әсіресе теріге жазылған ұзындығы 1 метр, 
қалыңдығы  да  1  метр  мес  кітаптың  1864  жылы  орыс  отаршылары 
шабуыл  жасағанға  дейін  Әзірет  сұлтан  белгітасының  басында  ілулі 
тұрғандығы  туралы  деректі  В.А.Гордлевский  еңбегінен  кездестіреміз. 
Ол асыл дүние кейін Ферғана, Ауғанстанға өтіп кетті деген де болжам 
бар. 
Бүгінгі  күні  “Диуани  Хикметтің”  қолжазба  нұсқалары  Санкт-
Петербург, 
Ташкент, 
Самарқант, 
Ыстамбұл 
қалаларындағы 
кітапханалар мен архивтерде сақталып отыр. 
Санк-Петербургтегі  Ресей  ғылым  академиясының  Шығыстану 
институты  қорында  1897  жылы  К.Г.Залеман  жинаған  72  хикмет,  1915 
жылы  Иванов  тапсырған  132  хикмет  бар.  Ташкенттегі  Қолжазбалар 
институтында  56  дана  қолжазба  бар.  Өзбекстан  ғылым  академиясы 
Шығыстану  институтында  ең  көне  құжаттың  бірі  –  1718  жылғы 
қолжазба  жатыр.  Мұндағы  хикмет  саны  –  13    (А.И.Пылев  келтірген 
деректер бойынша берілді). 
Сақталған  қолжазбалар  негізінде  ХІХ  ғасырдың  аяғы,  ХХ 
ғасырдың  басында  Қазан,  Ташкент,  Ыстамбұл  қалаларында  “Диуани 
Хикметті”  кітап  етіп  бастыру  жұмыстары  қолға  алынды.  Ең  алғашқы 
нұсқалар  қатарында  1896,  1905    жылдардағы  Қазан  басылымдарын 

 
154 
айтуға  болады.  Ал  Ташкент  баспаханалары  қолжазбаларының  тура 
көшірме  (факсимиле) басылымдарын іске асырды. 
Сөз  жоқ,  қазақ  ішінде,  әсіресе  Түркістан  атырабында  “Диуани 
Хикметтің”  сан  алуан  көшірмелері,  қолжазбалары  ғасырлар  бойы 
діндарлар  арасында  кеңінен  тарағанына  шәк  келтіруге  болмайды. 
Қожа  Ахмет  Йасауйдың  тікелей  шәкірттері  қалыптастырған  Әзірет 
сұлтанды  пір  тұту,  оның  басты  еңбегі  –  Хикметтерді  тәліптер 
ортасында  ауызша  тарату,  зікір  үстінде    пайдаланумен  қоса 
қолжазбаларды  көшіріп,  көбейтіп,  қасиеттеп  ұстап,  насихаттау 
дәстүрінің тамыры жойылмағандығын, тіпті дінсіздер (атеистер) қамшы 
үйірген ауыр  күндердің өзінде бұл үрдістің жалғасып келгендігін қазір 
Түркістандағы  Қазақ-түрік  халықаралық  университеті  тауып,  жинап 
жатқан  қолжазбалардың  молдығына  қарап  тағы  да  көз  жеткізуге 
болады. 
“Диуани  Хикметтің”  қазақша  сөйлеуіне  С.Битенов  /1990/, 
Х.Иманжанов  /1991/,  М.Жармұхамедов,  М.Шафиғи,  С.Дәуітұлы  /1998/ 
үлес  қосты.  Көркем  аудармаға  Ж.Әбдірәшев  атсалысты.  Ал  ақын 
Есенбай Дүйсенбай /1998/ жасаған аударманың көркемдік сапасы мен 
дәлдігі биік деңгейде екенін ерекше атап өту керек. 
Қожа  Ахмет  Йасауй  мұрасын  зерттеген  ғалымдар  М.М.Көпірілі, 
Н.А.Баскаков,  Ә.Нәжіп,  А.Боровков  оның  қашан  туғанын,  қанша 
жасағанын анықтауға бірталай күш жұмасаса, екінші жағынан  “Диуани 
Хикметтің”  шын  иесі,  яғни  авторы  Қожа  Ахмет  Йасауйдың  өзі  ме,  өзі 
емес  пе  деген  сұраққа  жауап  іздеді.  Үшінші    проблема  –  бұл  туынды 
қай  тілде  жазылған,  қазіргі  түрік  тілдерінің  қайсысына  жақын?  Қазір 
бізге  жетіп  отырған  ең  көне  қолжазба  1687  жылы  жазылған  деп 
есептелсе,  оның өзі Қожа Ахмет Йасауй өлгеннен кейін 450-500 жыл 
өткеннен  кейін  қағазға  түскен  болатын.  Әрине,  ұлы  софыға  деген 
махаббат, оны пір тұту сезімдері мүриттер тарапынан Әзірет сұлтаннан 
қалған  қолжзабаларды  өзгертуге,  жанынан  сөз  қосуға,  оның  атынан 
шығарма тудыруға жібермегенін мойындай отырып, түпнұсқаға өзгеріс 
енбеді,  қоспалары  жоқ,  тіл-өлең  өрнектері  мүлде  бұзылмады  деп 
үзілді-кесілді  айтуға  тағы  да  болмайды.  Кейбір  оқымыстылардың 
аузынан шығып қалған Қожа Ахмет Йасауй мүлде өлең жазбаған, ақын 
болмаған  деген  сөздер  дәлелсіз  айтылғандығын  басқа  тиянақтарды 
есептемегенде,  ең  алдымен  “Диуани  Хикмет”  мәтіндері-ақ  жоққа 
шығаратын қисын. Екіншіден, шығарма тілін ескі өзбек тілі немесе тағы 
басқа  бір  тілдер  деп,  бүйректен  сирақ  шығарып,  өз  бауырына  тарту 
бопсалары ғылыми ақиқатқа үш қайнаса сорпасы қосылмайтын әрекет. 
Бұл ретте қазақ академигі Н.Сауранбаев, түрік ғалымы М.Көпірілі, орыс 
зерттеушісі  Н.А.Баскаков  және  көне  түрік  тілдерінің  маманы  Ә.Нәжіп 
пікірлері  бір  арнаға  саяды.  “Диуани  Хикмет”  өзінен  бұрынға  ұлы 
шығарма  “Құтадқу  білік”  секілді  қарахандар  дәуіріндегі  қарлық 

 
155 
тобының оғыз-қыпшақ тілінде жазылған. Бұл түркі тілдес халықтардың 
барлығына  ортақ  асыл  мұра  ретінде  қарастырылуға  тиіс  тарихи 
жәдігерлік, діни-философиялық, әдеби-көркем шығарма. 
Қазақстанда  Қожа  Ахмет  Йасауйдың  басты  еңбегі  соңғы  рет 
“Жалын” баспасынан 1998 жылы “Хикмет жинақ” деген атпен басылып 
шықты.  Мұнда  араб  қарпіндегі  түпнұсқа,  сөзбе-сөз  тәржіма,  алғысөз, 
қысқаша  сөздік  (дайындағандар  М.Жармұхамедұлы,    М.Шафиғи, 
С.Дәуітұлы),  көркем  аударма  (жасаған  ақын  Есенбай  Дүйсенбай) 
берілген.  Араб  тілінде  жазылған  25-ші    және  26-шы  хикметтер 
аударылмағандықтан  қазақшасы  берілмеген.  69  хикметтің  түгел 
түпнұсқасы, тәржімасы және аудармасы бар. 
Филологиялық  арнаулы  білімі  жоқ,  түркі  тілдерінен  бейхабар 
қатардағы  оқырманның  өзі  көп  қиналмай-ақ  негізгі  мәтінді  (тексті) 
ажыратып оқып, түсініп кете алады. Рас, мәтіндерде араб, парсы жеке 
сөздері көп кездесетін, кейде тұтас тіркестер, аяттардан үзінді алынған 
жерлерде ұғу қиындап кетеді. 
 
“Бисмилаһи” деб баян айлай хикмет айтыб, 
 
Талибларға дүр уа гауһар сачтим мана. 
 
Риядатни қатиғ тартыб қанлар ютиб, 
 
Мен “Дафтар сани” сөзин ачтим мана. 
                        (түпнұсқа) 
 
“Бисмилаһи” деб баян еттім, хикмет айтып, 
 
Шәкірттерге дүр мен гауһар шаштым міне. 
 
Жанды жалдап, қайғы шегіп, қандар жұтып, 
 
Мен “Дәптер сәни” сөзін аштым міне. 
                          (Сөзбе сөз тәржіме) 
Бұл  алынған  мысал  “Диуани  Хикметтің”  1  хикметінің  бірінші 
шумағы. Не айтуға болады? Ырғақ буын санына құрылған ежелгі түркі 
өлеңінің  уәзінімен  жасалған.  А-Ә-А-Ә  үлгісіндегі  ұйқас.  Түгелдей 
алғанда  “Диуани  Хикмет”  бастан  аяқ  әр  тармақтағы  буын  санының 
бірдей  келуіне  және  А-Ә-А-Ә,  А-А-А-Ә  түріндегі  ұйқастарға  құрылған 
төрт  тармақты  және  араб,  парсы  поэзиясындағы  ғазал  өлшемімен 
жазылған екі тармақты өлеңдерден тұрады. Әр тармақ негізінен 7, 11, 
12 буыннан құралады, хикметтердегі шумақ саны 3-тен 30-ға дейін. 
Бір назар аударып отырған жинақтың композициялық тұтастығын 
бірнеше  элемент  құрайды.  Алдымен  өлең  құрылысындағы  бірізділік, 
екіншіден, мазмұн, рух, сарын, дүниетаным тұтастығы. Ақынның бірден 
бір  қасиет  тұтып,  медет  тілеп,  жалбарынатын,  бірде  Құдай,  бірде 
Тәңір, бірде Хақ, бірде Ие, бірде Шаһ, бірде Бар деп атайтын түп тірегі, 
алтын  қазығы  –  Алла.  Дүние  кірінен  арылып,  тазарып,  сол  Жаратқан 
махаббатына  бөлену  –  сопының  басты  арманы.  Шариғат,  тариқат, 
мағрипат, хақиқат аталатын діни марқаюдың саты-сатыларында топтап 
айтуға болатын намазға жығылу, ораза ұстау, зекет беру, кісі ақысын 

 
156 
жемеу,  сыпайы  жүру,  ғылым  қуу,  сүндетке  отыру,  шайқылардың 
қоғамына кіру, қажылық жасау, дәруіштерді құрметтеу, ғарып-қасерге 
қол ұшын беру, зұлымдық жасамау, пара алмау, махаббатқа адалдық, 
түптің түбінде тәубеге келіп, пірге қол беру, зікір айту, қылуетке түсу 
секілді  сан-салалы  шарттар  мен  талаптарды  Қожа  Ахмет  Йасауй 
алдымен өзі орындаған, содан кейін барып шәкірттері мен мүриттеріне, 
тәліптері  мен  шайқыларына  орындатқан.  Осы  ғибраттарды  жасау 
парыздарын  хикметтерде  сан-сарынды,  мол  әуезді,  сопылық  рухтағы 
поэзия тілімен бейнелеп береді. 
Шығарманың  бірнеше  мағыналық  қабаты,  жүйелі  арналары, 
шоғыр-шоғыр  сюжеттік оқиғалары  барлығын  көрсету керек.  Софының 
бір  жасынан  бастап  қылуетке  түскен  алпыс  үш  жасына  дейінгі  өмір 
жолы жіпке тізгендей түгел айтылып шығады. Бұл ғұмырнамадан қиял-
ғажайып  сәттермен  қоса  (жеті  қат  көкке  көтерілу,  періштелермен, 
пайғамбарлармен  тілдесу,  Мұхамед  дидарын  көру,  тоғыз  ай,  тоғыз 
күнде жерге оралу, ғарыш үстінде намаз оқу). Ұлы софы өмірінің нақты 
деректерін  де  табуға  болады.  Бір  жаста  аруақтан  үлес  алу,  екі  жаста 
пайғамбарлардың  келіп  көруі,  үш  жаста  шілтеннің  келуі,  төрт  жаста 
Мұхамед  пайғамбардың  құрма  беруі,  бес  жаста  шариғатқа  бел  буу, 
алты  жаста  көкке  шығып,  дәріс  үйрену,  жеті  жаста  Арыстан  Баптың 
іздеп  табуы,  сегіз  жаста  “Хикмет  айт”  деп  аян  берілуі...  –  осының 
бәрінен  Қожа  Ахметтің  дін  жолына  келуі,  сопылықты  қууы  әзелден 
деген тұжырымға жетелейді. 
Он жасқа толып ұлан болғаннан кейінгі ғұмырында да басты өзек 
–  діндарлық,  аллаға  мінажат.  Мұнымен  қоса  тіршіліктің  басқа  да 
әрекеттерімен  айналысқанын,  хақтан  жырақ  істерін,  сауда  қылғанын, 
ғашық  болғанын,  “тостаған  толы  шарапты  тоя  ішкенін”  (5  хикмет), 
қырық  жаста  шаш  пен  сақал  ағарғанын,  махаббат  базарында  жылап 
тұрғанын,  “қырық  тоғызда  ғашық  болып  күйіп-жанғанын”  (6  хикмет), 
түрлі-түрлі жапа көргенін, “ғылым-білім майданында басы айналғанын” 
(7  хикмет)  сөйтіп,  көзді  ашып-жұмғанша  алпыстың  жеткенін  баян  ете 
отырып,  үнемі  тәубаға  келеді,  Бір  және  Бар  –  Аллаға  мінажат  етіп, 
жіберген  қателіктері,  жасаған  ғапыл  істері  үшін  өкініп,  бармағын 
шайнайды, Тәңірден пана тілеп, дұға оқып, көз жасын ағызады. 
Өлмес  бұрын  жан  бермектің  дертін  тартып,  таңсәріде  дүйсенбі 
күні  қылуетке  кіреді.  Бұл  жерде  нақты  деректер  бар:  жалғыз  өліп, 
жалғыз  күйіп,  зікір  айтып,  алпыс  түн,  алпыс  күн  бір-бір  тағам  татып, 
таң  атқанша  намаз  оқып  шығады,  тас  төсек,  тас  жастық,  көзіне 
Мұхамед пайғамбар көрінеді, онымен тілдеседі. 
Хикметтегі ең үлкен ағыстың бірі – Қожа Ахмет Йасауйдың іштей 
екі ұдай болып, тебіреніске түсіп, ғапыл істерін, жасаған қателіктерін, 
жіберген кемшіліктерін қазып, солар үшін күйіп, барлық олқылықтарын 
мойындап,  тәубаға  келіп,  иманын  келтіріп,  Аллаға  мінажат  етіп, 

 
157 
құлшылық  жасау  сарыны  екенін  көруге  болады.  Софы  ақын  бұл 
тұстарда өзін-өзі аяусыз, қатал сынайды, өкінішпен бармағын шайнап, 
көз  жасын  көл  дария  төгеді.  Қайғысыз-қамсыз,  ғибадатсыз,  алаңсыз 
өткізген сайранды мас күндердің бодауын өтеу үшін зікір салып, намаз 
оқып,  ораза  ұстап,  таңды  таңға  ұрып,  құлшылық  етеді.  Осы  әрекет 
ұлғая келіп, оның жарық дүниемен қоштасып, жер астындағы қылуетке 
түсіп,  барлық  күш-қуатын,  тіршілік  қасиеттерін  түгелдей  Хақты  тану 
жолына алып келеді. 
Бір  шоғыр  хикмет  Мұхамед  пайғамбардың  ғұмыр  жолына, 
жасаған  әрекеттеріне,  ізбасарларына  арналған.  Мұнда  оның  әкесі, 
анасы,  жары,  ісін  жалғастырған  шадиярларының  аты-жөні,  мінез-
сипаты,  әрекет-қимылдары  зор  құрметпен  жырланады.  Әсіресе 
пайғамбардың тұлғасы ерекше шабытпен бейнеленеді. Мансұр шайқы 
туралы хикметті тамаша баллада ретінде қарауға болады. 
Осындай  рухтағы  жырлар  ұстазы  –  Арыстан  Бапқа  да  арналған. 
Бұл  орайда  Түркістан  қаласы  қоса  айтылады.  Ал  дәруіштерді 
мадақтайтын  хикметтерде  орасан  үлкен  махаббат,  ерекше  асқақ 
ақындық қуат бар. 
Тағы  бір  сала  хикметтерде  қайымдасу,  диалог  түрлері 
қолданылады.  Елуінші  хикметтегі  Бейіш  пен  Дозақтың  айтысы  қазақ 
фольклорындағы  әйгілі  жанрдың  формасы  екендігін  зерттеушілер 
дұрыс байқап көрсеткен болатын. 
“Диуани  Хикметте”  жалпы  сарын,  ортақ  идея,  тұтас  ой,  үндес 
әуездердің жанды ағыстары толқып жатыр. Мұның үстіне күміс білезік, 
алтын  сақина  іспеттес  құйылып  түскен  көп  сан  тіркестер,  бейнелі 
сөйлемдер,  суретті,  тірі  сөздер,  терең  ойлар  бар.  Назар  аударыңыз: 
“Сауық  шарабын  іштім”  (1  хикмет),  “Әзәзілді  ұстап  міну”    (1  хикмет), 
“Көңіл  найзасымен  шаншу”  (1  хикмет),  “Зікір  айтып  іш  сарайым 
тазарды”    (2  хикмет),  “Таудан  ауыр  күнәлар”    (3  хикмет),  “Жалған 
ғашық пен шын ғашық” (4 хикмет),  “Тостаған толы шарапты тоя іштім” 
(5 хикмет),  “Нәпсі мені көп жүгіртті Хаққа бақпай” (9 хикмет),  “Басым 
– топырақ, өзім – топырақ, тәнім - топырақ” (9 хикмет),  “Жер астына 
қашып кірдім надандардан” (15 хикмет),  “Дүниені тастап, дін жолына 
қадам қойдым” (17 хикмет), “Жер үстінде өлмес бұрын тірі өлдім” (21 
хикмет),  “Ұстаздарға қызмет қыл еркіңменен” (34 хикмет), “Алаяқтар 
мойнында  оттан  ескен  кісен  бар”  (50  хикмет),    “Тән  сөйлемес,  жан 
сөйлемес,  иман  сөйлер”  (60  хикмет),    “Көзді  ашып-жұмғанша  өмірім 
өтті” (63 хикмет),  “Бар дүние менікі деген сұлтандарға, ғалам малын 
сансыз  жиып  алғандарға,  өмірі  сауық-сайран  қуғандарға  өлім  келсе, 
бірі  опа  қылмайды  екен”    (67  хикмет),    “Өзін  білгені  –  хақты  білгені, 
құдайдан  қорқып,  ынсапқа  келгені”  (мінажаттан).  Саф  даналық,  ұлы 
ақындық үлгілері дегеніңіз осы болар. 

 
158 
Буын  біркелкілігіне  құрылған  ырғақтар  жүйесіндегі  сан  алуан 
сарын,  мыңсан  әуез  хикметтердің  мазмұн  байлығын  терең  ашып, 
айқын ақындық бейнелер жасайды. 
Шындығын  айтқанда,  “Диуани  Хикмет”  суық  ақылмен  ойланып, 
ұйқасты  сөзбен  қағаз  бетіне  түскен  ғылыми  еңбек,  құран  сүрелерін 
ежіктеп,  шариғат  заңдарын  қарастыратын  діни  пайымдама  емес, 
шабыты  теңіздей  толқыған,  өзі  айтқандай  “махаббат  дариясында 
шомылып,  мағрипаттың  дариясында  гауһар  алған,  тарихаттың 
майданында  самғап  жүрген,  сауық  шарабын  ішкен,  бақыт  тонын 
киген”,  артынан  “Уа,  дариға,  өтті  ғұмырым,  қане  тағат”  деп  Алла 
нұрына  бөленген  ұлы  софы,  ұлы  ақын  Құл  Қожа  Ахмет  тудырған 
гауһар сипатты хикметтер – ғажайып ақындық шығармалар. 
Бұл  лирикалық,  философиялық,  діни  шығармалардың  көпшілігі 
“Ей,  достар”,  “Уа,  дариға”,    “Ей,  дәруіштер”,    “Ей,  тәліптер”  деп 
басталып, арнау өлең, қаратпа сөз, сұхбат, сырласу, ой бөлісу түрінде 
бірінші  жақтан  айтылып,  басты  ұстындар:  ислам  шарттары,  софылық 
талаптары,  адамгершілік  идеялар,  биік  кісілік  мұраттар,  бір  күндік 
емес,  мәңгілік  игіліктерді  құрметтеу,  алланы  тану,  сүюді  мадақтау, 
залымдық,  пара  жеу,  надандықты  сынау,  оқу-білімді  дәріптеу 
арналарында толқып төгіліп, шиыршық атады. Бір жағынан алғанда әр 
хикмет  аяқталған  жеке  туынды,  екінші  жағынан  алғанда  хикметтер 
іштей бірнеше сюжет, идея, тақырып бойынша шоғырланған циклдерді 
құрайды.  Түгелдей  қарағанда  “Диуани  Хикмет”  түйдек  мазмұнды, 
ортақ композициялық түзілімдегі тұтас, кең тынысты, көлемді, көркем 
шығарма. 
Қожа  Ахмет  Йасауйдың  софылық  поэзиясының  дәстүрлері  кейін 
Сүлеймен Бақырғани, Қажы Бекташ, Жүніс Еміре,  Әлішер Науаи сынды 
ақындардың  шығармаларында  жалғаса  түскенін  маман  зерттеушілер 
ашып  берді.  Ал  қазақ  әдебиетіндегі  осы  құбылыстың  бір  көрінісін 
байқату үшін бірер мысал келтірейік. 
Қожа Ахмет Йасауй:                                       Абай: 
1.Надандарға есіл сөзім                       1. Қайран сөзім қор болды 
       жеңіл хикмет.                                         Тобықтының езіне. 
2. Шаш пен сақал ағарды,                    2. Қаны қара бір жанмын, 
        көңілім қара.                                          жаны жара. 
3. Зікір айтып, жалғыз                          3. Моласындай бақсының, 
  өліп, жалғыз күйдім.                       Жалғыз қалдым, тап шыным. 
4. Дүние боқ соңынан                           4. Адам бір боқ көтерген 
    итше жорттым.                                                боқтың қабы. 
5. Қан жұтып, қасірет                            5. Мен ішпеген у бар ма? 
    уына тойдым, міне. 
6. Жүрегімде жарақаттар                       6. Жүрегім менің 
   болды пайда.                                                  қырық жамау. 

 
159 
7. Еңбек еткен мұратына жетер.                7. Еңбек етсең ерінбей, 
                                                               тояды қарның тіленбей. 
8. Ақыры бір күн көрсетер                      8. Бір күн сынар шөлмек. 
    саған дидар. 
Бұл көрсеткен мысалдардан мәтіндік ұқсастықты аңғарсақ, хақты 
түсіну,  алланы  мойындау,  екі  дүние  бағасын  парықтау,  надандықты, 
зұлымдықты,  парақорлықты,  пендешілікті  сынау,  исламның  мәңгілік 
мұраттарын мадақтау орайларында екі ұлы ақынның үзеңгі қағыстырар 
жері аса мол екеніне көз жеткізуге болады. 
Тегінде  ойлы  оқымысты  қолға  алып  зерттеулер  жүргізсе,  Қожа 
Ахмет  Йасауйдың  қазақ  поэзиясындағы  терең  тамырлы  дәстүрлерінің 
ғасырлар  бойы  жалғасып  ұласқанын  мың  сан  дәйек,  айғақтармен 
көрсетіп берер еді. Басқаны айтпағанда, жүректі жарып шығатын “Уа, 
дариға”  тіркесінің  Мағжан,  Қасым,  Мұқағали  шығармаларына  сонау 
алты  қырдың  астындағы  дана  бабаларынан  келгендігін  көру  қиын 
емес. 
 

жүктеу 2,19 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: