Же­ро­шақ ­–­қа­зан­асу­ үшін­жер­ден­қа­зып,­от­ жа­ға­тын­шұң­қыр­ошақ. Ші­мір­ке­ну

177
Кем пір жау ап қат пай, са мау ыр ды алып шы ғып 
кет ті. Ере кең шал қа сы нан жа тып, ашық түн дік тен ас-
пан ға қа ра ды. Ақ шар бы бұлт тар көш пей бір орын да 
тұр екен. «Қа ра ар ғы мақ ары са, қар ға адым жер ге мұң 
бо лар», – деп ма қал дап кө зін жұм ды.
Ере кең ұй ық та ма са да кө зін жұ мып оты ру ды ұна-
та тын. «Уа қыт шір кін зы мы рап өт ті де шық ты. Тә ңі рі-
нің құ ді ре ті күш ті-ау! Ен ді, мі не, тір лік те гі ырыз дық, 
не сі бе нің тау сы луы да та қа ды. Әйт еу ір ар ты мыз да бір 
жа ман бар. Тұ яқ сыз пен де емес піз... Жыл да қол да ры-
на ша қы ра ды. Ере кең нің ой ына кем пі рі нің сө зі түс ті. 
Уай, ақы мақ кем пір. Өлер шақ та тұр мыс қу ып тен ті-
реп жү ре ал мас пын. Ағай ын жұрт, өз елің дей ел ді та-
ба мын деп отыр сың ба бас қа жақ тан... Ай да ла да ғы бір 
қа ла дан»...
Ере кең уа қыт қуа лап, өзі нің ұзақ ғұ мы рын да ғы 
бір лі-жа рым ды ер лік іс те рін көз ал ды нан өт кі зіп жат-
ты. Сөйтіп жа тып, Ере кең нің кө зі ілі ніп кет ті.
Ма ши на ның гү рі лі нен оян ды. Шаң қай түс. Ір ге ге 
со зыл ған сол қо лы на күн сәу ле сі тү сіп, қыз ды рып тұр.
– Ой бай, ба ла ке ліп қал ды, – деп, кем пір үй ге жү гі-
ріп кір ді. – Әй, бі ліп ем ғой бү гін ке ле рін.
За мат та гү ріл үй сыр ты на кел ді. Бір-екі рет үс те-
ме ле те арыл дап өшіп қал ды. Ма ши на дан улап-шу лап 
тү сіп жа тыр. Ба ла дау ысы, әй ел дау ысы... Ере кең 
қапе лім де тұ ра ал май қал ды. Тыр баң дап қо лы мен жер 
ті реп жат қан да:
– Ас са лау ма ға лай кум, – де ген бір не ше дау ыс қа та-
ры нан шық ты. Ау ыл жі гіт те рі нің бі рі бо лу ке рек:
– Үй бай-үй бай, шал ды қа ра, тұ ра ал май жа тыр, – 
деп ши қыл дап кү ліп жі бер ді.
– Қуа ныш қой, қуа ныш. Қу ан ған мен қо рық қан 
бір дей дей ді ғой.
– Қуа ныш құт ты бол сын!
Ере кең жа ңа қаз тұр ған ба ла ша тәл ті рек тей кө те рі-
ліп, ат жақ ты қапса ғай са ры жі гіт ті құ ша ғы на қыс ты. 
Одан соң омы рау, жең де рі ашық шұ бар көй лек ки ген, 
ша шын қи дыр ған, топ-то лық, ақ са ры, ажар лы ке лін-
шек ті ші мір ке нің кі реп маң дай ынан сүй ген бол ды.
– Әл гі жа ман қай да? Әке ліп пе едің дер?
– Әкел дік қой. Әй, Же ңіс қай да? Же ңіс!
Жаюлы сө ре ден құрт алып үл гер ген аяқ-қо лы ши-
дей, кө зі қи тар, ал ты лар ша ма сын да ғы ұл ба ла та бал-
ды рық ты ке сіп тұ ра қал ды.
– Бар, бар, ата ңа бар.
Ата­–­балаға­сыншы.
Бала­–­адамның­бауыр­
еті.

жүктеу 7,01 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: