Аза дебие ті 7 ар ма н

174
бас пай сың... Бү гін кел сін ба ла лар, кө рер сің, еріп ке те-
мін. Қал, жал ғыз өзің ома лып.
– Ке ше ноқ та ның са ға ғын бай ла мап сың ғой, кер 
құ лын ағы ты лып кет ті.
– Иә, бұ ған бір де ңе айт саң, бұл бір де ңе ай та ды.
– Е, не ғыл дей сің ма ған. Ба ла ыһ... тар тып жі бер-
ші мы на ше тін, кө тер сейші ба сың ды... мық тап ұс та... 
еш қай да кет пес, ора лар... Ту ып-өс кен же рі, елі... Ұс та 
дей мін, қат ты рақ ұс та. Қа рай ған мал ды тас тап, қай да 
ба ра сың?
– Сен шал, ал жи сың. Осы ғой, мі не, ал жы ған де ген 
осы шы ғар. Екі бие се нің ба сы ңа көк тас қоя ма? А-а-а, 
осы ны ал ма ған Құ дай дың та ма ғы тоқ.
Ере кең ыңы ра на ән де тіп, тая ғы на сүй ен ді. Сырт қа 
шық ты. Күн шы ғыс ап пақ. Ауа сәл-пәл дым қыл екен. 
Қо лын кө ле гей леп, ма ңай ына қа ра ды. Көк жи ек шы-
ңыл тыр ашық бо ла тын. Бі рақ шал ға тұ ма ны тып кө рін-
ді. «Кеш ке кер құ лын ды бос тау қо сақ тап едім, ора лып 
қал ма ды ма екен? – деп ой ла ды ол. – Анау Қа ра би-
дайық тың та ба нын да жүр ген со лар шы ғар. Тұ сауы мен 
сон ша жерге ке те ді. Бұл ит тер ді бай лап қоя мын ба, не 
іс тей мін?»
Бір қо лы мен бе лін ұс тап, шық бас қан көк шөп тер ді 
тая ғы мен ан да-сан да қа ғып қой ып, ша был ған би да йық-
тың жие гі мен ке ле жат ты. Лез де бе лі ұйып, шар шап 
қал ды. Тая ғы на сүй еніп аз тұр ды да, бу ын да ры сы тыр-
лап, сүр леу жие гін де гі төм пе шік ке ке ліп отыр ды.
– Кә рі лік! Е-е, жа рық тық-ай! Уһ! – Ора ма лын алып, 
те рін сүрт ті. – Күн жы лын ған шы ғар, – деп, жұ қа бар-
қыт беш пен тін ше шіп, қо лы на ал ды. Уқа лан ған өңі рін 
жа зып жа тып: «Ер тең сүйе гі ме ша пан жет пей қал са, – 
де ді іші нен, – Бек те мір ден қал ған жал ғыз Ер ға был дың 
ба сын да түк бол ма ды де ген атақ қа қа лар мын».
Әл де қа лай шал дың көз ал ды на өл ген нен кей ін 
мұ ны жұрт тың қа лай шы ға рып са ла ты ны елес те ді. 
Елес те ген де, «құ да ның құ ді ре ті мен» өт кен де гі Айт бай 
шал дың сүйе гін шы ғар ған да ғы дан бір ай ны май ды. Бі-
рақ мұ ның жұрт қа үлес ті ре тін киі мі одан көп екен. Ақ-
құ дық пен Са рыөзек те гіс кел ген се кіл ді. Ба та оқы рын 
бер ген нен кей ін ат пен жа ры сып мү ше алып қаш қан дар 
да бар. Жұрт тың бә рі:
– Е-е, қай ран дү ние, кім ге опа бер ген, бұл кі сі лер 
де кет ті-ау дү ние ден. Мұн дай кі сі лер ен ді ту май ды, ту-
май ды, – деп аза тұ тып, ен ді бі реу ле рі:
Қар­сы­кел­се­кә­рі­лік­
Қа­ра­нар­ды­шөк­ті­рер.
Кә­рі­ге­құр­мет­–­
Ба­ла­ға­мін­дет.

жүктеу 7,01 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: