Аза дебие ті 7 ар ма н

16
За ман дас едің, жақ сы аға!
Тө ле ген нің тіл де рі
Осы сөз ге ке ле ді.
Екін ші сөз ге кел ме ді.
Ата ңа лағ ынет, ал пыс ит,
Не айт тың, сі рә, де ме ді.
Бір ба ла ның ол жа сын,
Ал пыс адам бө ле ді.
Мал опа сыз де ген сол –
Тө ле ген мін ген көк жор ға ат,
Су ішіп әб ден қан ған соң,
Бір қа рақ шы ас тын да
Ой най ба сып жө нел ді.
Әл қис са, Тө ле ген мен же рі нен бір ге шық қан ал ты қаз бар екен, су ға ке ліп қо най ын 
деп еді, жау лар ат қы лап қон дыр ма ды, ай на лып ұшып жүр ген де Тө ле ген кө ріп «аһ, 
да ри ға!» деп, қи мыл дау ға ха лі кел мей жат қан же рін де, сол қаз дар ға қа рап бір сөз де ді:
– Әу елеп ұш қан ал ты қаз,
Етің ше кер, сор паң баз! 
Атай ын де сем оғым аз,
Қо нар бол саң, жа ну ар,
Мі не, май дан, мі не, саз.
Өл ме ген құл ға, Құ дай-ай,
Бо лып қал ды ен ді жаз.
Атам ды ай тып қай тей ін,
Ше шем ді ай тып қай тей ін.
Мен кет кен соң, да ри ға-ай,
«Кө ке шім» деп Сан сыз бай
Ер ке леп кім ге қы лар наз?
Әу елеп ұш қан ал тауың –
Жер ге тү сіп көл бей сің.
Сен дер ті рі, мен өлі,
«Жа тыр сың не ғып» де мей сің!
Мұ нан бы лай кет кен де,
Те ңіз ге та ман жет кен де,
Тө бе ге шық са, «бе лім» деп,
Ой ға түс се, «ты ным» деп,
Қар тай ған әкем Ба зар бай
Ал дың нан шы ғып, жа ну ар,
«Қа ра ғым ме нің Тө ле ген,
Көр дің бе?» – де се, не дей сің?
АР
МА
Н
-
ПВ
 
ба
сп
ас
ы

17
Онан ар ман өт кен де,
Үй ге та ман жет кен де,
Жая де се, жал бер ген
Май ға са лып нан бер ген,
Әр алу ан ас бер ген,
Ала қан дап өсір ген,
Ер ке лік қыл сам, ке шір ген,
Ал пыс жа сар сор лы анам
Ал дың нан шы ғып, жа ну ар,
«Құ лы ным ме нің Тө ле ген,
Көр дің бе?» – де се, не дей сің?
Онан ар ман өт кен де,
Мал ға та ман жет кен де,
Қар ға жүн ді қат та сым,
Үй рек жүн ді от та сым,
Тала сып ем шек еміс кен,
Тай құ лын дай те біс кен,
Асық ой нап алыс қан,
Өл ген аға сын кө ре ал май,
Ба құл дас пай, қош тас пай,
Ажа лым жет ті алыс та-ай,
Жал ғыз інім, бауы рым –
Қа на тым да қия ғым,
Та ба ным да тұя ғым,
Жыл жы мас жер ден ауы рым,
Ал дың нан шы ғып Сан сыз бай,
«Кө ке шім ме нің Тө ле ген,
Көр дің бе?» – де се, не дей сің?
Сау ыты ның кө зі се ті ліп,
Сын бай кет ті де гей сің!
Ба ра тұ ғын же рі не
Жет пей кет ті де гей сің!
Ал тын ды сау ыт, шө же көз
Түй ме ден кет ті де гей сің!
Өлі еке нін біл мей міз,
Ті рі еке нін біл мей міз,
Қо со ба ның жо ны нда
Қо са кет ті де гей сің!
Маң дай ынан ақ қан қан
Жо са кет ті де гей сің!
Ал ты ны, жаб дық, көк жор ға ат
Бір қа рақ шы қо лын да
Бос қа кет ті де гей сің!
Қо со ба ның жо нын да,
Құс қон бас, құ ла жа пан да
Жы лай-жы лай бір жал ғыз
Дү ние ден өт ті де гей сің!
Тө ле ген нің тіл де рі,
Осы сөз ге ке ле ді,
Ен ді гі сөз ге кел ме ді.
Бат қан күн мен қа рай ып,
«Уа, да ри ға, Құ дай», – деп,
Өз има нын өзі ай тып,
Жал ғыз шық қан Тө ле ген
Ақы рет са пар жө нел ді.
Маң дай дан ат қан жал ғыз оқ
Жел ке ден ағып өтіп ті.
Ал ла ның жаз ған пәр ме ні,
Ажа лы бү гін же тіп ті.
Ай тып-айт пай не ме не,
Сол се кіл ді асыл дар
Ке бі ні жоқ, кө рі жоқ,
Ит пен құс қа жем бо лып,
Мұ ра ты на же те ал май,
Ар ман да бо лып ке тіп ті.

жүктеу 7,01 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: