Қазақ тілінен эссе жазудың ҚҰрылымына арналған жинағЫ

Бір күні іссапарға кетпек болып, ұлымның таңғы асын дайындауға үлгермедім. Кешеден қалған аз ғана аспен қоса, бірнеше жұмыртқа пісіріп жылыттым да. Ұйықтап жатқан ұлымды оятып, бәрін ескертіп кеттім.

Жұмыс қарбаластығы мен үй шаруасы мені әбден титықтатып жіберді. Оның уақытылы тамағын дайындап бере алмайтыныма қатты қынжылатын едім. Кешкісін жұмыстан тым кеш оралдым. Киімімді шешіп төсекке шыға бергенімде, көрпе үстінде бір кесе дайын кеспенің төгіліп (лапша) жатқанын байқадым. Төгілген кеспе суы төсек жапқышты, көрпені бір-ақ бүлдіріпті. Алқымыма тығылған ашуыма ие бола алмастан осыны істеп жүрген жүгермекті киім ілгішпен май құйрықтан сабай жөнелдім. Дайын кеспені көрпенің ішіне жасырып қойғаны несі деймін. Ол өксіп жылап, әлде бірдеңелерді айтып жатыр:

- Алдыңғы күннен қалған тамақты жеп болғам. Кешкісін сіз жұмыстан келмеген соң, ас үйден дайын кеспе тауып алдым. Сіз газ ошаққа жолама деген соң, дайын кеспені моншаның ыстық суына бұқтырдым. Біреуін өзім жеп, тағы біреуін сіз келгенше суып қалмасын деп көрпенің ішіне қойып қойғанмын. Сізге айтуды ұмытып кетіппін...

Оған көз жасымды көрсеткім келмеді. Тазалық үйіне кіріп, моншаның суын ағытып жіберіп, қатты жыладым. Сосын, оның мен үшін «жылытып» қойған тамағын қайтадан кесесіне салдым да, өксіп жылап, жеп отырдым. Бетімді шайып кеткен көз жасым сорпасыз дайын кеспеге тамшылап жатыр.

Ұлымның жарасына дәрі жағып, төсегіне жатқыздым да, киім-кешектерді жуып шықтым. Ұйықтар алдында оның бөлмесіне кірсем, ол әлі жылап жатыр екен. Есікке сүйенген қалпымда сілейіп тұрып қалыппын...