171
«Біреуден, біреу артылса», «Білімдіден шыққан сӛз», «Ӛлең – сӛздің патша-
сы», «Біреудің кісісі ӛлсе, қаралы – ол», «Мен жазбаймын ӛлеңді ермек
үшін», «Ӛзгеге кӛңілім тоярсың», «Кӛңіл құсы құйқылжыр шартарапқа»,
«Құр айқай бақырған», «Құлақтан кіріп, бойды алар» сияқты ӛлеңдерінде
оқу-білім, ӛнер тақырыбын тереңнен қозғады.
Абай кӛптеген шығармаларында ғылымның мәнін ашып кӛрсетеді, яғни
«Ғылымсыз дүние жоқтығын», ғылымның «дүние де ӛзі, мал да ӛзі» екендігін
баса айта отырып, оған жетудің жолдарын да ұсынады. Ғылымға жетудің бір
жолы — талап, еңбек екендігін
«Еждиһатсыз, михнатсыз,
Табылмас ғылым сарасы» немесе:
«Пайда ойлама, ар ойла,
Талап қыл артық білуге» — деп баса айта отырып, мақсатқа бағыт-
талған еңбектің ғана жеміс беретінін айқындай түседі. Ғылымға жетудегі
мақсат — алған білімді ӛзіңе ғана жарату емес, сол үйренгеніңді басқаға да
үйрету, яғни Абай сӛзімен айтқанда: «Біреу білмей, сен білсең, Білгеніңнің
бәрі — тұл» — немесе — «Ӛзің үшін еңбек қылсаң, ӛзі үшін оттаған хайуан-
ның бірі боласың...», «Әкесінің баласы — адамның дұшпаны, адамның
баласы — бауырың» деп ӛнер, білімді үйренудің қоғамдық мәнін ашып, оны
келешек ұрпақ мүддесі тұрғысынан түсіндіреді. «Ғылымды ақиқат мақсатпен
білмек үшін үренбек керектігін» баса айтады. Абай «Ғылым таппай
мақтанба» ӛлеңінде адамгершілік қасиеттерді:
«Ӛсек, ӛтірік, мақтаншақ,
Еріншек, бекер мал шашпақ —
Бес дұшпаның, білсеңіз.
Талап, еңбек, терең ой,
Қанағат, рақым ойлап қой —
Бес асыл іс, кӛнсеңіз» — деп екі жікке бӛле отырып, саралап
кӛрсетеді. Бұлар адамшылықтың екі жағы, адам қасиеттерінің екі қыры
іспетті. «Адамшылықтың алды — махаббат, ғаділет, сезім. Бұл ғаділет,
махаббат, сезім кімде кӛбірек болса, ол кісі — ғалым»— деп, ақын ғылым
жолында да адамшылықтың жетекші екендігін аңғартады.
Адам жаратылысында жақсылықтың да жамандықтың да дәні бар.
Адамның ӛзін сынға алуы, бойын билеуі — жақсылыққа жетудің де кепілі.
Сондықтан да Абай:
«Ақыл, қайрат, жүректі бірдей ұста,
Сонда толық боласың елден бӛлек» – дейді. Ақын үшін ар, иман, әділет
маңызды. Абай оқу-білім, ӛнер үйрену ӛмір атты құрылыста «кетігін тауып
қаланудың» бірден-бір жолы деп біледі.
Түбінде баянды еңбек егін салған,
Жасынан оқу оқып, білім алған.
Би болған, болыс болған ӛнер емес,
Еңбектің бұдан ӛзге бәрі жалған, – деп, жастарға ӛнегелі жол сілтейді.
Абай ӛнер түрлерінің ішінде сӛз ӛнерін ерекше қастерлейді.
172
Ӛлеңге қойылатын биік талап пен талғамды «Ӛлең – сӛздің патшасы,
сӛз сарасы» дей отырып, алғаш ӛлеңнің «қиыннан қиысқан» үздік ӛнер
екенін саралап кӛрсетеді. «Қазаққа ӛлең деген бір қадірсіз» деп, сол заман-
дағы ӛнерді мал табудың амалына айналдырған топты сынайды.
«Туғанда дүние есігін ашады ӛлең,
Ӛлеңмен жер қойнына кірер денең.
Ӛмірдегі қызығың бәрі ӛлеңмен,
Ойлансаңшы, бос қақпай елең-селең», – деп ән құдіретін асқақтатады.
«Мақсатым – тіл ұстартып, ӛнер шашпақ, Наданның кӛзін қойып, кӛңілін
ашпақ» деген ақын, ӛнер-білім туралы терең таным мен тың ой-түсінік
қалыптастырды, үлгілі ӛрнек қалдырды.
Абай Құнанбайұлының «Ғылым таппай мақтанба» ӛлеңінде оқу-білім
тақырыбын кеңіте түседі. Абай ғылым, білімді адамшылықтың негізі ретінде
таныта отырып, кемел адам болу (толық адам) идеясын ұсынады. Абай ӛзіне
дейінгі шығыс ғылымында белгілі болған адам болудың философиялық
негіздерін түсіндіреді. «Мұны жазған білген құл – Ғұламаһи Дауани» деп
шығыс ғұламасына сілтеме жасайды.
«Ғылым таппай мақтанба» ӛлеңінде ғылымның қоғам мен адам
ӛміріндегі мәнін «дүние де ӛзі, мал да ӛзі» дей отырып, оған жетудің
жолдарын ұсынады. Ғылым жолында мақсатқа бағыттылған еңбектің ғана
жеміс беретінін айқындай түседі. Ғылымға жетудегі мақсат — алған білімді
ӛзіңе ғана сіңіру емес, сол үйренгеніңді басқаға да үйрету, яғни Абай сӛзімен
айтқанда: «Біреу білмей, сен білсең, Білгеніңнің бәрі — тұл» – деп ӛнер,
білімді үйренудің қоғамдық мәнін ашып, оны келешек ұрпақ мүддесі
тұрғысынан түсіндіреді.
Абай Құнанбайұлының «Адамның кейбір кездері» ӛлеңі – ӛнердің
сиқырлы жаратылысы жайлы толғам. Абай – сӛз ӛнерін терең зерттей айтқан
ақын. Ӛлең – сӛздің патшасы, сӛз сарасы...», «Мен жазбаймын ӛлеңді ермек
үшін», «Біреудің кісісі ӛлсе, қаралы – ол» сияқты бір қатар ӛлеңдерінде ақын
ӛнер құдіретін зерделейді. Ӛлең жылтыр сӛзбен ғана шырайлы болмайтынын,
әділет пен шынайылықты жеріне жеткізе айтқанда, құнарлы ой «сырты
алтын, іші күміс сӛз жақсысына» айналғанда ғана ел кӛкейіне қонатынын
түсіндіреді. Абай «Адамның кейбір кездері...» ӛлеңін шабытының шырқау
кезі 1886 жылдары жазған. Кӛркем сӛз табиғатын түйсінген ақын шығарма-
шылық тұлғаның бірнеше қасиетін бағалайды. Ақынның ар таразысы – әлілет
пен ақылы. Ақын қоғам ісіне кӛкірек кӛзімен қарап, халықтың арман-тілегін,
мұң-зарын жеткізе алуы керек. Ақын заман абызы сияқты. Арғы-бергіні
болжау, дӛп түсіп айту – тек ақындық шабыт қана емес, әділет пен ақыл
жемісі. Ақынға жүректің кәусар тазалығы да қажет, рухтың алмас қылыштай
ӛткірлігі де қажет деген ой түйеді. Ақын ӛлеңнің туу сәтін бойдан ӛткізіп,
түйсіндіре сипаттай отырып, ақындықты «тәңірінің берген» кемел ӛнері деп
таниды.
Мектеп бағдарламасында Абай шығармашылығынан қамтылған ӛлең-
дердің біразы адамдық мұрат, «толық адам» тақырыптарын тереңдете түсе-
тін сүйікті ұлы Әбдірахманға арналған жоқтау ӛлеңдері. Абай сүйікті ұлы
Достарыңызбен бөлісу: |
