6
Поэзия
Айжан ТАБАРАКҚЫЗЫ
1986 Моңғолияның Баян
Өлгей аймағының Ақкөл елді
мекенінде дүниеге келген. Астана
қаласындағы Еуразия Гуманитарлық
Институтын «Құқық жəне экономи-
ка негiздерi» мамандығы бойынша
бітірген. Халықаралық «Шабыт» фестивалінің дипломанты.
Республикалық жас ақындар жыр мүшəйраларының лауреа-
ты. Өлеңдерi «Азаттық таңындағы азат жыр», «Жаңа ғасыр
жырлайды» топтамаларына енген.
ЕCІЛ, СЕНІҢ КІНƏҢ ЖОҚ
Есіл, сенің кінəң жоқ,
Мен толқысам, сен де бірге толқыдың.
Мен жыласам өзіңе кеп егіліп,
Жұбата алмай бүк түсетін толқының.
Есіл, сенің кінəң жоқ,
Бір мейірім аңсап келсем жағаңа,
Жылы желің маңдайымнан сипайтын,
Жүзі елес ұқсап бір сəт анама.
Есіл, сенің кінəң жоқ,
Мендік күйді сен ғана едің ұғатын.
Кей мінезің аумай қалған əкемнен,
Іштей тынып үнсіз қарап тұратын.
Менің ішкі шерімді кім түсінер,
Өлеңнен басқа ешкімге айта
алмаған...
Есіл, сенің кінəң жоқ,
Менің қанша күйрегенде арманым,
Өзіңе кеп ақтарылып қайтушы ем,
Үміт байғұс тістегенде бармағын.
Есіл, бүгін сенен кетіп барамын,
Қимағаным,жасқа толса жанарым.
Есіл, сенің еш кінəң жоқ,
Өмірде –
Өзің ғана адалым!
***
Күз өледі соңында қарашаның,
Берешегім жоқ менің алашағым.
Оңашада отырып (кешсін Құдай),
Өмір деген-өлең деп пал ашамын.
7
Құс та қайтты бір мұң бар қабағында,
Ол менің енді жазбас ғазалым ба?!
...Жесір жел жоқтау айтып ыңылдайды,
Бар екенін ұқпадым не зарында...
Біздікі сол баяғы күйрек көңіл,
Салқындыққа мені өзі үйретті өмір.
...Көздің жасы ауыр ғой,үзілгенде
Түспейді жапырақтай билеп жеңіл...
Болмай кетсе жолымыз сірə,біздің,
Кінəсі жоқ Құдай мен мына Күздің,
Салдары ғой ойланбай қателесіп,
Қай бір жылғы жасаған күнəміздің.
...Шындығында мына өмір əділетті,
(Біз мəңгі көретіннің бəрі кетті...)
Біріншісі шүкір деп жүру үшін,
Екіншісін Тəңір өзі ғаріп етті...
...Күз өледі жастанып қарашаны,
Жоқ маған берешегі, алашағы.
Бір күзде сен де бірге кетесің деп,
Сыған əйел сайқалсып пал ашады...
ЖҰБАТУ
...Жүрегіңді жылаған жұбата алмай,
Жел өтінде жұтаған құба талдай.
Ештеңеге шарасыз тағы отырмын,
Тым болмаса халіңді сұраса алмай.
Бір басыңа о неге үйір қайғы,
Бақытыңды уақыт жиі ұрлайды.
Сонда да үгілмеші бұ дүниенің,
Бұйырмайын дегені бұйырмайды.
Төзіміңмен болса егер Сабыр басым,
Қайыстырмас көңілдің қабырғасын.
Өлең оқы...шылым шек...
тағы не бар?!
...Тек əйтеуір жүрегің ауырмасын...
Бұ жалғанның бүлк етпес беті мүлдем,
Кеудеден қайғы ізін кетіру кем...
Енді ештеңе шықпасын түсінем ғой,
Өкінуден немесе өтінуден.
Келу үшін қинайтын шешімге бұл,
Бізге осы бұлдайды несін Өмір?!
...Жұбата алмай өзіңді қысылады,
Жұбату көрмей өскен жетім көңіл..
***
Енді Көктем сені күту бекерлік,
(Біз қаншама күнəларды көтердік).
Қарашадан қалған қайғы,сенсеңіз,
Онсыздағы бір ғұмырға жетерлік.
Рауандап атқанымен қанша таң,
Жүрегіме өткен түнді аңсатам.
Тағдыр əбден мүжіп біткен миымды
мен онсызда сені ойлаумен шаршатам.
Лəйлі ғұмыр,сен ең маған жетпеген?!
Не шығарам Тағдырға артқан өкпеден.
Момақан жел үнсіз келіп сүртеді,
Бетімдегі жасты əлі кеппеген.
Арлы жүрек аттай алмай белесті,
Кейде өксік өртесе егер өңешті,
Сен деп өмір сүрмесем де түндерге-
сен деп өлең жазған сəттер себепші.
Айжан ТАБАРАКҚЫЗЫ. «Менің ішкі шерімді кім түсінер,
Өлеңнен басқа ешкімге айта алмаған...»
8
Не болса да тағдырымнан бұйырған,
Нотасы жоқ бір əуезді күй ұғам.
Сары уыз Ай,сен ғана едің мені ұғар
Қара түннің кеудесіне ұйыған..
Қайдасың???
***
Өткен күндер...тағы сенің елесің,
Өзің десе ауады екен неге есім?
Көзқарасың тұрады ылғи білдіріп,
Сезімің де бұрынғыдай емесін...
Бəрін егер өшіре алсам көңілден,
Бұл жүрекке таба алар ем өмірде ем.
Адалдықтың серті қалды жадымда,
Айырылғаныммен сенімнен.
Күнім осы атар таңдар алдаған,
Тек сен емес,маған салқын бар ғалам.
Мен бəрін де айтқан ем ғой кезінде ,
Жанарыммен өзің оқи алмаған.
Енді неге кінəлаймыз тағдырды,
Кешімізді біз қоштасқан жаңбырлы.
Сертке берік болмағасын сезімдер,
Өзімізді орта жолда қалдырды.
Өткен күннің еске алып шағын əр.
Білемін ғой,сағынады...сағынар...
Тек ол кезде сүртіп беріп жасыңды
Жұбататын басқа біреу табылар.
***
Бауырына түн алса бұл қаланы,
Неге менің көңілім мұңданады?
Бір мейірім жетпейтін жас жанымнан,
Тағы да сол көңілсіз жыр қалады.
Өткен күннің жүрекке салмағы ауыр,
Жаныңды ұғар бар ма дос,бар ма бауыр?
Мені бəрі алдады...алдандым мен,
Не опа бар айтшы түн,жалғанда бұл?!
Жыл сырғиды өтеуін қайтармаған,
Қу дүниеге алданған байқар ма адам?
Менің ішкі шерімді кім түсінер,
Өлеңнен басқа ешкімге айта алмаған.
Қайғы ерте есейтіп асырды қыр,
Бір дəуір кешкендеймін ғасыр түгіл.
Айдын нұры секілді кемеріне
Сыймай тұрған қайтейін,жасымды бұл?
Тағдырымнан бұл күнде қашырдың мəн,
Не деп уəж айтаcың ғасыр бұған?
Даңғаза бұл тірліктен қашқаныммен,
Өзімнен қалай өзім жасырынам?..
Бауырына түн алса бұл қаланы,
Неге менің көңілім мұңданады?
Бір мейірім жетпейтін жас жанымнан,
Тағы да сол көңілсіз жыр қалады.
***
Сіз Көктемді көрдіңіз бе, Жаз – мырза?
Ол да мендей жалғыз ба екен?..
* «Үркер»* №6* 2014
Достарыңызбен бөлісу: | 
