Жасүлан: -О,  елімнің  данағөй  абыздары!  Сонда  мына  даланың  ұрпақтары соғысты азаптан басқа қызық көрмеген бе? Шежіре

Осы  кезде  күйтабактан  «Елім-ай»  әні  сахна  сыртынаі 
естіледі.  Адамдар  басын  төмен  түсіріп,  Жер-ана  басына  қарі 
жамылады.
Жер-ана (зарлы үнмен):
Мына заман қай заман, кыскан заман,
Бақтың қүсы Алаштан үшкан заман.
Аспаннан топырақ пен шаң борайды,
Күн суық қаңтардағы қыстан жаман.
Қазақтың қайда жиын-мерекесі.
Ел ауып, жердің кетіп берекесі.
Ханзада, ханым болып өскен үл-қыз,
Қай елдің боп кетеді келекесі 
Қай елдің боп кетеді келекесі...
Шежіре:
Төле бидей төбе би, Қазыбек пен Әйтеке,
Шакырып бар адамды.
Қалдырмаған даладағы жақсы, жайсаң, жаманды.
Сахнаға Төле би шығады (алға қарай оң қолын созып):
Бүл далада бір жас үлан бар екен.
Ақылменен болжайтын бар ғаламды.
Билер кеңесі сол үланды жөн көрді.
Батырларым, соған берсін хабарды,
Бірлік сактау, елді қорғау, қолынан іс келер,
Хан болсын сол ел басқарар саналы.
(Хан тағының оң жақ қанатына барып отырады).
Көзкөргеннің сахна сыртынан салмақты даусы естіледі:
-Абылай  хан  -   қазақ  үшін  мәңгілік  рухты,  айбынды  да 
аскак түлға. Халқым деп еңірегенде етегі толып, түн қатып, түс 
кашып,  ата  жаумен  арпалысқан,  ақ  найзаның  үшымен,  ак 
білектің  күшімен  үшы  киырсыз  даламызды  корғаған  батыр 
бабалардың  кемеңгерлігі  мен  келелі  істері  жайлы  ақиқат  осы 
кезеңнен  басталған  еді.  Абылай  -   халқын  берік  бірлікте 
ұстаған  заманының  заңғар  қайраткері,  даласынын  дархан 
данасы.

жүктеу 9,25 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: