Пән бағдарламасының (syllabus) титулдық парағы

1 Портфель теорияның негізгі түсініктері. Портфельді басқарудың дәстүрлі және қазіргі тәсілдері.

2 Портфельді инвестордың жеке қажеттіліктеріне бейімдеу.

Инвестициялық портфель – бұл капиталға салынатын қаржы құралдары, яғни меншікті компаниялардың және мемлекеттің шығаратын акцияларға, облигацияларға және басқа да құнды қағаздарға жұмсалатын қаржы.

Портфельді қалыптастыру мақсаты

Инвестициялық портфельді қалыптастырудың басты мақсаты – не ол, не бұл капиталды салу формасына байланысты, сөйтіп, салымның сенімділігін және ең үлкен кепілдік табысты қамтамасыз ететін, мүмкіншілігі барыша бірін-бірі өтеу тәуекелділігі болып табылады.

Құнды қағаздар портфелін жасау үшін ақша қаражатын қандай болса да қаржы активтерінің бір түрін инвестициялау жеткілікті. Алайда, практикада портфельдің мұндай тұрпаты едәуір сирек кездеседі; анағұрлым көбірек дамыған, әртараптандырылған портфель, яғни бірнеше құнды қағаздар түрінен тұратын портфель.

Портфельдің мұндай тұрпаты көпшілігінде өзінің қасиеті арқасында тұрақты болымды нәтижеден тұрады.

Инвестициялық қаржыдан алынған пайданың маңызды мезеті портфельді ойдағыдай басқару. Портфельді басқару әр түрлі құнды қағаздар жиынтығына иелік істеу өнерін түсіндіреді, тек олар өзінің құнын сақтау ғана емес, сонымен бірге қандай болса да тәуелдікке байланысты емес түпкілікті табыс табу.

Қағида бойынша, портфельдерді басқару екі тәсілге бөлінеді – активтік және пассивтік.

XX ғасырдың 60 жылдың ортасына дейін шет мемлекеттерінде портфелді бақаруда активтік әдісті қолданған. Бұл әдісті қолданған менеджерлер тәуекелге және күтілетін табыстылыққа болжамдарын қарастырған. Егер, бұл болжамдар оңтайлы болса, онда портфель жоғарғы табыстылық әкеледі деген ой қалыптасқан.

Ал Марковиц теориясы қалыптасқанда, яғни оптималды портфельді басқару пассивтік әдіске иемденді. Пассивтік басқаруда нарықтық оптималды портфельді қалыптастыру нарықтық қор атына ие болды. Пассивтік портфельді қалыптастыруда менеджер негізгі нарықтық желі (Capital Market Line,CML) және берілген инвестордың айырмасыздық қисығы қолданады.
a_p

CML

Инвестордың оптималды портфельді таңдау

Нарықтық және активтік портфельді салыстыру кезінде « активтік жайғасым » деген термин қолданылады, бұл терминнің мағынасы берілген қағаздың активтік және оптималды портфельдер арасында үлес салмақтарының айырмашылықтарын қарастырады.

Шешуідің нақты көрсеткіштері 4 бағанада көрсетілген.

Бұл нәтижеден келесіні айтуға болады, активтік портфельдің эквиваленттері оптималды портфель және бір уақытта бір қағаздардан ( j=4) басқа қағаздарға (j=1және j=3) бәстесу жасау пайдалы. Бірақ, бұл жағымды, жағымсыз бәсекелестер бір-бірін өтеу қажет.

Шешуідің нақты көрсеткіштері 4 бағанада көрсетілген.

Бұл нәтижеден келесіні айтуға болады, активтік портфельдің эквиваленттері оптималды портфель және бір уақытта бір қағаздардан ( j=4) басқа қағаздарға (j=1және j=3) бәстесу жасау пайдалы. Бірақ, бұл жағымды, жағымсыз бәсекелестер бір-бірін өтеу қажет.

Бір этапты бағалы қағаздарды таңдау , менеджер барлық жинақтық бағалы қағаздардан табыстылығы, стандарты ауытқуы және ковариациясына байланысты оптималды портфель қалыптастыру керек.

1. 
   бірінші этапта – бірінші активті класстан оптималды портфель қалыптастыруды таңдау және басқа класстан активтен құрылған оптималды портфель таңдау.
   
2. 
   екінші этапта – бірінші және екінші активтік класстан жалпы бағалы қағаздар портфелін қалыптастыру.
   

Екі этапты бағалы қағаздарды таңдау

Жалпы бағалы қағаздар портфелі

Мысал. Оптималды портфелдерде орналасқан 4 акциялардың үлес салмағы мен 3 облигацияның үлес салмағы берілген. Екінші этапта активтерді орналастыру кезінде инвестор қаражаттарының 70% акция және 30% облигация сатып алуға бағытталған.

Жалпы активтер портфелінің үлес салмағын анықтаңыз.

Шешу нәтижесі 4 және 5 бағаналарда қарастырылған.

Отандық экономика дамуының ерекшелігі, инвестициялық портфельді әртүрлі екі жағынан жақындатуға мүмкіндік береді:

-классикалық көзқарас негізінде инвестициялық портфельді қалыптастыру;

-экономикалық нақты жағдайын еске ала отырып, инвестициялық портфельді қалыптастыру;

Бұл екі көзқарасты салыстыру, олардың қасиеттері мен

айырмашылықтарын көрсеті өте маңызды. Ең әуелі классикалық инвестициялық портфельдің орнын түсіндіре кетелік:

1. 
   Инвестор белгілі кезең ішінде әбден оңайлы инвестициялы болуы керек және кезең аяғында пайдамен алынады,
   
2. 
   Портфельдің құрамының өзгеруі осы кезең ішінде қарастырылмайды.
   
3. 
   Портфель әр уақытта дивиденд бола алады.
   
4. 
   Құнды қағаздардың портфельге қосылуы екі параметрмен сипатталады – болжамды табыс және стандарттық ауытқу.
   

1. 
   Бағым портфельнің, яғни оның табысы оған кіретін
   

2. 
   егер де классикалық портфельде салынған портфель
   

3. 
   қаржы құрылымының өзгеруі мүмкін. Сонымен ұзақ мерзімді
   

Табыс көздері

Курстық құның

өсуі

Портфель өсімі

табыстылығы

және табыстылығы

1 Капиталдың жалпы құны. Акционерлік қоғамның жарияланған жарғылық капиталы.

2 Қоғамның шығарылған (төленген) жарғылық капиталы. Қоғамның резервтік капиталы.

3 Акционерлік капитал құрылымы.

Мынадай анықтамалары бар:

• 
  Фирманың нарықтық құны (абсолюттік көрсеткіш);
  
• 
  Фирманың құны (абсолюттік көрсеткіш);
  
• 
  Капитал құны (салыстырмалы көрсеткіш, %).
  

Капитал құнын анықтау қажеттілігі келесі жағдайлармен түсіндіріледі.

Біріншіден, бұл көрсеткіш кәсіпорын қызметін ұзақ мерзімді перспективасы тұрғысынан сипаттайды. Мәселен, меншікті капиталдың құны потенциалды инвесторлар үшін инвестициялар салудың тартымдылығын көрсетеді; қарыз қаражаттардың құны кәсіпорынның ұзақ мерзімді несиелер тартку мүмкіндіктерін анықтап береді.

Екіншіден, капиталдың жалпы (орташа салмақталған) құны капитал салымдарының бюджетін әзірлеу барысында шешуші көрсеткіштердің бірі болып табылады.

Үшіншіден, капитал құны қаржылық инвестициялардың тиімділін қалыптастыруда базалық көрсеткіш ретінде қарастырылады. Инвестициялардың тиімділік өлшемін кәсіпорын өзі белгілейтіндіктен, жекелеген қаржы құралдарының табыстылығын бағалау барысында салыстыру базасы ретінде капитал құнының көрсеткіші қолданылады. Бұл көрсеткіш қаржылық инвестициялардың нақты табыстылығын көрсетіп қана қоймай, сонымен қатар осы инвестициялардың нақты бағыттары мен түрлерін қалыптастыруға мүмкіндік береді.

Төртіншіден, кәсіпорын капиталының құны қаржылық леверидж механизмін қолдану арқылы капитал құрылымын басқару барысында қолданылады. Қаржылық леверидждің деңгейі қарызға тартылған қаражаттардың көлемі мен олардың құнынан тәуелді. Қаржылық леверидж кәсіпорынның қаржылық тәуекелін арттырады, сәйкесінше акциялар бойынша табыстың артуына алып келеді. Сол себепті, акционерлердің игілік жағдайын барынша арттыруды мақсат ете отырып, осы мақсатқа қол жеткізетін капитал құрылымын қалыптастыру керек. Сәйкесінше, капитал құрылымын кәсіпорын құнына әсер етуі тұрғысынан қарастыру қажет. Оңтайлы капитал құрылымы оның құны барынша төмен болған жағдайда қалыптасады.

Акционерлік капитал — акционерлік қоғамның (АҚ) негізгі капиталы. Оған: жарғылық капитал (оның мөлшері қоғамның жарғысында жазылады); жазылу капиталы (акционерлік қоғам мүшелігіне жазылу жарияланып, сол арқылы жиналады); төленген капитал (акционерлік қоғамға жазылу кезінде түскен қаражаттан құралады) енеді. Әдетте акционерлік қоғам құрылтайшылары компания активінің құнынан асып түсетін көлемдегі сомаға акция шығарады. Артық түскен сома құрылтайшылар пайдасы деп аталып, компанияның қосымша пайдасын құрайды. Акционерлік капитал жыл сайын таза пайданың бір бөлігін капиталға айналдыру арқылы, жаңадан акциялар шығару және оны сату есебінен өсіп отырады. Қазақстанда акционерлік қоғамдар мемлекеттік кәсіпорындар негізінде құрылғандықтан сол кәсіпорын мүлкінің құны қоғамның Акционерлік капиталының құны болып есептелді. Осы сома жарғылық капитал болып есептеліп, сол сомаға акциялар шығарылды.

Акционерлік қоғамдар және басқада шаруашылық жүргізуші қоғамдар міндетті түрде пайданың есебінен резервтік капитал құрады.

Резервтік капитал - акционерлерлік қоғамның және басқа да тараптардың таза табысының есебінен қалыптасатын меншік капиталының бір бөлігі. Резервтік капитал субъектінің негізгі (оперативтік) қызметінен алынған зияндарын жабуға және ағымдағы табыс жеткіліксіз болған жағдайда, дивидендтерді төлеуге пайдаланылады. Резервтік капиталды құрау және оны пайдалану құрылтайлық құжаттармен және қолданыстағы заңдармен анықталады. Резервтік капитал жарғылық капиталымен және басқа да қаражаттармен бірге бухгалтерлік баланстың пассивінде көрініс табады және ол кәсіпорынның меншік капиталы больш табылады.

Резервтік капитал мөлшері акционерлік қоғамның жарғысында жарғылық капиталдың 15% нан кем емес дәрежеде белгіленеді. Резервтік капиталдағы қаражат алдын-ала анықталмаған зияндарды жабуға арналады. Қоғамның басқада қаражаттары жеткіліксіз болған жағдайда резервтік капиталдағы қаражат көздер акционерлік қоғам шығарған артықшылықтағы акциялар бойынша дивиденттер төлеуге, облигациялар пайызын төлеуге жұмсалынады. Резервтік капитал қаражатын жұмсау акционерлік қоғамның жарғысында жазылады. Белгіленген резервтік капитал көлемі толығымен қалыптасқанға дейін акционерлік қоғам өзінің тапқан таза пайдасынан әр жыл сайын резервтік капиталға аударып отырады. Мақсатты жұмсау нәтижесінде, сомасы азайған резервтік капиталға әрбір келесі жылы таза пайданың есебінен қосымша аударымдар жасалынып отырады.

Әр жыл сайын резервтік капиталға аударылатын соманың мөлшері акционерлік қоғамның тапқан таза пайдасының 5% нан төмен болмауы керек.

Резервтік капитал құру барысында «Есепті жылдың бөлінбеген табысы (жабылмаған зиян)» счеты дебеттеліп, «Резервтік капитал» счеты кредиттеледі.

Резервтік капиталдағы қаражаттар жұмсалған кезде «Резервтік капитал» счеты дебеттеліп, «Акциялар бойынша есеп айырысу (акциялар түріне қарай)» счеттеры кредиттеледі
Әдебиеттер: [1-3, 7, 9]
Тақырып 6. Акционерлік қоғамдардың дивиденд саясаты

1 Дивиденттік табыс көрсеткіші. Дивидендтік шығысты анықтаудың басқару принциптері. Дивидентердің тұрақтылығы. Акциялай төленетін дивидендтер және акцияларды бөлу.

2 Акционерлік қоғамдардың табыстылығын болжау. Пайданы болжау. Пайданы болжау әдістері.
Дивидендтік саясат – бұл ұйымның меншікті капиталын және пайдасын басқарудың жалпы саясатының құрамды бөлігі.

Дивидендтік саясаттың мақсаты – меншік иегерлермен пайданы тұтыну мен оны ұйымның нарықтық құнын жоғарылату критерийі бойынша ұйым активтеріне реинвестициялау арасындағы оңтайлы пропорцияны жасау.

Пайданың реинвестицияланған бөлігі ұйымның өсуін қаржыландырудың ішкі көзі болып табылады, қаржыландырудың сыртқы көздерін тартудың құнымен салыстырғанда арзанырақ болып табылады.

Дививдендтер – ұйымның меншікті капиталының жалпы сомасына салынған салымның үлесіне сәйкес алынатын акционердің ақшалай табысы.

Дивидендтік саясатты жүзеге асыру келесі кезеңдерді орындауды қарастырады:

- дивидендтік саясатты қалыптастырудың алғышарттарын анықтайтын фаторлардың талдауы. Оларға ұйымның инвестициялық мүмкіндіктерін, баламалы көздерден қаржылық ресурстарды тартудың нақтылығын, дивидендтік саясаттың объективті шектеулерін сипаттайтын факторлар жатады;

- акционерлік қоғамның қаржылық стратаегиясына сай дивидендтік аясатын типін таңдау;

- таңдалған дивидендтік саясаттың типіне сәйкес пайданы бөлу механизмін жасау;

- дивидендтті төлеудің деңгейін және нысанын анықтау. Негізгі факторлар: қолма-қол ақшамен, акциямен төлеу, қосымша акцияларға реинвестициялау.

Дивидендтік саясатты қалыптастырудың алашқы кезеңі болып осы саясатты айқындайтын факторларды зерттеу мен бағалау табылады. Қаржылық менеджменттің тәжірибесінде бұл факторларды төрт топқа бөлу қолданылады.

Ұйымның инвестициялық мүмкіндіктерін сипаттайтын факторлар:

- ұйымның өмірлік циклі сатысы (өмірлік циклдың бастапқы сатысында акционерлік қоғам дивидендтерді төлеуді шектей отырып, өзінің дамуына көбірек құралдарды инвестициялауға мәжбүр);

- акционерлік қоғамның өзінің инвестициялық бағдарламаларын кеңейту қажеттілігі (негізгі құралдар ме материалды емес активтерді кеңейтілген ұдайы өндіруге бағытталған инвестициялық қызметін белсендендіру кезеңінде пайданы капитализациялауға деген қажеттілік ұлғаяды);

- жоғары тиімділігі бар жекелегне инвестициялық жобалардың дайын болу деңгейі (жекелеп дайындалған жобалар нарықтың жағымды конъюктурасы кезінде оларды тиімді қолдануын қамтамаыз ету мақсатында жедел жүзеге асыруды талап етеді, ал бұл болса осы кезеңдерде меншікті қаржылық ресурстардың шоғырлану қажеттілігін шарттайды).

Баламалы көздерден қаржылық ресурстарды қалыптастыру мүмкіндіктерін сипататйтын факторлар:

- алдыңғы кезеңде қалыптастырылған меншікті капитал резервтерінің жеткіліктігі;

- қосымша акционерлік капиталды тартудың құны;

- қосымша несиелік капиталды тартудың құны;

- қаржылық нарықта несиелердің жеткіліктігі;

- акицонерлік қоғамның ағымдағы қаржылық жағдайымен анықталатын несие қабілеттілігінің деңгейі.

Объективті шектеулермен байланысты факторлар:

- дивидендтерге салық салу деңгейі;

- ұйымның мүлкіне салық салу деңгейі;

- қолданылатын меншікті жәнен қарыз капиталының арақатынасымен шартталған қаржылық тетіктің қол жеткізілген әсері;

- алынатын пайданың нақты көлемі және меншікті капиталдың рентабельділік коэффициенті.

Басқа да факторлар:

- тауарлық нарықтың конъюктуралық циклі (конъюктураның жоғарылауы кезінде пайданың капитализациялану тиімділігі елеулі өзгереді);

- бәсекелес компаниялардың дивидендтерді төеу деңгейі;

- бұрын алынған несиелер бойынша төлемдердің шұғылдылығы (төлем қабілеттілікті ұстап тұру дивидендтік төлемдерді өсурімен салыстырғанда приоритетті тапсырма болып саналады);

- ұйымды басқаруда бақылауды жоғалту ықтималдығы (дивидендтік төлемдердің төмен деңгейі ұйымның акцияларының нарықтық құнының төмендеуіне және акционерлердің оларды «тастауына» алып келуі мүмкін, бұл бәсекелестермен акционерлік қоғамды қаржылық басып алудың қаупін өсіреді).

Аталған факторларды бағалау таяу перспективалық кезеңге дивидендтік саясаттың қандай да бір типін анықтауға мүмкіндік береді. Келесі кезеңде дивидендтік саясаттың таңдауы жүзеге асырылады.

Осыдан бұрын қарасытырлған теорияларды тәжірибелік қолдану ұйымның дивидендтік саясатының типін таңдауға үш көзқарасты қалыптастырды (2 кесте).

ДТК – Дивидендтік саясаттың таңдалған типіне сәйкес қалыптастырылған дивидендтік төлемдердің қоры;

АТ – артықшылықты акциялардың иелеріне дивидендтерді төлеу қоры (олардың қарастырылған деңгейі бойынша);

С_жа – акционерлік қоғаммен шығарылған жай акциялардың саны.

- дивидендтерді қолма-қол ақшамен (чектермен) төлеу. Бұл дивидендтік төлемдерді жүзеге асырудың қең таралған және қарапайым нысаны;

- дивидендті акциялармен төлеу. Мұндай нысан акционерлерге дивидендтік төлемдердің сомасына қайта шығарылған акцияларды ұсынуды қарастырады. Ол болашақтағы капиталын өсіруді қалайтын акционерлердің қызығушылығын тудырады. Ағымдағы табысты қалайтын акционерлер осы мақсатта қосымша акцияларды нарықта сатуына болады;

- автоматты реинвестициялау. Төлемнің бұл нысаны акционерлерге жеке таңдау жасауға мүмкіндік береді – қолма-қол ақшамен дивидендтерду алу немесе оларды қосымша акцияларға реинвестициялау. (бұл жағдайда акциорен компаниямен немесе оған қызмет көрсететін брокерлік конторамен тиісті келісім жасайды);

- ұйыммен акцияларды сатып алу. Ол дивидендтерді реинвестициялаудың бір нысаны ретінде қарастырылады, оған сәйкес дивидендтік қордың сомасына компания нарықта еркін айналымдағы акциялардың бөлігін сатып алады. Бұл автоматты түрде бір қалған акцияға пайданың мөлшерін жоғарылатуға және алдыңғы кезеңде дивидендтік төлемдердің коэффициентің арттыруға мүмкіндік береді. Дивидендтерді қолданудың аталған формасы акционерлердің келісімін талап етеді.

Ұйымның дивидендтік саясатын талдау үшін келесі көрсеткіштер қолданылады.

Р_с – акцияны сату бағасы;

Акциялардың құндылығы келесі формуламен есептеледі:

Акциялардың құндылығы * Акцияның рентабельділігі

Осыдан кле отырып, дивидентті саясаттың түсінігін мына түрде қарастыруға болады: дивидентті саясаты табыстармен басқарылатын саясаттың бүкіл бөлігінің құрамасынан тұрады, кәсіпорынның нарықтық құнының максимилизациялау мақсатымен оның бөліктерінің капитализациялық және тұтынушылық арасындағы үйлесімді пропорцияға нәтижеленеді.

Нарықтық экономикасы дамыған мемелекеттерде дивидентті саясаттың құру тиімділігі көптеген теориялық ізденістерге арналған. Кең тараған теориялардың бірі, дивидентті саясаттың құрылым механизмінің байланысқаны мына теорияларда көрсетілген:

- дивиденттің тәуелсіздігінің теориясы – оның авторлары – Ф. Модильяни мен М. Миллер былай деп пайымдаған, таңдап алынған дивидентті саясат кәсіпорынның нарықтық құнына ешқандай ықпалын тигізбейді (акция бағасы), ағымдағы немесе келешегі бар кезеңдегі жекеменшіктің мүлкіне де ықпалын тигізбейді, себебі бұл көрсеткіштер құрылу құнына тәуелді болады. Дивидентті саясат теориясына лайық пайданы басқару механизмінде пассивті роль атқарады. Бұған қармастан өз теориясына олар едәуір санды шектеді, ал пайданы басқаруды шынайы тәжірибеде мүмкін емес. Өзінің осалдығына қарамастан практикалық тәжірибеде, ММ теориясы дивидентті саясатты құру механизмінің шешімінің ыңғайлы жолы болып табылады;

- дивиденттің тәуірлік теориясы (немесе «синица в руках») – оның авторлары – М. Гордон мен Д. Линтнер былай деп тұжырымдады, ағымдағы пайданың (дивидент түрінде төленген) әр бірлігі, «тәуекелден тазартылдған» әрдайым көп болып тұрады, келешекке алынып қойылған пайдаға қарағанда. Осы теорияға сүйене отырып, пайда капитализациясына қарағанда, дивидент максимизациялық төлемі тәуірлеу. Бірақ – та бұл теорияның қарсыластары былай деп тұжырымдайды: көп жағдайда дивидент түрінде алынған пайда бәрібір өзінің акциясына немесе ұқсас акционер компанияларына реинвесторланады, бұл тәуекел факторына дәлел ретінде пайдалануға мүмкіндік береді, дивидент саясатының сол немесе басқа түріне қарай (тәуекел факторы жекеменшіктің менталитетімен санасады; дивидент саясатының сипатымен емес, шаруашылық қызметтің тәуекел деңгейі анықталады);

- дивиденттің минимизация теориясы (немесе «салықтың тәуірлілігі»). Бұл теорияға сәйкес дивидент саясатының үйлесімділігі салық төлемінің минимизациясының ағымдағы және жекеменшіліктен түсетін пайдасының критерийлерімен анықталады. Дивидент түрінде алынатын пайданың салығы әрдайым жоғары болады, келешектегіге қарағанда (ақша құнының факторының уақыты, капитализациялық пайданың салықтық жеңілдіктері және с.с.), дивидентті саясат дивиденттік төлемдердің минимизациясын қамтамасыз ету керек, жекеменшіктің жинақ пайдасының салықтық қорғанысын алуы үшін, капитализация пайдасының максимизациясына қол жеткізуі керек. Ылғи дивидент төлемі түрінде түсетін пайданы қажет ететін, мұндай подходты дивидент саясатына көпшілік кіші акционерлерді қанағаттандырмайды (компанияның акцияларына сұраныс көлемін азайтады, соған байланысты бағасына да әсер етеді);

- дивиденттің дабыл теориясы (немсе «жарғылаушы теориясы»). Бұл теория акциялардың ағымдық шынайы нарықтық құнының бағалау моделінің негізінде және соның базистік элементінің орнына соған төленетін дивиденттің төленуінің көлемі пайдада құралған. Сонымен дивидентті төлемінің деңгейінің өсуі акцияның нарықтық құнының сәйкестігімен, автоматты түрде анықталады, олардың жүзеге асырлу іс-әрекеттері акционерлерге қосымша пайда әкеледі. Бұдан басқа, жоғарғы дивиденттердің төленуі компанияның көтерілу кезеңінде тұрғанын және келер уақытта пайданың көтерілуіне «дабыл» беретінін айтады. Бұл теория фондылық нарықтың «анықтылығымен» үзіліссіз байланыста, алынған оперативті ақпарат негізінде акциялардың нарықтық құнының қозғалысына өзінің ықпалын тигізеді;

- акционерлер құрамының дивидентті саясаттың сәйкестілігінің теориясы (немесе «клиентуралық теория»). Бұл теорияға сәйкес компания мынадай дивидентті саясатты іске асыруы керек, онда акционерлердің көбісінің күтетініне сәйкес болуы керек және олардың менталитетіне. Егер акционерлердің негізгі құрамы (акционерлік компанияның «клинтурасы») ағымдағы пайдаға көңіл бөледі, онда дивидентті саясат ағымдағы тұтынылатын мақсатқа бағытталған пайдадан шығады.

Және керісінше, егер акционерлердің негізгі құрамы көңілдерін өздерінің келер пайданың өсуіне бағыттаса, онда дивидентті саясат капитализацияланған пайданың үйлестіру үрдісінне негізделеді. Акционерлердің осындай дивидентті саясатың бөлігі басқа компаниялардың акцияларына өздерінің капиталдарын реинвестрлеуге келіспейді, мұның нәтижесінде «клинтура» құрамы әлдеқайда бір қалыпты болады.

Дивидентті төлемдердің тұрақты өлшемінің саясаты ағымдағы кезеңнің соммасының өзгермейтін төлемін қалайды (инфляцияның жоғары темпінде дивидентті төлемдердің соммасы инфляцияның индексіне корректрленеді).

Дивиденттердің өлшемінің минималды тұрақтылық теориясының жеке кезеңдерге қосылған (немесе «экстра – дивидент» саясаты) көпшіліктің тараған көзқарастарымен ең ыңғайлы өлшенген типін көрсетеді.