(инвариантын) жазып, әр халық өз тілінің ауызша жүйесімен
әрқалай оқып жүрсе, ол жергілікті ерекшелігі көп бір тіл ішін-
дегі әдеби норманың жазылуы сияқты болды. Ендігі жерде әр
ұлттың дербес жазу-сызуы болған күнде “туысша” жазу при-
нципін сақтаудың қажеті жоқ екенін сезген А. Байтұрсынұлы:
“Түркі халықтары сөз төркінімен емес, халықтың сөйлеу тілі-
мен санасуы керек ” деді. Сондықтан “Көптік
лар-
ды қалған
варианттарының орнына жазу
қараймын,
сөйлеймін
деген соң
бараймын
болмаса,
малдай, малда
деген соң
малындай, малын-
да
деп,
болмаса
маллар, нанлар, атлар
деп неге жазбаймыз де-
генмен бірдей” деп, тіл қатынастарын бір деңгейде қарастыру
керектігін айтады.
Бұған қарсылар да көп еді, мысалы, И.Бейсенұлы: «
-мақ, -
мек,
-бақ, -бек
қаріптерін қандай қатты естілсе де
-пақ, -пек
деп
жазу
жарамас:
қайтпақ,
кетпек
деп жазу жарамас.
-Лар, -лер,
-дар, -дер
қаріптері қандай қатты естілсе де
-тар, -тер
деп жазу
жарамас.
Қалмақдар,
қазақдар
деген сөзді
қалмақтар,
қазақтар
деп жазу жарамас.
-Дан, -ден, -нан, -нен
адаттарын
-тан, -тен
деп жазу жарамас» [22, 138 б.]деген.
Екінші, А.Байтұрсынұлы дәстүрлі жазба тілде қолданылған
туыс жүйелі емледен гөрі “табиғат қалауынша” жазу, яғни
атасыға, атыға, қолыға
орнына
атасына, атына, қолына
деп
жазуды дұрыс көрді. “Хасыл кәләм менің ойым: сөз жазылу ке-
рек айтылатұғын түрінше, яғни сөз ішінде қай дыбыс естілсе,
сол дыбыстың әрпін жазу, естілген дыбыстың әріпі жазылмай
басқа әріп жазу керек болса, не үшін ол керекті ғылым наху я
ғылым сарф жолыменен ыспат етілсін” дейді. Сондықтан
ғалым бірінші әліпбиді жөндеу керек, әліпби жөнделмесе
емледе ала-құлалық басталады. Ал “әліпби деген асылына адам
ақылы жетпейтін нәрсе емес. Әліпбиде бірден мәдениет түрінің
төбе басына шығарып жіберетін адам білместей айрықша
қасиет те, жасырын сыр да болмасқа тиіс” деп санады.
Ал ғалымның “Сауаты ашылған адам жазылған, я басылған
сөзді әрпіне қарап оқымайды, бүтін тұрған сүгіретін танып
оқиды. Таныс адамды көргенде мынау пәленше, анау түгенше
деген сияқты әр сөзді тұрпатына қарап танып айтады” дегенін
тілдің таңбалық сипатын жазуға да қолдану керек, ауызша
тілдің өзгерістеріне сай жазу емлесін өзгертудің перспективасы
жоқ деп түсінуге болады.
Үшінші, ғалым ерін үндесіміне қарағанда қазақ тілінде тіл
үндесімі жетекші қызметте екенін пайымдап, лингвалды
сингар-манизмге жазуда доминанттық сипат береді. Сөйтіп,
өзге түркі тілдері ішіндегі қазақ тілінің дыбыстық ерекшелігін
анықтап, орнын айқындайды.
А.Байтұрсынов әліпбиінің фонологиялық негіздерін, ондағы
“инвариант-вариант” қисыны бойынша “әріптердің фонемалық
мәнді бере отырып, дыбыстық мәнді де (жуан-жіңішке әуезін)”
білдіріп, біте қайнасып тұрған ішкі құрылымдық ерекшелігін
кезінде проф. Н.Уәли өзінің “Қазақ графика-сы мен
орфографиясының фонологиялық негіздері” атты
диссертациялық еңбегінде дәлелдеді. Онда Бодуэн де Куртенэ,
Л.В.Щерба салған жалпы жазу теориясының фонологиялық
негіздері А.Байтұрсынұлының “бес дауыстыға” құрылған
жазуындағы әріптердің белгілі бір фонеманы таңбалай отырып,
оның жуан-жіңішке екі тембрін қоса бейнелейтін сингарможа-
зуында көрініс тапқаны алғаш рет айтылған-ды.
А.Байтұрсынұлы сөздің бірыңғай жуан, не бірыңғай жіңішке
айтылатыны басқа дыбыстық заңдылықтарға қарағанда жап-пай
қамтитын құбылыс екенін пайымдайды. Және ол жуан-
жіңішкелікке “жетекшілікті” дауысты дыбыстарға береді. Осы
белгілерді байқай отырып, ғалым 43 дыбысты мүмкіндігінше аз
әріпке сыйдыруды қарастырады: “Дауысты дыбыстар сөздің жаны
есебінде, дауыссыз дыбыстар һәм жарты дауысты ды-быстар
сөздің тәні есебінде. Тәнді жан қандай билесе, дауыс-ты дыбыстар
басқа дыбыстарды сондай билейді; яғни дауысты дыбыстар жуан
айтылса, дауыссыз я жарты дауысты дыбыс-тар да солай
айтылады. Дауысты дыбыстар жіңішке айтылса, басқа дыбыстар
да жіңішке айтылады. Бұлай болғанда дауыс-ты дыбыстардың
жуан-жіңішке айтылмағын белгілеп айырсақ, басқа дыбыстардың
да жуан-жіңішке айтылатындығы да айрылғаны. Дауысты
дыбыстар
Достарыңызбен бөлісу: 
