Жоспары: I. Кіріспе

Ірі гемангиомалар ағзаның реакциясын тудыруы мүмкін-аномалияны қалай тануға болатындығын білмей, біздің гемопоэтикалық жүйеміз ісікпен күресуге кіріседі, әдеттегі тамырлы зақым сияқты, тромбоциттерді емдеуге жеткізеді. Тромбоциттерді үнемі тұтыну тромбоцитопения жағдайын тудырады-олардың қан жетіспеушілігі, бұл қажет болған жағдайда коагуляцияның төмендеуіне әкеледі.

1. Зертханалық диагностика Казабаха-Мерритт синдромын диагностикалаудың негізгі әдісі болып табылады, онда белсенді өсіп келе жатқан гемангиоманың қан ұюы мен тромбоцитопенияның бұзылуымен үйлесуі бар - 1 литр қанға 30×10 9-дан 100×10 9-ға дейін. Тромбоциттер санының көбеюі емнің тиімділігін көрсетеді.

2. Ультрадыбыстық зерттеу (ісіктің таралу тереңдігін анықтау және формула бойынша түзілу көлемін есептеу; орналасудың анатомиялық-топографиялық ерекшеліктері, ісіктің құрылымы, перифериялық тамырлар мен гемангиома паренхимасындағы қан ағымының жылдамдығын өлшеу).

. Ангиография (ісікті қанмен қамтамасыз етудің көздері мен нұсқаларын, ангиоархитектониканы, қоршаған тіндермен және ірі тамырлармен қарым-қатынасты зерттеу, қан ағымының жылдамдығын анықтау, сондай-ақ гемангиома мен басқа тамырлы ауытқулар арасындағы дифференциалды диагноз қою үшін паротитті аймақтың кең және терең гемангиомалары бар науқастарды тексеру кезінде міндетті).

Қазіргі уақытта гемангиоманы емдеудің 60-тан астам әдісі белгілі: хирургиялық, склерозды, электрокоагуляциялық, радиациялық, гормоналды, лазерлік, криогендік және т.б. көптеген емдеу әдістерінің болуы аталған әдістердің ешқайсысы әмбебап емес екенін көрсетеді және олардың әртүрлілігі белгілі бір науқасты емдеу әдісін таңдауды қиындатады.

Бүгінгі таңда гемангиоманы емдеу келесі әдістермен жүзеге асырылады:

физикалық жою;

хирургиялық резекция;

дәрілік терапия.

Әдіске қарамастан, ангиоманы емдеудің ең ерте басталуы - өмірдің алғашқы күндерінен, апталарынан және айларынан бастап өте маңызды. Гемангиомаларды емдеу әдістері өте алуан түрлі және олардың формасына, мөлшері мен орналасуына, өсу қарқындылығына, сондай-ақ баланың жасына және соматикалық жағдайына, дәрігердің біліктілігіне және т. б. байланысты.