Эссе тақырыбы: саяси модернизация моделінің негізгі факторлары мен оны таңдаудың жағдайы (ресей)

ТАҚЫРЫБЫ: САЯСИ МОДЕРНИЗАЦИЯ МОДЕЛІНІҢ НЕГІЗГІ ФАКТОРЛАРЫ МЕН ОНЫ ТАҢДАУДЫҢ ЖАҒДАЙЫ (РЕСЕЙ)

Ресейдің бірнеше ғасырлар бойындағы саяси дамуы бірқатар маңызды белгілерімен ерекшеленді, онсыз оны зерттеу мүмкін емес.

Мұндай алғашқы қасиетті статизм деп атауға болады. Яғни бүкіл әлеуметтік жүйені қайта құрудағы және шешудегі мемлекеттің шешуші рөлі. Ресейде ғасырлар бойы азаматтық қоғамнан табиғи жолмен шыққан мемлекет емес, керісінше, азаматтық қоғам мемлекеттің қатаң бақылауымен дамыды. Бұл патернализмнің қоғамдық сананың меншігінде үнемі болуын түсіндіреді (мемлекеттің немесе оның жекелеген институттарының қамқорлығында болуға деген ұмтылыс); саяси элиталардың ресми емес байланыстарды басым қолдануы; бюрократияның үлкен саяси рөлі.

Айта кету керек, Ресейдегі демократиялық идеялардың тамыры терең болмаған. Бір ғасырдан астам уақыт ішінде күнделікті саяси процесте қоғамның кең бөлімдерінің өкілдігі, мемлекеттік саясаттың шектеулі салдары, нәтижесінде жаппай саяси инерция және құқықтық нигилизм орын алды.

Екінші ерекшелігі - Петр I-дің реформаларымен басталған орыс қоғамындағы екі негізгі субмәдениетке бөлінуі: жасанды және қарама-қарсы ұлттық дәстүрлерге қарсы шыққан еуропаландырылған жоғарғы топтардың мәдениеті және шаруалардың төменгі топтарының патриархалды мәдениеті. Ресейдің соңғы үш ғасырдағы саяси тарихы субмәдениеттердің үнемі қақтығысы болып табылады - батыстық және топырақшыл, радикалды және патриархалды-консервативті, космополиттік және ұлтшыл, анархистік және статистикалық. Ресейдегі саяси және әлеуметтік-экономикалық өзгерістер кезеңдері, көбінесе түбегейлі көтерілістермен бірге, негізгі келісім мен ұлттық келісімнің болмауы және қоғамның қабаттары арасындағы айтарлықтай алшақтықпен сипатталды.

Үшінші ерекшелігі - реформалар мен қарсы реформалардың дәйекті түрде өзгеруі. Тарих көрсеткендей, бір билеушінің қайта құрылуы көбінесе оның мұрагерлерінің консервативті саясатымен жүрді. Реформаны неғұрлым терең және байыпты жасасаңыз, ресейлік тәжірибеде қарсы реформалар жасау мүмкіндігі соғұрлым жоғары болады. Сонымен, I Петрдің реформалық саясаты оның ізбасарларының консерватизмімен алмастырылды, Екатерина II-нің ағартылған абсолютизмі реформалары Павелдің полиция режимімен жүрді, Александр I конституциялық жобаларынан кейін Николаев реакциясы басталды. Соңында, 1861 жылғы реформа империалдық Ресейдің бүкіл тарихындағы ең түбегейлі әлеуметтік қайта құрулар елді жаңа апатқа ұшыратқан жаңа, өте ұзаққа созылған қарсы реформалардың аяқталуымен аяқталды.

1917 жылғы Қазан төңкерісі біздің елімізде коммуналдық және земство өзін-өзі басқару тәжірибесіне, сондай-ақ Мемлекеттік Думаның тәжірибесіне негізделген демократиялық дәстүріміздің баяу қартаю процесін тоқтатты. КСРО-ның өмір сүруінің келесі кезеңі ең ауыр тоталитарлық және (кейінгі кезеңдерде) авторитарлық режимдердің болуымен сипатталды.

1980 жылдардың аяғында, КСРО ыдырағанға дейін, бұрынғы жүйенің маңызды емес саяси институттарын біртіндеп бөлшектеу және қазіргі заманғы және жаһандық бейбітшілік талаптарына жауап беретін жаңаларын дамытумен демократияландырудың консенсустық моделін жүзеге асыру мүмкін болмай қалды. Бұрынғы саяси режимнің дағдарысы нәтижесінде әлеуметтік-экономикалық көтерілістермен бірге күрт ырықтандыру басталды.

Ресейлік зерттеуші С.Ланцовтың пікірінше, екі негізгі себеп саяси модернизация процесіне кедергі келтіруі мүмкін. Біріншісі - қоғамның басқа салаларындағы өзгерістерден артта қалу. Мұндай алшақтық революциялық дағдарысты тудыруы мүмкін. Тағы бір себебі, азаматтық қоғамның даму деңгейі мен қоғамның саяси мәдениеті тез демократиялануға дайын болмауы мүмкін. Бұл жағдайда дағдарыс жағдайының ахлократияға әкелетін хаоспен байланысты болуы ықтималдығы жоғары.