75
магияға тең болу қажет. Осындай анитисциентистік позиция сыншыл
рационализмге қарсы жəне философияның өзгешелігін жаңа түрде
қарастырады. Р. Карнап философия ғылыми маңызы жоқ десе, Б. Рассел - оны
дін мен ғылымның арасындағы ешкімнің (иесіз) жері, К. Поппер үшін
философиялық гипотеза əлі жетілмеген ғылыми теория болуы мүмкін; ал
Дж. Уоткинс философияны эмпириядан алыс ғылымның бөлігімен біріктірді,
П. Фейерабенд философия мен ғылымның, ғылым мен дін жəне аңыз
арасындағы шекараны жоққа шығарады. Сонымен қатар, ол білімнің
объективтілігі мен ақиқаттылығынан бет бұрады, таным мен іс-əрекетте
рационалдылық мөлшерінің ықтималдылығына назар аударады. Ғалымның
дамуында ақиқат емес, оның индивидуалдық дамуы, таным емес анық
нақтылық маңызды. Оның идеялары академиялық философияның өкілдерін таң
қалдырды. Фейерабендтің тұжырымдамасын «анархиялық эпистемология» деп
аталады, себебі, ол бəріне ортақ əмбебап əдіс жоқ, жəне ғалымдар көбінесе
«бəріне рұқсат берілген» деген қағиданы жетекші қылып алады. Қатал əдіспен
жүру жəне оның бүкіл ережелерін атқару ешқандай ғылыми зерттеу
практикамен жəне танымның шығармашылық табиғатымен сəйкес болмайды.
Сөйтіп, ғылым өмірдің басқа түрлері сияқты ешқандай авторитеті жоқ.
Плюралдық методологияны қолдану дегеніміз не? Фейерабендтің
пікірінше, ғалым идеяларды тəжірибемен емес бір-бірімен салыстыру керек,
жəне күресте жеңілген тұжырымдамаларды тастамай, дамытуға тырысу қажет.
Осылай істеп, ол Болмыс кітабындағы адам мен космос туралы
тұжырымдаманы сақтайды жəне оларды эволюция теориясы мен жаңа
тұжырымдамаларды
жетілдіруге
қолданады. Оның
шығармасы
«Методологиялық зорлыққа қарсы. Анархистік таным теориясы туралы очерк
(1970)». Фейерабенд өзінің позициясын философиядағы материалистік бағытқа
келтіруге тырысты. Ол В.И. Лениннің идеясына арқа сүйейді «жалпы тарих,
революция тарихы ең жетілген партиялардың немесе алдағы таптардың
авангардтарының санасына қарағанда мазмұндық тұрғыдан күрделі, көптүрлі,
қызықты». Осыдан, Фейерабендтің таным процесіне де қатысты қағидалық
реттеушіліксіздік шығады: ғылыми танымда реттеушіліксіздік ғылымның
дамуындағы хаотикалық жəне заңсыздықты көрсетеді; білімнің кездейсоқтық
ретсіз өсуіне ешқандай методология керек емес.
«Методологиялық зорлыққа қарсы» шығарманың аясында келесі тезистер
келтірілген:
1. Заң мен реттілікке арқа сүйейтін альтернативаларға қарай теориялық
анархизм гуманды жəне прогрессивті.
2. Прогресске қарсы шықпайтын жалғыз принцип «бəрі мүмкін».
3. Нақты дəлелденген теорияларға қарсы гипотезаларды да қолдануға
болады, контриндуктивті жолмен ғылымды дамытуға болады.
4. Сəйкестіктің шарты жетілген емес, ескі теорияны сақтай отырып,
ақылсыз нəтижеге əкеліп, индивидтің еркін дамуына қауіп əкеледі.
5. Идея сонша абсурдтты болса да, ескірсе де, біздің танымымызды
жаңғыртады.
6. Жəне соңғы, методологтың ең мықты тұжырымы: ғылым болса, ақыл
76
əмбебапты болмайды, ал ақылсыздықты да жоюға мүмкін емес.
Ғылымның осы қасиеті анархистік эпистемологияны қажет етеді. Бір
жағынан, нақтылық өзі флуктуацияны жасап, бифуркацияға əкеледі. Екінші
жағынан, ғылым өзі методологиялық сипаттауға қарамай иррационалды.
Методологиялық сұраныстар жаңалықты ашуға кедергі жасайды. Ғылыми
ізденістің бастамасы туралы мəселе Фейерабендтің көзқарасында өзгеше
анықтамаға ие. Оның пікірінше, біз куə болдық, сонша ұжымдардың,
идеялардың, практикалық қызметтердің көбісі мəселеден емес, мəнсіз
белсенділіктен, мысалы, ойын сияқты проект, түбінде мəселенің ойда болмаған
шешімін ұсынатын түрлерден бастама алады.
Фейерабенд өзінің жаңа методологиялық парадигмасында ғалым немен
шектелген деген мəселеге анық қарауды қажет етеді. Ғалым методологиялық
шектерден басқа өзінің зерттеу құралдарымен, əріптестерінің түсінік
деңгейімен, денелік, физиологиялық, əлеуметтік жəне рухани зорлықтардың
материалдық негізімен шектеледі, жəне прагматикалық басымдылықпен. Кім
бастама мəселесін қозғайды, сол теориялық концептермен бірге əлеуметтік-
мəдени жəне экзистенциалдық факторлардың жиынымен байланысты.
Ойшылдың концепциясын құрастыру үшін екі негізгі пункттерге тоқтау
қажет. Бірінші - шексіз пролиферация қағидасы немесе бəсекелес бір-біріне
қарсы, альтернативті гипотезалардың көбеюі. Осыдан «anything goes» - бəріне
болады (мүмкін) деген қағида. Екінші - «теориялық қайсарлық» немесе
мықтылық, гносеологиялық ортаға басқа жаңа теорияларды енгізбеу. Осы
қағиданың методологиясымен негізделіп сол теорияға сай емес фактілерге,
контрмысалдар мен аномалияларға назар аудармауға да болады. «Бəріне
болады (мүмкін) деген немесе басқа түрін «не істегің келеді, соны істе» деген
қағидаларды
қолдансақ, біз
əр
теорияға
үйреніп, қабылдаймыз.
Контрмысалдардың саны сонша көп болса да, бəрін жетілдіруге болады -
конвенциализм (келісім) арқылы. Фейерабенд
конвенционализмді -
«контриндукция» деп санайды.
Фейерабендтің «не істегің келеді, соны істе» деген қағиданы қолдансақ
біздің аргументіміз диалектикалық болады, яғни, стандартқа емес, өзгерілетін
рационалдылыққа, сүйенеді. Екіншіден, ғалымды ғылыми əдіс неден тұрады
деген сұрақ қойса, жауап болмайды. Себебі, ғалымдар өздері білмейді не істеп
жатқанын. Шекке жетілген Фейерабендтің антропологизм принципі өз
уақытына сай - постмодерннің физикалық дүниеге қатысы жоқ виртуалдық
постобъективтік нақтылыққа сай тұжырымдамалар мен бейнелердің көрінісі.
Жаңа перцептуалдық жəне концептуалдық қатынастарды жасап түсіну қажет,
ал олар түпкі құпияны ашады, оны біз сыңшыл пікірталаспен шығара
алмаймыз.
Фейерабендтің пікірінше, мəселенің элементтері жəй берілмейді.
Мысалы, иррегулярлықтың «фактіні» қайшысыз шығаруға болмайды. Оны жəй
көзі мен ойлауы дамыған адам аша алмайды. Күтудің нəтижесінде ғана ол
ашылады, яғни, «үнемі емес» үнемі күтуімен ғана мүмкін. Сонымен, «үнемі
емес» ереже болғанда ғана маңызды. Психологиядан тыс методологтар
психологиялық күту деген феноменді интуитивтік түрде бақылайды. Сөйтіп,
Достарыңызбен бөлісу: |
