28. Перифериялық жүйке жүйесінің ауруындағы мейірбикелік процесс.
Перифериялық нерв жүйесі – бас миы және жұлыннан тыс нервті структуралар жатады: олар жұлынның артқы және алдыңғы түбірлері, түйіндер, өрімдер, ганглилер. Бұл нерв өнімдері импульсты орталық нерв жүйесінен, жұмысшы мүшелерге – бұлшықет және периферияға жеткізеді. Перифериялық нерв жүйесінде ОЖЖ сияқты, қорғаныш қасиеті болмайды, сондықтан ол токсиндер әсеріне және механикалық зақымдануларға сезімтал болады. Олардың зақымдау себептері токсиндер, инфекция, авитаминоз, қан айналым бұзылыстары, жарақаттар болуы мүмкін.
Перифериялық нерв жүйесі ауруларының жіктелуі:
Топография-анатомиялық принцип бойынша:
радикулит (түйін қабынуы);
фуникулит (қанатша қабынуы);
плексит (өрімдер қабынуы);
мононеврит (перифериялық нерв қабынуы);
полиневрит (көптеген перифериялық нерв қабынуы)
Этиологиясы бойынша:
инфекционды;
инфекционды-аллергиялық;
токсикалық;
аллергиялық (вакциналық, сары сулық);
дисметаболикалық (витамин жеткіліксіздігінде, эндокринді аурулар кезінде);
Науқасты тексеру әдістері — белгілі бір ауруды танып білу үшін, аурудың әртүрлі белгілерін анықтау үшін және ағзадағы өзгерістерін анықттау үшін қолданылатын клиникалық зерттеу әдістері.
Аурудың әртүрлі белгілерін анықтау үшін клиникалық зерттеу әдістері қолданылады. Олар науқасты сұрастырудан басталып, дене температурасын өлшеп және одан да күрделі зерттеулер, яғни микроскоппен қанның формалық элементтерін анықтап, ағзаның сұйықтықтарын химиялық зерттеулер, рентген сәулелерімен сәулелендіру және т. б.. жүргізіледі.
Сау адамдарда жағымсыз симптомдар болмайды. Ауырсыну, жүрек айну, құсу, дене температурасының көтерілуі, көк бауырдың ұлғаюы белгілі бір сырқаттың көрінісі немесе симптомы болып табылады. Бір симптом мысалы, дене температурасының көтерілуі ағзаның барлығында өзгеріс болып жатқанын, ал іш өту белгілі бір мүшенің қызметінің бұзылғанын, сонымен қатар үлкейген тығыз бауыр мүшенің құрылысының өзгерісін білдіреді. Ауырсынуды және жүрек айнуды сезіну субъективті симптомдарға жатады, олар науқастың ағзасының объективті өзгерістердің нәтижесі болып табылады.
Науқасты зерттеу барысында табылатын симптомдарды объективті симптомдар деп айтады. Сондықтан науқасты клиникалық тексеру әдістері
субъективті,
объективті,
зертханалық,
аспаптық болып бөлінеді.
Бір ғана симптомның көмегімен, ауруды танып білу өте қиын. Диагностикалық қателіктердің көп бөлігі науқасты толық, жүйелі зерттемегенен болады, сондықтан науқасты толық және жүйелі түрде зерттеу диагностиканың бірінші ережесі болып табылады. Науқасты тексеру толық жүру үшін жоспар қояды, яғни науқасты жоспарлы түрде тексереді.
Жоспар ең алдымен науқастың шағымдарын сұрастырудан басталып, кейін қарау, пальпация, перкуссия, аускультация жүргізеді.
Диагноз қою әдістері негізгі және қосымшаға бөлінеді. Негізгі клиникалық әдістерге сұрастыру, науқасты қарау, сипап – сезу, соққылау, тыңдау жатады. Мейірбике оны әр науқасқа қатысты жүргізу тиіс. Негізгі әдістерден кейін дәрігер ары қарай қандай қосымша тексерулер жүргізу керек екенін шешеді.
Қосымша (зертханалы – аспапты) тексерулерді арнайы дайындалған мамандар жүргізеді. Қосымша әдістер (биопсия, эндоскопия, рентген, цитодиагностика және т. б.) негізгі тексеру әдістері сияқты маңыздылығы зор, кейде диагнозды дұрыс қоюға шешуші рөлді атқарады. Науқасты сұрастыру және объективті тексеру күнделікке жазылып отырады және тағайыдалған ем ауру тарихына енгізіледі.
Достарыңызбен бөлісу: |