«Қалағаныңның бәрінен бас тарт және қаламайтыныңды

 деген үзілді-кесілді тұжырымын алға тартты. Бір қарағанда, бұл 

ақылға қонымсыз сандырақ болып көрінеді. Бірақ қорытынды жасауға 

асықпайық,  өйткені  оның  талабының  мәні  –  адамды  өзін  еліктіретін, 

тартатын  нәрселерден  айыру.  Бірақ  ол  үшін  адам  өз  жан  дүниесінде 

өзін  жақсы  көру,  басқалардың  қасіреттерін  бөлісіп,  жанашырлықпен 

қарау  сезімін  тұншықтырып,  тақуалық  өмір  салтын  ұстану  жолына 

түсуі  керек.  Ойшылдың  бұл  идеясының  ертедегі  үнділіктердің  «нир-

вана» және гректердің «атараксия» ғұрыптарына жақын екенін аңғару 

қиын емес. 

Әрине,  Шопенгауэрдің  «ғаламдық  пессимизмімен»  және  оның 

философиясының  негізін  құрайтын  ережелерімен  толық  және  сөзсіз 

келісуге  болмайды.  Шындығында,  егер  Әлем  санадан  шықпайтын 

Әлемдік  еріктің  туындысы  болса,  онда  неге  Ғаламда  әлдебір  тәртіп, 

үйлесім,  заңдылықтар  бар?  Әлемдік  ерікке  байланысты,  адамды 

әлемдік мұхитқа тамған бір тамшымен салыстыруға болады. Бірақ бір 

тамшы қалайша тұтас мұхиттың суын шашып жібере алады? Осыған 

ұқсас  сұрақтар  ойшылдың  бастапқы  ұстанымдарының  осалдығын 

көрсетеді.

Рас,  әлем  қарама-қайшылықтардан  өрілген  және  ол  қайшылықтар 

адамның  жүрегі  арқылы  өтеді.  Адам  өзінің  тым  қысқа  өмірінде 

қайырымды  істер  істейді,  бірақ  кейде  жамандық  тұзағына  да  түсіп 

қалады.  Көпшілік  жағдайларда,  өкінішке  қарай,  өмірінде  ол  бақытты 

сәттерден  гөрі,  күйзелістерді  басынан  көбірек  өткереді.  Бірақ  осыған 

бола, Шопенгауэр ұсынғандай, өмірден бас тартуға бола ма? Әлбетте, 

жоқ. Әрбір саналы ойлайтын адам өмірдің адамға берілген баға жетпес 

сый екенін түсінеді.

Шопенгауэрдің пікірінше, таным екі формада болады:

• тікелей, түйсіктік (ақыл-ес танымы);

• дерексіз, рефлекстік (парасат-пайым танымы).

Түйсік танымын ол басты деп санайды, ал рефлекстік таным соның 

үстінде  жатыр.  Ғылымды  ол  ерікке  қызмет  ететін  іс-әрекет  деп  қана 

226

қарайды. Ғылымның мақсаты – еріктің іс жүзіндегі нақты мүдделерін 

қанағаттандыру.

Ерік  Шопенгауэрдің  бар  философиясының  шеткі  бұрышын  тіреп 

тұрған тас ретінде болғандықтан, ол волюнтаризм деп дұрыс аталған. 

Шамасы,  ол  еріктің  рөлін  асыра  бағалап,  өзін  зорлық-зомбылық 

көрсететін полицейлер мемлекетін жақтаушы етіп жариялаған.

Шопенгауэрдің  пессимистік  философиясы  оның  көзі  тірісінде 

табысқа  жете  қоймады,  бірақ  XIX  ғасырдың  екінші  жартысында  ол 

философиялық өмір қалыптастырудың қайнар көзі болды. Сол уақытта 

пессимизм мен скептицизм философиялық сәнге ұласып, ал Шопенга-

уэр иррационализмге, интуитивизм мен прагматизмге жол салушыға, 

әрі ой әміршісіне айналды.

Иррационализмнің негізін қалаушылардың бірі, дат философы және 

теологы,  сол  заманғы  экзистенциализмнің  алдыңғы  буыны,  ізашары 

жүктеу 2,22 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: