Аза дебие ті 7 ар ма н

178
Шал өзі не зор ға кел ген не ме ре сін бауы ры на ба сып, 
бе ті нен сүй ді. «Ой, тен тек, ата ны са ғын бай сың-ау», – 
деп жау лық тай үл кен ақ ора ма лы ның ше ті мен кө зін 
сүрт ті.
– Кел, ке ле ғой, әй, – де ді есік жақ тан көр ші кем-
пір лер дің бі рі қо лын со зып. – Шал дың ба ла сы сың ғой, 
кел.
Қи тар ұл ен ді еш кім ге бар ма ды. Тіп ті қай та ша қыр-
ған Ере кең нің өзі не де жо ла ған жоқ.
– Кел сейші, ей, жа ман не ме. Өзі қа зақ ша бі ле тін бе 
еді, Са па бек жан? – деп әл гі кем пір қап са ғай са ры жі-
гіт ке қа ра ды.
Са па бек ал ды на кел ген ба ла ның қыс қа ке кі лі не қо-
лын ти гі зіп:
– Еп теп тү сі не ді, – де ді.
– Қой, қа зақ ша үй ре тің дер.
– Ал ды мен анау отыр ған ше ше сі қа зақ ша біл мей ді, 
қай та бұ ған кі нә жоқ, – деп Са па бек қа зақ ша біл мей-
ті ні не ри за бол ған дай кү лім сі реп, ақ са ры ке лін ше гі не 
қа ра ды. – То ма, мы на ның бет-ау зы кір, жуын дыр шы, – 
де ді орыс ша лап.
Көп ұза май ау ыл қо нақ та ры да жи на лып қал ды. 
Ере кең сырт қа шы ғып, қой-еш кі ле рін жи нап, бір се-
міз тоқ ты сын ұс тап, бау ыз дап, «қо лың ның қа руы бар 
ғой» деп кеп ке сін те ріс ки ген бір жі гіт ке те рі сін ірі тіп, 
мү ше-мү ше ге бөл ді ріп, қал ған да рын қа тын дар ға тап-
сы рып, үй ге кір ген де ба ға на ғы дай емес, әң гі ме қы за 
тү сіп ті. Көр ші ауыл дан шал дар кел ген. Сөй леп отыр-
ған Са пабек:
– Жал пы геоло гия ха лық тірші лі гінің ең бас ты қа-
жет ті лі гі не ай налды, – де ді ол, «мұ ны тың дап алың дар, 
бұл өте қа жет же рі» деп ба ла лар ды өзі не қа рат қан мұ-
ға лім дей жас тар жа ғын кө зі мен шо лып. – Мы нау тұр-
ған жер дің ас ты тұн ған бай лық. Біз дің Қа зақ стан да өте 
си рек кез де се тін эле ме нт тер бар. Асыл тас тар қан ша ма! 
Ме руерт, мар жан, ін жу, жа құт, гау һар – не ке рек, бә рі 
бар. Гра нит ке бай ла ныс ты пай да бо ла тын мөл дір, қы-
зыл көк түс ті слю да, ашық қы зыл мик ро лин, мөл дір 
көк флюо рит, қою жа сыл тур ма лин, қан қы зыл гра нит-
тер дің өзі не ге тұ ра ды. Бұл жө ні нен бар ғой, бұл жө ні-
нен біз дің Қа зақ стан бү кіл дү ниежү зі не әй гі лі.
– Шы ра ғым-ау, – де ді қа тар отыр ған қоң қақ мұ-
рын ды Абыл қарт. – Сол та сың нан, өзі, пай да бар ма? 
Ма ған біреуін әкеп бер сең ші.
Ата­дан­жақ­сы­ұл­ту­са,­
елі­нің­қа­мын­жей­ді,
Ата­дан­жа­ман­ұл­ту­са,­
елі­нің­ма­лын­жей­ді.

жүктеу 7,01 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: