238
Open access:
http://www.aesa.kz:8080/conference_proceedings/2017/
Выбор оптимального построения организационных структур управления зависит от
ряда факторов непосредственного и косвенного влияния.
К первым относятся цели, задачи, функции и методы управления. Ко вторым —
кадры, техника, технология управления, организация труда.
Все указанные факторы в совокупности определяют принципы как основания для
построения организационных структур управления, которые включают в себя следующие
основные требования:
- стремление к минимуму ступеней в иерархической структуре управления. Чем
больше таких ступеней, тем шире возможности возникновения промежуточных звеньев
управления;
- организационная обеспеченность функции. Соблюдение этого принципа при
формировании организационных структур предусматривает выделение организациям
соответствующих людских и материальных ресурсов;
- организационная структура управления не должна быть сложной. Упрощение
организационной структуры управления — актуальная задача для любого
государственного органа;
- обеспечение гибкости организационных структур управления;
- исключение дублирования функций в организационных структурах управления;
- обеспечение относительной равномерности нагрузок на каждое структурное
подразделение.
Кроме этого, наращивание потенциала, позволяющего регулярно анализировать
государственный аппарат (функциональный обзор), может способствовать стабилизации
организационных структур и позволит избежать ненужных изменений.
Таким образом, как показывает опыт реформы системы государственного
управления в Республике Казахстан, создание организационно-функциональной
структуры управления, отвечающей решению задач государства на определенном этапе
развития – это сложный процесс. Он требует определения реальных, объективно
обусловленных целей перспективного развития государства и общества, взвешенного
подхода при распределении функций и полномочий между уровнями управления,
формирования организационных структур, способных успешно реализовать цели и
функции государственного управления.Реорганизация государственных ведомств хороша
уже потому, что неизбежно влечет за собой появление новых людей в их руководстве. Все
эти изменения должны способствовать улучшению эффективности работы
государственных органов и реализации задач государства в целом.
Список использованных источников
1.
Стратегия «Казахстан-2050»: новый политический курс состоявшегося
государства. С. 22.
2.
Указ Президента Республики Казахстан от 6 августа 2014 года № 875 «О
реформе системы государственного управления Республики Казахстан».
3.
Послание Президента народу Казахстана «Казахстанский путь – 2050: Единая
цель, единые интересы, единое будущее» от 17 января 2014 года. С. 9.
4.
Атаманчук Г.В. Курс лекций «Теория государственного управления». Омега-Л,
2005. С. 210.
5.
Обзоры ОЭСР по государственному управлению, Обзорцентральных органов
государственного управления в Казахстане. С. 17-18.
239
Open access:
http://www.aesa.kz:8080/conference_proceedings/2017/
Еңбек нарығын реттеу және халықты жұмыспен қамтудың
жетілдіру жолдары
Есильбаева Ж.Е., Тасқалиев С.А.
М.Х.Дулати атындағы Тараз мемлекеттік университеті, Тараз қ.
E-mail:
Janar_8778_kz@mail.ru
Қазақстан Республикасында әлеуметтiк-экономикалық жаңғыртулар ойдағыдай
жүрiп жатқан жоқ. Экономикадағы дағдарысты жағдай жұмыс iстеуге қабiлеттi халықты
жұмысқа орналастыру проблемасын айтарлықтай қиындатып жiбердi. Халықты
жұмыспен қамтудың абсолюттiк көлемiнiң төмендеуi ресми түрде тiркелген
жұмыссыздардың өсуiн бiрнеше есе өсiрдi. Халықты жұмыспен қамтудың объективтi
едәуiр төмендеуiне экономиканың реформалануы, оның нарықтық негiзге көшуi себепшi
болады. Бiрақ халықты жұмыспен қамтудың қысқаруының орын алуы әзiрге экономикада
озық құрылымдық өзгерiстердiң болуының, өндiрiстi модернизациялаудың, шаруашылық
жүргiзудiң бiр ғана мемлекеттiк жүйеден көп салалы жүйеге ауысуының нәтижесi болып
табылмайды. Жалпы сипат алған жұмыс күшiн толық пайдаланбау экономиканың барлық
саласындағы өндiрiстiң тиiмдiлiгiн тоқтатушы факторға айналып отыр. Жұмыссыздықтың
өсу тенденциясы бар, халықты жұмыспен қамту саласындағы жағдайдың шиеленiсуi,
экономикалық өсу мен халықтың тұрмыс жағдайының жақсаруының шарты ретiнде елде
толық, нәтижелi жұмыспен қамтудың қалыптасу кезеңi негiзделген осы Тұжырымдаманы
жасауға себепшi болды.Жұмыспен қамтудың мемлекеттiк саясатының тұжырымдамалық
ережелерiн айқындау, сондай-ақ жұмыс күшiнiң тауарлық сипатын және әлеуметтiк-еңбек
қатынастарын қайта құруға себепшiл болған жұмыспен қамтуды ұйымдастырудың
нарықтық үлгiсiне көшу қажеттiгiне байланысты болып отыр. Жаңа жағдайда
монополиялық жұмыс берушi ретiнде мемлекеттiң рөлi едәуiр азаяды және еңбек
нарығының басты қатысушылары - қызметкерлер мен жұмыс берушiлер арасындағы
қарым-қатынасты реттеуде, жұмыссыздарды толық жұмыспен қамтуды және әлеуметтiк
қорғауды қамтамасыз ету үшiн жағдай жасауда оның функциясы күшейедi. Мұның бәрi
жұмыспен қамту саласында өзгерген жағдайларға, мақсаттарға, мiндеттерге және оны
жүзеге асыру принциптерiне неғұрлым толық жауап беретiн жаңа ыңғайларды талап етедi.
Осы тұжырымдаманың негiзгi мәнi бiрiншi кезеңде жұмыспен қамту деңгейiнiң
құлдырау қарқынын төмендетуге, екiншiде - жұмыспен қамтуды тұрақтандыруға,
үшiншiде - жалпы өсуiне және оны экономикалық мақсатқа сай деңгейде ұстап тұруға
себепшi болатын принциптер мен бағыттарды негiздеуден тұрады.
Еңбек нарығы - құқықтық нормалармен реттелетiн және жұмыс күшiнiң сұранысы
мен ұсыныстарын теңдестiретiн әдiс ретiнде көрiнетiн жұмыс күшiн, оның жалдануы мен
төлемiн қалыптастыру, бөлу және қайта бөлу барысында пайда болған әлеуметтiк-
экономикалық қатынастардың жүйесi.
Жұмыспен қамту - адамдардың қоғамдық пайдалы қызметтерге өздерiнiң
қажеттiлiгiн қанағаттандыру мақсатымен қатысуы себепшi болған әлеуметтiк-
экономикалық құбылыс.
Нәтижелi жұмыспен қамту - тұрақты экономикалық өсу мен әлеуметтiк ықпалды
қамтамасыз ететiн жұмыспен қамту.
Экономикалық белсендi халық (жұмыс күшi) - еңбек процесiне қатыса алатын,
қатысып жүрген, қажеттi күш-қуат және ақыл-ой қабiлетi, бiлiмi мен практикалық жұмыс
тәжiрибесi бар, жиынтығында ел халқының белсендi бөлiгiн құрайтын жұмыспен
қамтылғандар мен жұмыссыздар.
Толық жұмыспен қамту - елдiң әлеуметтiк-экономикалық жағдайына байланысты
тұрақсыздыққа ұшыраған, табиғи жұмыссыздық деңгейiндегi жұмыспен қамту.
