Күдеринова Құралай Бимолдақызы Қазақ жазуының тарихы мен теориясы

Ж. 2003).

фонемасының екі түрлі таңбаға ие болуы орыс
графикасының ықпалынан. Өйткені

фонемасының орыс
жа-зуында да нақты әрпі жоқ, бір позицияда
я,
ю,
е,
бір
позицияда 
и 
әрпімен беріледі.
Қазақ жазуында  фонемасының таңбалануында қайшы-
лық бар: бірінші
тау,
сау
деген сөздерде  дауыссызын бе-
реді, екінші
су,
ту
дегенде [ұу], [үу] дыбыс тіркесін береді.
Сонда ашық езуліктерден кейін келгенде бір дыбысты, қысаң
еріндіктерден кейін келгенде қосар дыбысты таңбалайды. Ол
<ұ>, <ү>, <у> фонемаларының еріндік сипатынан шығады.
Және алдыңғы дауыстының жуан-жіңішкелігіне сәйкес [у], [у’]
ретін-де оқылады. Кезінде Григорьев Илминскийге жазған
хатында: “й, у әріптерінсіз қосар әріппен жазу мүлде дұрыс
емес, орыс та, қырғыз да Сіздің ай, ей, ій, оу, уу тіркестеріңізді
бір дыбыс етіп емес, екі дыбыс қылып оқиды, содан кейін қазақ
тілінің айтылы-мы бұзылады” (Григорьев А.А. 1993:169) деп,
бір әріппен қосар дыбысты таңбалағанды жөн санаған.
Біздіңше, соңғы функциядағы
у
әрпінен қазақ жазуы
қиындық көрген жоқ. Тек жазуды тілдің өзі деп оқытқан үрдіс
қазақ тілі фонемаларының санын, дауысты, дауыссыз
фонемаларының арасын айыру проблемасын тудырды.
Қазақ жазуында
<п-б>
гиперфонемасының пайда болуы араб
жазуынан басталды. Араб жазуында <п> фонемасы үшін әріп
болмады да, оны <п> жіңішке фонеманы беретін пар-сы
әліпбиінен алды. Сөйтіп,

жүктеу 1,76 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: