Жақсы мен жаман – біздің өміріміздің бөлігі

Алыстағы ауылда бір қарт өмір сүріп жатты. Оның жақсы жылқысы болатын. Ол кісі кедей болса да, атын сатып алғысы келгендерді талай рет кейін қайтарып жіберетін еді, өйткені ол оның ең жақын досы саналатын. Ауыл тұрғындары қарт атын сатса, кедейліктен құтылар еді деп әңгіме етеді. Бір күні оның қорадағы аты жоқ болып кетеді. Тұрғындар жылқыны ұрлап кеткен шығар, егер атыңды сатсаң, бұлай болмас еді, біздің айтқанымызды тыңдамадыңыз деп қартты табалайды. Бірақ қарт адам басқаларға: «Қора бос тұрса, оны басқадан көрудің қажеті жоқ, өзгелерді босқа кіналамаңдар»- деп жауап береді. Бірнеше күннен соң, жылқысы артынан бір қора жабайы жылқыларды ілестіріп қайтып келеді.

Енді ауыл тұрғындары қарт адамның басына бақ қонғанын сөз қылады. Қарт адам тағы да алдын ала болжам жасамауын сұрайды. Көп кешікпей, қарттың жалғыз ұлы жабайы жылқыларға мініп жүріп, құлайды да, екі аяғын сындырып алады. Ауылдағылар қарттың жалғыз сүйеніші – ұлы еді, оның басына қандай бақытсыздық келді деп әңгімелей бастады. Қарт өз көзқарасынан танбады: артық сөйлемеңдер деумен болды. Бір күні көрші патшалықты соғыс басталды да, барлық жастарды әскерге алып кетті. Ал қарттың ұлы ауылда қалды. Әр қиындықтың артында бір жақсылық бар.