Жобалаудың мәдени – инновациялық сипаты

 
30 
таңбалар  түрінде  пайда  болған  жаңа  теориялар  мен 
технологиялар  алынатын  ӛнімді  ғана    емес,    жалпы 
технологияларды,      бағдарламаларды  жобалау  қызметін 
ұйымдастырудың басты түріне айналды.  
     В.  А.  Никитин 
дәстүрлі
  ұйымдастырушылық 
мәдениетті адамзат қоғамы дамуының ең алғашқы кезеңдері 
деп қарастырып,  ондағы әрекет жолдары мен амалдарын сол 
қоғам  тұрғысынан  сипаттайды. 
Корпоративтік  -  қолӛнерге 
бағытталған
  ұйымдастырушылық  мәдениеті  ортағасырлық 
діни  иерархия  құрылымы,  қалалар  мен  университеттер 
жағдайларындағы  білім  мен    дағдыларға  үйрету  әдістері 
түрінде  қарастырылады.  Одан  кейінгі 
кәсіби  (ғылыми) 
ұйымдастырушылық
 
мәдениетті  барлық  бағыттардағы 
кәсіби  орталарды  біріктіретін  әрекет  ретінде  ғылым 
алынады,  кәсіби  мәдениеттің  негізіне  ғылыми  білім 
қойылып,  барлық  материалдық  және  рухани  ӛндірістердің 
негізіне    білім  мен  ғылым  жатқызылды.  Сӛйтіп,  бірнеше 
ғасыр бойына ұйымдастырушылық 
мәдениеттің кәсіби түрі
 
жетекші рӛл атқарып келді. 
ХХ  ғасырдың  аяғына  қарай  ұйымдастырушылық 
мәдениеттің  дамуында  қайшылықтар  пайда  бола  бастады, 
олар: 
−  ғылыми  құрастырылған  дүниенің  біртұтас  бейнесі 
мен  ғылымның  ӛзі  туындатқан  парадигмалар  ауысуынан 
пайда  болған    ғылыми  білімнің  құрылысы  арасындағы 
қайшылық; 
−  ғылыми  білімнің  қарыштап  дамуы,  оны  ӛндірудің 
технологияландырылуы,  дүниенің  біртұтас  бейнесінің 
ӛзгеруіне,  соған  сәйкес,  кәсіби  бағыттардың  бірнеше 
мамандықтарға бӛлшектеніп кетуі;  
− 
қоғамның 
тегіс 
салалануымен 
қатар, 
кӛпмәдениеттіліктің  дамуы,  әр  мәдениеттің  ӛз  тарихы  мен 
ӛзін  танытуға  ұмтылуы  бұрынғы  «жаппай  европалану» 
үрдісінен  мүлдем  бӛлек  қалыптасуда.  Сонымен  қатар, 
дәстүрлі  ғылыми  модельдер  мүмкіндіктерінің  шектеулі, 
әмбебап 
болмауы 
ұйымдастырушылық 
мәдениеттің 
технологиялық  (жобалық  -технологиялық)    түрін  қажет  ете 
бастады. 

 
31 
Осы 
үдерістер 
ӛзімен 
бірге 
әлемдегі 
саяси, 
экономикалық,  қоғамдық  және  мәдени  ситуациялардың 
тұрақсыздануы мен ӛзгермелілігін алып келді, сӛйтіп, бірінен 
соң бірі пайда болып жатқан жаңа жағдайлар тәжірибенің де 
үнемі ӛзгеріп отыруын қажет етіп отыратыны белгілі болды.  
Жобалаудың  инновациялықты    дамытудағы  рӛлі. 
«Инновация»  термині  ғылымға  XIX  ғасырдан  бері  қоғам 
дамуын  кӛрсететін  қажетті  кӛрсеткіштерінің  бірі  ретінде 
белгілі  болды.  Ең  әуелі  бұл  ұғым  антропология  және 
этнография 
ғылымдарында 
пайдаланылып, 
мәдени 
ӛзгерістерді  зерттеулер  барысында  «дәстүрлі»  деген 
түсініктің  қарама  қарсы  мәні  ретінде  қолданылды.  XX 
ғасырдың  басында  «инновациялық  жаңғыртулар»  терминін 
экономика  саласы  кеңінен  пайдаланып,  шаруашылық 
субъектілерінің  кәсіпкерлік  табыстарын  қамтамасыз  ететін 
элементтер  комбинациясы  ретінде  қарастыра  бастады.  30-
жылдардан  бері  бұл  түсінік  менеджерлер  арасында  белгілі 
бір  «фирманың  инновациялық  саясаты»  термині  ретінде 
кеңінен тарап, инновация «дәстүрлі» ұғымына қарама қарсы 
қолданылатын болды.   
Н.Г.Алексеев  жобалауды жүзеге асырудағы екі кезеңді 
бӛліп  кӛрсетеді.  Оның 

жүктеу 2,09 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: