Б экономиканың базалық білімін және кәсіпкерлік негіздерін қолдану

жүктеу 49,44 Kb. бет 6/14 Дата 02.03.2023 өлшемі 49,44 Kb. #41540

Үй тапсырмасы: 1. Қоғамдық өнім: мәні, құрылымы 2. Өндіріс және ұдайы өндіріс Сабақ тақырыбы: Меншік және экономикалық жүйе Жаңа сабақ: Меншік — өте күрделі және көп жақты құрылым, «сегіз қырлы, бір сырлы» күбылыс. Бұл типтес күбылыста біреу емес бірнеше формалар болады. Тарихқа меншіктің екі формасы молім — жадпы және жеке меншік. Бұлардың бірінен бірінің айырмашылықтары қоғамдастырудың дәрежесі мен иеленудщ сипаты, формалары және әдістерімен айқывдалады. Бұлар бір-біріне оте кұрделі өзара әсер етеді. Жалпы және жеке меншіктің түпкі мәні ортақ болады, Бұлар-дың айырмашылықтары қарама-қарсылыққа жетпеген. Сондықтан жалпы меншік жеке меншікке, ал жеке меншік жалпы меншікке айнала алады. Бұл біріншіден. Екіншіден, меншік қоғамның экономикалық өмірінің түпкі, негізгі процестерін көрсете отырып, өзінің өзгеріп отырмауы мүмкін емес. Тыныштык хал-жәй бүзылады және осы ауытқулар, енді осы форманың өзінің ішінен айырмашылықтар (өзгешеліктер) тудырады. Осылай жалпы және жеке меншікгің бірнеше түрі пайда болады. Жеке меншік жеке адамдық (индивидуаддық), бірлестік (бөлінетін және бөлінбейтін), жалпылық, ассоциялық дәрежеге жеткізілген, мемлекеттік, трансүлттық, монополиялық түрлер алады. Жалпы меншікгің мазмұны жалпылықтың (ортақтылық, бірлік) көлемімен және оның өкілеттігімен анықталады. Жалпы меншік отбасылық (үй шаруашылықтары), қауымдық, ассоциациялық, мемлекеттік, қоғамның (халықтың) дәрежесінде болуы мүмкін. Айырмашылықтың мағынасы көп болады: кейбіреуі өзара алмасуға ауысуға жол береді, басқасы бұны болдырмайды. Меншік түрлерінің айырмашылығы көп түрлі болғанда, арақайшылықтарды меншіктің бір түрінің оның басқа түріне ауысусқаны арқылы шешуге болады. Мысалы, отбасы меншіктің бірлестік түрінен, үлестік түрге (баланың үлесін бөлу) айналуы және керісінше (жұбайының меншігі — жасауы) — жалпы меншік болып қосылуы. Осы меншіктің жеке объектері бірлестік пайдалануда (үй, пәтер), басқалары жеке, индивидуалдық (жеке бастың заттары) пайдалануда болуы мүмкін. Егер меншіктің түрлері арасындағы айырмашылықтар қарама-қарсылыққа дейін жеткен болса, өзара алмасу жойылады. Өйткені Бұл меншіктің формасының өзінің күйреуі болып табылады. Мысалы, қоғамдық (халықтық) меншік жалпы меншіктің түрлерінің біреуі болып табылады, ал ол, жеке меншікпен ара қатынастарының көріністері қандай болмасын, өзінің қарама-қарсьшығы ретінде қатынасады. Жекешелендіру деген меншіктің алмасуы, ауысуы, айналуы емес, ол жалпы халықтық меншікті жеке меншік етіп қайта құру болады, ал национализациялау – керісінше процесс, яғни, жеке меншіктің — қоғамдыққа айналуы, форманың ауысуы болып табылады. Меншіктің формалары мен түрлерінің дамуы, әуел бастан, өмірге қажет мүліктерді өндіру әдісімен белгіленеді. Асырап сақтаушы ландшафтың (дегейдің) объектері ұзақ мерзім бойы кейбір этникалық топтардың (рудың, тайпаның, қауымның) жалпы пайдалануында болып келді. Жеке меншік, индивидуалдық пайдалану мен жеке дара меншіктің негізінде қалыптасады. Жеке қару-жарақ, аң мен балық, аулау құралдары, қолөнер-кәсіпкерлік еңбек құралдары, жеке меншіктің алғашқы объектері болды. Жеке меншікке көшу мүмкіндігі тек жеке өндіріс қалыптасқанда пайда болады, яғни жеке отбасы, индивид қауымнан, немесе осы сияқты топтан жекеленіп, өзінің жеке құн көрісін өзі қамтамасыз ете алатын болған жағдайда. Алдымен бұндай шарттар қол өнер мен сауда-саттық ісінде пайда болады. Егіншілікте ұзақ мерзім бойы семья-отбасылық қауымның ұжымдық еңбегі қолданылды, кейінде мұның орының ауылдың көршілес қауымы басты. Мұндай қауымға дуализм тән болады: егістікке, жайылымға, орманға, суға жалпы меншік сақталса да, әр иемденуші өзінің. отбасы-семьясымен өзіне бөлінген, немесе, өзі игерген жерді жыртып өңдейді. Жалпы және жеке меншік жалғыз мәннің әр түрлі көрінісі болып мындаған жылдар бойы қатар өмір сүріп келді. Бірақ, олардың рөлі мен мағынасы, коғам мен өркениеттіліктің әр түрлі типтерінің дамуында, бірдей болмайды. Меншік туралы алғашқы түсінік затты, игіліктерді елестетеді. Бірақ меншікті затпен шатастырған дұрыс түсінік бермейді. Егер затгы жеке пайдаланбаса , меншік туралы сүрақта тумайды. Меншік субъектін осы затты пайдалануға ерекше күқы барын сипатгайды. Меншіктің субъектін жеке адамдар, олардың топтары, адамдардың бірлестіктерінің әр түрлі дәрежесі, мемлекет, халық қүрайды. Сонымен, меншік туралы алғашқы түжырым: меншік — мате-риалдық және рухани игіліктерді және осыларды өндіру шарттарын пайдалану туралы адамдар арасындағы қатынастар немесе, игіліктерді иеленудің белгілі тарихи қоғамдық әдісі болып табылады. Меншік дегеніміз адамдар арасындағы материалдық және рухани игіліктерді және оларды ендірудің шарттарын пайдалану туралы қатынастар. Меншік экономикалық қатынас болып адамзат қоғамының жаратыла бастаған заманында қалыптаса бастаған. Еңбек етуге экономикалық және экономикалық емес күштеудің барынша ма-ңызды формалары, меншіктің әр алуан объектінін монополиялану-ына сүйенеді. Демек, антикалық өндіріс тәсілінде, экономикалық емес күштеу құлға — тікелей өндірушіге — меншіктің бар болуына негізделген, азияттық өндіріс тәсілінде, айтылған жағдай жерге меншіктің болуына негізделеді; феодализмде — жеке өндірушіге және жерге меншіктің болуына негізделеді. Еңбек етуге экономи-калық күштеу өндіріс шарттарына меншіктің болуынан, яғни, капиталға меншіктің болуынан туады. Экономикалық қатынастардьщ кемелденген жүйесівде, меншік ең езекті өзара байланыстарды, олардың бір-бірінен тәуелділігін және экономикалық болмыстың мәнін көрсетеді. Танып білу эко-номикалық қүбылыстарды ашумен, олардың бар екенін білумен бітпейді. Меншік катынастарын зерттеу процесінде қүбылыстар-дың мәнін айқындап, солармен айналысу қажет. Гегель айтқавдай, болмыстың ақиқаты соның мәні болады. Қүбылыстардың мәнінің қозғалысы, болмыстан түсінікке көшуді сипаттайды. Осы жолмен біздің де өтуіміз қажет. Меншік — өте күрделі және кеп жақты қүрылым, «сегіз қырлы, бір сырлы» күбылыс. Бүл типтес қүбылыста біреу емес бірнеше формалар болады. Тарихқа меншіктің екі формасы мәлім — жалпы және жеке меншік. Бүлардың бірінен бірінің айырмашы-лықтары коғамдастырудың дәрежесі мен иеленудің сипаты, формалары және әдістерімен айқындалады. Бүлар бір-біріне өте күрделі езара өсер етеді. Жалпы және жеке меншіктің түпкі мәні ортақ болады, бүлар-дың айырмашылықтары қарама-қарсылыққа жетпеген. Сондықтан жалпы меншік жеке меншікке, ал жеке меншік жалпы меншікке айнала алады. Бұл біріншіден. Екіншіден, меншік қоғамның эконо-микалық өмірінің түпкі, негізгі процестерін көрсете отырып, өзінін өзгеріп отырмауы мүмкін емес. Тыныштық хал-жөй бүзылады және осы ауытқулар, енді осы форманың өзінің ішінен айырма-шылықтар (өзгешеліктер) тудырады. Осылай жалпы және жеке меншіктің бірнеше түрі пайда болады. Жеке меншік жеке адамдық (индивидуалдық), бірлестік (бөлінетін жөне бөлінбейтін), жалпы-лық, ассоциялық дәрежеге жеткізілген, мемлекетгік, трансүлттык, монополиялық түрлер алады. Жалпы меншіктің мазмүны жалпы-лықтың (ортақтылық, бірлік) көлемімен және оның өкілеттігімен анықталады. Жалпы меншік отбасылық (үй шаруашылықтары), қауымдық, ассоциациялық, мемлекеттік, қоғамның (халықтың) дәрежесінде болуы мүмкін. Айырмашылықтың мағынасы көп болады: кейбіреуі өзара ал-масуға ауысуға жол береді, басқасы бүны болдырмайды. Меншік түрлерінің айырмашылыш көп түрлі болғанда, арақайшылықтарды меншіктің бір түрінің оның басқа түріне ауысусқаны арқылы шешуге болады. Мысалы, отбасы меншіктің бірлестік түрінен, үлёстік түрге (баланың үлесін бөлу) айналуы және керісінше (жұбайының меншігі — жасауы) — жалпы меншік болып қосылуы. Осы меншіктің жеке объектері бірлестік пайдалануда (үй, пөтер), басқалары жеке, индивидуалдық (жеке бастың заттары) пайдала-нуда болуы мүмкін. Егер меншіктің түрлері арасындағы айырма-шылықтар қарама-қарсымыққа дейін жеткен болса, өзара алмасу жойылады. Өйткені бүл меншіктің формасының өзінің күйреуі болып табылады. Мысалы, қоғамдық (халықтық) меншік жалпы меншікгің түрлерінің біреуі болып табылады, ал ол, жеке меншікпен ара қатынастарының көріністері қавдай болмасын, өзінің қарама-қарсылығы ретінде қатынасады. Жекешелеңдіру деген меншіктің алмасуы, ауысуы, айналуы емес, ол жалпыхалықтық меншікті жеке меншік етіп қайта қүру болады, ал национализациялау -керісінше процесс, яғни, жеке меншіктің — қоғамдыққа айналуы, форманың ауысуы болып табылады. Меншіктің формалары мен түрлерінің дамуы, өуел бастан, өмірге қажет мүліктерді өндіру әдісімен белгіленеді. Асырап сақтаушы ландшафтың (дегейдің) объектері үзақ мерзім бойы кейбір этникалык топтардың (рудың, тайпаның, қауымның) жалпы пайдалануында болып кедді. Жеке меншік, индивидуалдық пайдалану мен жеке дара меншіктің негізінде қалыптасады. Жеке қару-жарақ, аң мен балық аулау күраддары, қолөнер-косіпкерлік еңбек қүралдары, жеке меншіктің алғашқы объектері болды. Жеке меншікке көшу мүмкіндігі тек жеке өндіріс қалыптасқанда пайда болады, яғни жеке отбасы, индивид қауымнан, немесе осы сияқты топтан жекеленіп, өзінің жеке күн корісін озі қамтамасыз ете алатын болған жағдайда. Алдымен бүндай шарттар қолонер мен сауда-саттық ісінде пайда болады. Егіншілікте үзақ мерзім бойы семья-отбасылық қауымның үжымдық еңбегі қолданылды, кейінде мүның орынын ауыддың коршілес қауымы басты. Мүндай кауымға дуа-лизм тән болады: егістікке, жайылымға, орманга, суға жалпы меншік сақталса да, әр иемденуші өзінің отбасы-семьясымен өзіне бөлінген, немесе, өзі игерген жерді жыртып өңдейді. Жалпы жоне жеке меншік жалгыз мөннің әр түрлі көрінісі болып мыңцаған жылдар бойы қатар өмір сүріп келді. Бірақ, олардың рөлі мен мағынасы, қоғам мен өркениеттіліктің әр түрлі типтерінің даму-ында, бірдей болмайды. жүктеу 49,44 Kb. Достарыңызбен бөлісу:

©g.engime.org 2024
әкімшілігінің қараңыз