Рымєали Нўрєали

 
233 
әңгімені заулатып отыр. Арғы-бергі шежірені шерткенде көзімен көріп, 
қолымен  ұстағандай  сеніммен  сөйлейді.  Кеудесінде  ұзақ  жыл  ұстаз 
болған еңбегіне алған ордені жарқырайды. Бір кезде жұрт: 
-  Қабыш!  Қабыш!  –  деп  қалды.  Жүріс-тұрысы  ширақ,  сида  кісі 
егде жасына қарамастан, аяқ астынан өзгеріп шыға келді. Біресе әйел, 
біресе  еркек  болады.  Неше  түрлі  жан-жануардың  даусын  салады. 
Қимыл-қозғалыс,  мимка  байлығында  есеп  жоқ.  Жүсіпбек  Елебековтің 
даусы кенет саңқ ете түсті. 
- Түу, Қабыш, бар болғыр-ай! Осы өнерің өзіңмен бірге өледі ғой. 
Баяғыда Мұхтар зорлағанда да қалаға бір баспай қойып едің, жүрсейші 
осы жолы, ала кетейін, - деді. 
Қабыш ештеңе болмағандай, сөзді басқа жаққа аударып жіберді. 
- Сапарғали аға, есіңізде ме? Қырық бесінші жылы Абайдың жүз 
жылдық  тойын  сіз  бастасын  деп  Мұхтар  Әуезов  жол  беріп  еді  ғой. 
Қолыңызға ту ұстап, екі жағыңызда екі жігіт, төбе басына атпен шауып 
шыққаныңыз есіңізде ме? 
Киіз үйдегі бұл мәжіліс түннің бір уағына дейін созылды. 
 

жүктеу 2,19 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: