91
«Жетістік тарихы» кітабы
Ол өкпелеу дегеннің не екенін білмейді. Кенже ұл, мысалы,
өкпесін сақтайды, ренжиді, ал Клим өйтпейді. Адамдар оған әр түрлі
қарайды. Автобуста қолдарында пакеттері бар бір әйел бүкіл ортаны
жауып тұрды, Клим оны айналып өте алмай, тиіп кетті, ал ол бұған
ашуланды: «Сен не, аурусың ба? Анықтамаң бар ма?». Мен оған мұн-
дай жағдайларда киіп-жарып өтпей, «Өтіп кетуге рұқсат етіңіз» деп
сұрау керектігін түсіндірдім.
Басқа бір әйел, оның өзінің сырғасына қызыққанын көргенде, бы-
лай деді: «Саған ұнайды ма? Ұстап көргің келеді ме? Ұстап көре ғой».
Никанор туғанда Клим қызғанды, бауырын ұратын болды, мен
оларды жалғыз қалдыра алмайтын болдым, азық-түлік сатып алуға
тек түнде барып жүрдім, әйтеуір ол кезде тәулік бойы ашық дүкен-
дер пайда болды. Бірақ қазір олар тату-тәтті өмір сүреді. Никанор
ағасынан көп нәрсені қабылдады, дегенмен әрине, қызғанады. Ол
неліктен Климге рұқсат етілетін нәрселердің өзіне рұқсат етілмейтінін
түсінбеді. Мен оған біздің Клим неге ондай екенін түсіндірмек болып
көрдім.
– Түсіндің бе? – деймін.
– Иә. Оның көзі мен шашы басқа түсті.
Бір күні көшеден жылап келді. Сөйтсем, Климге балалар тиіскен
екен. Ол қорғауға тырысыпты: «Бізді мазақтады! Мен ағам үшін жы-
ладым».
Мен өзіме мына сұрақты жиі қойдым: Климнің эгоизмі – диагноз-
дың салдары ма әлде дұеыс тәрбиелемегеннен бе? Бір рет каратэ
жаттықтырушысы баланың «жоқ» деген сөзді білмейтінін айтты. Мен
таңғалдым, бірақ ұлыма мұқият көз салғанда, жаттықтырушымен
келістім. Оның барлық диагноздарына байланысты Климге ауру секіл-
ді қарағанымды және оған көп нәрсеге жол беріп келгенімді түсіндім.
Мен өзім үшін ұлымда ешқандай диагноздар жоқ деп шештім де,
өзімді онымен басқаша ұстай бастадым.
Баланың даралығын қабылдау және оған мойынсұну керек. Мен
тым асығатынымды түсіндім. Ұлымнан тым көп нәрсені қалаймын:
егер ол 6 жаста болса, онда ол 3 жастағыдай емес, 6 жастағыдай
жетілген болуға тиіс. Содан кейін керегі не деп ойладым. Ол өз қарқы-
нымен жетілуде. Қолайсыздық, «олқылық» әрине, әлі де бар. Одан
әрі не істеймін, әзірге білмеймін. Түйсікке үміттенемін. Бір ғана нақты
білетінім – физикалық жаттығулар миды дамытады, демек суға жүзу-
мен және гимнастикамен айналысуды жалғастырамыз. Сеніммен
жеңбекпін – «Сендердің сенулеріңе қарай беріледі». Оған қоса, сүй-
92
Ата-ананың қолынан келмейтін іс болмайды
іспеншілікпен. Сүйіспеншілік – біздің өміріміздегі ең қымбат әрі баға-
лы нәрсе. Нәресте Климді мен үнемі құшақтап, сүйе бергім келеді.
Анам «Сен оны сүйіп бітірдің», - деп күңкілдейтін. Әрине, сүйіс және
құшақ – әлі сүйіспеншілік емес, дегенмен баламен физикалық байла-
ныс – біздің оған деген сезімдеріміздің аса маңызды көріністерінің
бірі. Сезім машықпен үйретіледі. Бұл өзіңмен істейтін қиын жұмыс.
Менің таныстарым маған «Біз сенің Климді қалай жақсы көретініді
көреміз», - дейді. Мен Никанорды да жақсы көремін.
Ал ерекше балалардың ата-аналарына «Құдай әйелге ауру баланы
қалай берді» мысалын әңгімелеп бергім келеді:
Биылғы жылы 100000 әйел мүгедек балалардың аналарына
айналады. Сіздер ол аналардың қандай өлшемдер бойынша
таңдалатыны жайында ойланып көрдіңіздер ме?
Мен Құдайдың қалай жердің үстімен қалықтап тұрғанын көзге
елестетемін.... Ол мұқият шолып, өзінің Періштесіне зор көлемді
Өмір Кітабына биліктерін жазғызады:
«Науманн, Лиза: ұл. Жебеуші Періштесі – Маттеас.
Ферстер, Уте: қыз. Жебеуші Періштесі – Сицилик.
Больманн, Карола: егіздер. Жебеуші Періштесі… М-м-м, оларды
Геральдке бер. Ол қарғыстарға бойы үйренген».
Ақыр аяғында құдай бір есімді атайды да, күліп, былай дейді:
«Бұл әйелге мен мүгедек баланы беремін». Періште сұрақ қояды:
«Неліктен атап айтқанда оған, о Жаратқан? Ол сондай бақытты
ғой!»
«Тап сондықтан!», – деді Құдай, – «Мен мүгедек баланы күлкі
мен қуаныштың не екенін білмейтін анаға бере аламын ба? Бұл
сұмдық болар еді!» «Бірақ оның тиісті шыдамы бар ма?», – деп
сұрады Періште. «Мен оның тым шыдамды болғанын қаламаймын,
әйтпесе ол өз өзіне деген аяныш пен күйініш теңізіне батып кетеді.
Алғашқы есеңгіреу мен ашу-ызасы басылған соң, ол бәрін де тамаша
еңсереді. Мен бүгін оны бақтым. Оның сондай сирек және аналарға
сондай қажет дербестік және тәуелсіздік туралы түсінігі бар.
Түсінесің бе, мен оған берген бала өз әлемінде өмір сүретін болады,
ал әйел оны үнемі өзінің әлемінде өмір сүруге мәжбүрлеуге тиіс
болады, ал бұл оңайға соқпайды».
«Бірақ, Жаратқан, менің білуімше, ол тіпті саған сенбейді!»,
– деді Періште. Құдай күлді: «Оқасы жоқ, бұл түзеледі! Жоқ, ол
керемет лайықты! Оның эгоизмі жеткілікті». Періште демін ішке
тартты: «Эгоизм? Сонда ол не, ізгілік пе?». Құдай басын изеді: «Егер
93
«Жетістік тарихы» кітабы
ол кейде баладан қол үзіп отырмаса, ол мұның бәріне шыдамайды.
Мен сондай баланы сыйлайтын әйел ерекше көмекке мұқтаж
болады. Ол әлі білмейді, бірақ оған қызығуға болады. Ол бала
айтқан сөзді ешқашанда әбден орынды, ал алғашқы қадамын – еш
ерекшелігі жоқ нәрсе деп қабылдамайды. Оның баласы алғаш рет
«Мама» деп айтқанда, ол ҒАЖАЙЫПТЫҢ орын алғанын түсінеді.
Егер ол соқыр баласына гүлдеген ағашты немесе күннің батуын
сипаттайтын болса, ол мұны менің жаратқанымды санаулы адам
ғана көре алатындай көретін болады. Оған мен білетіннің бәрін:
Надандықты, Үрейді, Алдын ала қалыптасқан пікірді ұғуға рұқсат
етілетін болады – және де мен оған бұдан жоғары көтерілуге
рұқсат етемін.
Ол ешқашанда жалғыз болмайды. Мен әрдайым, оның ғұмырының
әр күні, әр минутында оның қасынан табыламын, өйткені ол жер
бетінде менің жұмысымды өзі тура осы жерде, менің қасымда
жүргендей тамаша атқарады!»
«Ал ол баланың Жебеуші Періштесі кім болмақ?», – деп сұрады
Періште. Құдай күлді: «Айна жеткілікті болады»...
Достарыңызбен бөлісу: |
