685
түбі береке», «Үнемшілдік-сараңдық емес», «Ескі киімді баптағаның, жаңа киімді
сақтағаның», «Сараң дүниенің малын жыйса да тоймайды» деген мақалдары дәлел
бола алады. Бұл ата-бабамыздың экономикалық тәрбиенің негіздері еңбек
тәрбиесінде екенін жақсы түсінгенін байқатады. Қазақ отбасында экономикалық
тәрбие арқылы айырбас, бөлісу және табыс табу сияқты негізгі экономикалық
қатынастарды тәжірибеде меңгеру жүзеге асты.
Қазақ халқы ежелден ұл бала мен қыз баланың тәрбиесін бөліп қараған. Ұлды
мал бағуға, отын шабуға, қолөнер шеберлігіне, мал табуға, отбасын асырауға, ал қыз
баланы ас пісіруге, кесте тігуге, өрмек тоқу сияқты үй ішінің ішкі жұмыстарына
үйрету арқылы экономикалық тәрбиенің көзі болып табылатын үнемшілдікке,
тәуекелшілдікке үндеп, сараңдыққа салынып кетуден жирендіріп отырған.
Қазақ халқының күнделікті кәсібінде, тұрмыс-тіршілігінде төрт-түлік мал бағу,
аң аулап кәсіп етуді ұйымдастыруында да экономикалық тәрбиенің нышандары айқын
аңғарылады. Мәселен, «Мал өсірсең – қой өсір, өнімі оның көл-көсір» деп қой
малының пайдасының зор екенін ұғындырса, ешкінің өсімталдығымен оның
да пайдасы көп екендігін: «Есің кетсе ешкі жи, ешкі жи да, есіңді жи» деп нақты
ұғымды кеңестер береді. Тіпті, қазақ отбасы балаға ертегі арқылы да экономикалық
тәрбие бере білген. Оған: «Мақта қыз бен мысық”, «Ақылды қыз бен тазша», т.с.с.
ертегілер мен халық арасында кең тараған Қожанасыр туралы әзіл әңгімелерден де
экономикалық құбылыстар мен оларды шешудің тиімді жолдарын аңғарамыз.
«Жеті Жарғы» заңының бір бабы «құн төлеуге арналуы және «судың да сұрауы
бар» деген ата-бабаларымызды кім экономикадан хабарсыз болды дер екен. Сол
кезеңдегі қазақ теңгелерінің дүниеге келуі оның тек қана сауда айналымы үшін ғана
емес, өзінің экономикасын жүргізу жолдарын ерте меңгергендігін де дәлелдейді. Қазақ
халқы экономиканың жана табыс табу мәнін балаға түсіндіре отырып, оның таза
жолмен келгені дұрыс екендігін де ескертіп отырған. Табысқа қабілеттілер,
еңбекқорлар ғана жететінін, табыс табу, пайда табудан да үлкен өнер екенін жақсы
түсінген. Мәселен, «Артық олжа - басқа еңбек», «Оңай олжа – тұрмас қолға», «Шығын
шықпай , кіріс кірмейді», - дейді халық.
Қорыта келгенде, қазақ отбасында экономикалық тәрбие берудің мәні баланы
жасынан еңбекті бағалауға, уақытты, ұтымды пайдалануға, үнемшілікке, сараңдыққа
салынбауға, ұқыптылыққа, ақша, қаражатқа дұрыс көзқарас қалыптастыру, олардың
қалай келетінін немесе табысты да таза еңбекпен жасауға үйрету, тәрбиелеу деуге
толық негіз бар. Ал, ата-бабаларымыздың қоршаған ортаны аялауы мен оған деген,
ізгі, мейірбан қарым-қатынасын мақтанышпен айтуға тұрады. Себебі олар көшпенді
өмір сүргендіктен әркез өздерін табиғаттың бір бөлігіміз деп есептеген. Жер Анаға
деген құрмет пен ізет олардың санасында ғасырлар бойы қалыптасқан. Сондықтан,
экологиалық нормалардың, ережелердің қажеттілігін жастардың мінез-құлқында
тәрбиелеу және экологиялық мәдениет дағдысын қалыптастыру әрекеттері қазақ
отбасында бала аяғы шығып, апыл-тапыл жүре бастаған кезден-ақ қолға алынған.
Мысалы, баланың тұсауын көк шөппен кесудің терең тәрбиелік мәнімен бірге тірі
табиғатқа деген көзқарасын білдірген. Қазақ отбасындағы тәрбие құралдарының бірі
болып есептелетін тыйым сөздердің мазмұны ата-бабаларымыздың экологиялық
686
тәрбиеге зор мән бергенінің дәлелі болып табылады. Мәселен «суға дәрет сындырма»,
«көк шөпті жұлма», «отқа түкірме» және т.с.с.
Қазақ халқы адамның сұлулық сезімдерінің тұлға өмірінде зор рөл атқаратынын
жете түсінген. Әсемдікті көре, түсіне, жасай білу адамның рухани өмірін байытады
және өнер деп білген.Қазақ отбасындағы сұлулық тәрбиесінің мақсаты баланы
көркемдік пен сұлулықты тануға, оған баға беруге, күнделікті өмірдегі адамның жеке
басының, қатынас, үй-жағдай және киім-кешек мәдениетін,сыртқы мәдениеті мен ішкі
дүниесінің ұштасуының қалыптастыру және талғампаздыққа тәрбиелеуді көздеді.
Қазақ отбасы тәрбиесінің құралдары дегенде халық ауыз әдебиетін, ұлттық
ойындар, айтыс, және шешендік сөздерді, ойын-сауықтарды т.б. айтамыз. Қазақ
отбасында жоғарыда аталған тәрбие түрлерін жүзеге асырудағы ежелден қолданып
келе жатқан өзіндік әдіс-тәсілдері бар. Олар: балаларға қайрымды, ізгі қатынас жасау,
сыйлау адамгершілік сезімдеріне әсер ету, жанама ықпал жасау, құлықтық қолдау,
өзіне деген сенімін нығайту, сенім арту, реңіш, наразылық білдіру, тыю, айыптау,
бұйыру, еркелікте кінәсін мойындату, түсіндіру, мысал келтіру, үлгі-өнеге, ғибрат
айтуды есептейміз.
Қазақ отбасында баланың ерте есеюіне көп көңіл бөлген. Оны жүзеге асыруда
олар үлгі-өнеге көрсету, жауапкершілікке арту әдістерін шебер пайдаланған. Баланы
ерте жастан-ақ жауапты іс-әрекетке тартып отырған. Мысалы, бес жасында атқа
мінгізіп, бәйгеге қосу, қозы баққызу, үлкендердің арасындағы дауды шешу, келіссөз
жүргізу т.с.с. істерге бірге ертіп жүрген.
Қазақ отбасы тәрбиесіндегі өзіндік ерекшеліктер қатарына жататын әдіс-
тәсілдердің бірі бұл-тұспалдап айту арқылы шешендікке баулу. Сонымен қатар
тұспалдап сөйлеуді – сыйластықтың керемет бір үлгісі деуге болады, өйткені ол белгілі
біреуге қадап, айыбын бетіне басып айтылмайды .
Бала алғаш өзіне еркелетіп, тұспалдап айтылған мазақтамалар арқылы
зеректікке, тапқырлыққа жаттықса, өсе келе өзіндік шығармашылық танытатын
болған. Ол үшін қазақ отбасында даярлық ерте жастан жүргізілген. Мәселен, үйге
қонақ келгенде алдымен қонаққа арнап балаларға өлең, тақпақ, жұмбақ, жаңылтпаш
айтқызатын болған.
Сондай-ақ қазақ отбасы тәрбиесінде ғасырлар бойы қалыптасқан, ұрпақтан-
ұрпаққа жалғасып келе жатқан отбасы мүшелерінің қатынасының маңызы зор. Қазақ
халқының отбасы тәрбиесіндегі өзіне тән жарасымдылықтын бір ұшы олардың жасы
кішісінің үлкеніне «сен» деп сөйлемеуі, алдын кесіп өтпеуі, үлкен тұрып кішінің, әке
тұрып ұлдың, шеше тұрып қыздың орынсыз сөйлемеуінде деп есептемейміз. Және
қазақ отбасындағы бала тәрбиесін ұл тәрбиесі, қыз тәрбиесі деп жеке- жеке мән беріп
қарастыруда оның өзіндік ерекшеліктерінің ішіндегі маңыздысының бірі.Үлкенді
құрметтеу отбасы мүшелерінің бір-бірінің тәрбиесіне жауапкершілік, борыштылық,
адамгершілік сезімдерін туғызған.
Қазақ отбасында балаға тілі шығып, анық сөйлей бастаған кезден-ақ, ағайын
туысты, нағашы жұртын, ата тегін, руын , ел жұртын білдіруге ерекше көңіл бөлген.
«Жеті атасын білу» заң болған. Ата-бабаларымыз өз тегінің шығу тарихан білуді әр
азаматқа парыз деп ұққан. «Жеті атасын білген ұл, жеті жұрттың қамын жер» деген
аталы сөз содан қалса керек. Баланың өзі шыққан тегін білуі оның азаматтық,
